του Σταύρου Κουμεντάκη*
Ο πρόσφατος νόμος για την ιδιωτική εκπαίδευση, που μας απασχόλησε σε προηγούμενη αρθρογραφία μας, ήρθε να ταράξει λιμνάζοντα ύδατα. Να καταργήσει προνόμια (μικρής-αλήθεια) μερίδας εργαζομένων. Ένα από αυτά συγκεντρώνει τα περισσότερα βέλη: η κατάργηση της (εν τοις πράγμασιν) μονιμότητας (ή μήπως ισοβιότητας;) των ιδιωτικών εκπαιδευτικών.
Η παρεχόμενη, μέχρι πρότινος, προστασία τους ήταν ανεξάρτητη από την ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου.
Η Πολιτεία και ο αγώνας για την κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Η Πολιτεία συστηματικά και συνταγματικά αναγνωρίζει, εδώ και δυο αιώνες, την ιδιωτική εκπαίδευση.
Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πως (αντίθετα με τις συνταγματικές επιταγές) κάποιο συλλογικό/συνδικαλιστικό όργανο θα είχε ως καταστατικό του σκοπό την κατάργηση των επιχειρήσεων στις οποίες οι εργαζόμενοί του απασχολούνται;
Μοιάζει ανέκδοτο.
Δυστυχώς δεν είναι...
Αυτά πρεσβεύει η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας (:ΟΙΕΛΕ)
Στην παράγραφο 7 των περί Σκοπών άρθρου 2 του προϊσχύσαντος (νομίμως εγκεκριμένου και αρμοδίως κατατεθέντος) καταστατικού της διαβάζουμε: «...βασικός σκοπός της Ο.Ι.Ε.Λ.Ε. είναι η κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης».
Στη σήμερα ισχύουσα σχετική διάταξη συναντούμε (περισσότερο κεκαλυμμένα) τα αντίστοιχα. Προκύπτουν σαφείς οι προθέσεις της: Κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Κατάργηση των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων. Κατάργηση του επαγγέλματος του ιδιωτικού εκπαιδευτικού.
Καθίσταται όμως σαφές πως η κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης θα οδηγούσε, κατά λογική ακολουθία, στο εύλογο(;) αίτημα της πρόσληψης των ιδιωτικών εκπαιδευτικών στο δημόσιο για την κάλυψη των αναγκών που θα δημιουργούνταν.
Η (απολύτως προνομιακή) προστασία των ιδιωτικών εκπαιδευτικών
Μέχρι όμως την κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης;
Με βάση την προϊσχύσασα, μέχρι το 1985 νομοθεσία, όποιος ιδιωτικός εκπαιδευτικός απολυόταν, προσλαμβανόταν σε δημόσιο σχολείο. Ανεξάρτητα δε από αυτό ήταν εντυπωσιακό το τείχος προστασίας των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Η μονιμότητα τους (αντίστοιχη με εκείνη του δημοσίου) δι’ άλλης οδού επιτυγχανόταν.
Οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί κατά την τελευταία τριετία ήταν δυνατό να απολυθούν στη βάση λόγων απολύτως αντίστοιχων με τους συναδέλφους τους του δημοσίου. Επιπρόσθετα: Η διάγνωση της νομιμότητας της καταγγελίας της σύμβασης εργασίας των ιδιωτικών υπαλλήλων ήταν/είναι έργο ενός δικαστή. Για έναν ιδιωτικό εκπαιδευτικό απαιτούνταν, κατά το προϋφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο, τρεις δικαστές. Επίσης, δύο παρατηρητές (εκ των οποίων ο ένας εκπρόσωπος της ΟΙΕΛΕ).
Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως δεν αντιμετωπίζονταν προνομιακά οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί;
Τα παρόντα δεδομένα
Με τον πρόσφατο νόμο προχωρούμε σε (κάποιας μορφής) κανονικότητα. Οι εργασιακές σχέσεις των ιδιωτικών εκπαιδευτικών διέπονται, στο εξής, από τις «εκάστοτε ισχύουσες διατάξεις της κοινής εργατικής νομοθεσίας» (παρ. 1). Με ελαφρά αυξημένη όμως, και πάλι, προστασία έναντι των λοιπών εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.
Αποδεικνύεται εξαιρετικά ενδιαφέρον (τόσο από πολιτικής όσο και από κοινωνικοοικονομικής απόψεως) να διατρέξει κάποιος τα «επιτεύγματα» μισού, περίπου, αιώνα του συνδικαλιστικού κινήματος των ιδιωτικών εκπαιδευτικών.
Τα προνόμια που προκαλούσαν και οι σε βάρος των λοιπών εργαζομένων αδικίες, ήδη, άρθηκαν.
Αποδεικνύεται, εν τέλει, πως δεν είναι δυνατό να αντιμετωπίζονται κάποιοι εργαζόμενοι ή κλάδοι εργαζομένων ως «ιερές αγελάδες». Η κατά το Σύνταγμα (άρθρο 3) πίστη μας, δεν προβλέπει την ύπαρξή τους.
Εξάλλου, οι εκ των ιδιωτικών εκπαιδευτικών ικανοί (και όχι μόνον οι άριστοι) ουδεμία χρείαν προστατευτικών προνομίων έχουν.
Τουναντίον!
Εξάλλου, με την παρουσία τους λαμπρύνουν, ήδη-από μακρού χρόνου, τον χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Και, ευτυχώς, αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα..
Σταύρος Κουμεντάκης
Managing Partner
Koumentakis and Associates Law Firm
Δείτε το παρόν άρθρο σε πλήρη μορφή εδώ