Το οινοποιείο τους μοιάζει με σπίτι και αποπνέει μια έντονη αύρα φιλοξενίας και οικειότητας. Συχνά μάλιστα οι επισκέπτες, βλέποντας τα αναπαλαιωμένα έπιπλα, τα υφαντά χαλιά και την κουζίνα στον χώρο, τούς ρωτούν αν μένουν εκεί. Ο Θάνος Σπυρόπουλος και η Μαρία Γιαμαλίδου ήθελαν από την πρώτη στιγμή που δημιούργησαν την Οινοποιία Σπυρόπουλου στη Νέα Μεσημβρία Θεσσαλονίκης, μέσα σε ένα κατάφυτο περιβάλλον, να προσκαλέσουν τον κόσμο στο… σπίτι τους και να μοιραστούν μαζί του την αγάπη τους για το κρασί. Άλλωστε, η έμφαση που έχουν δώσει στον επισκέψιμο χαρακτήρα του οινοποιείου, με δράσεις που συνεπαίρνουν τόσο τα παιδιά όσο και τους μεγάλους, από το ξύλινο πατητήρι μέχρι τον πειραματικό αμπελώνα όπου οι επισκέπτες γίνονται για λίγο αμπελουργοί, δείχνει ακριβώς την ανάγκη τους να μεταδώσουν αυτό που εκείνοι νιώθουν για το κρασί: μια βαθιά φροντίδα, που ξεκίνησε παιδιόθεν για τον Θάνο Σπυρόπουλο από τον αμπελώνα του πρόσφυγα παππού του και πέρασε στη Μαρία Γιαμαλίδου, η οποία μάλιστα, δεν εξάσκησε ποτέ τη νοσηλευτική που σπούδασε, αλλά ξεκίνησε σπουδές στην οινολογία για να διεισδύσει στον μαγευτικό αυτό κόσμο.
Σήμερα η Οινοποιία Σπυρόπουλου, που διαθέτει ιδιόκτητο βιολογικό αμπελώνα 50 στρεμμάτων, απευθείας από τα χέρια του παππού του Θάνου, Θανάση Μόσχου, αλλά προμηθεύεται σταφύλια και από παραγωγούς της περιοχής, έχει τοποθετήσει στην αγορά 10 ετικέτες, μεταξύ των οποίων και μια σειρά τριών κρασιών 187 ml, εμπνευσμένων από τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, αλλά και μία ρετσίνα. Στο merlot του παππού το νεαρό ζευγάρι ήρθε να προσθέσει ασύρτικο, chardonnay και μοσχάτο Αλεξανδρείας, ενώ σχεδιάζει να επεκτείνει τον αμπελώνα του με λημνιό, μαλαγουζιά και βιδιανό. Άλλωστε, ο Θάνος και η Μαρία θέλουν να έρθουν πιο κοντά στις ελληνικές ποικιλίες και δη αυτές που ευδοκιμούν στην περιοχή. Η ετήσια παραγωγή τους φτάνει τις 25.000 φιάλες, ενώ στα σχέδιά τους είναι να αναζητήσουν και εξαγωγικές διεξόδους.
Η οινική τους φιλοσοφία έχει στο κέντρο της την πεποίθηση ότι το κρασί ξεκινά από το αμπέλι και η ποιοτική πρώτη ύλη απογειώνει τη διαδικασία, αλλά και το ότι, όταν αφοσιώνεσαι σε αυτό που αγαπάς, μόνο να πετύχεις μπορείς. Η προσέγγισή τους δε στον βιολογικό τους αμπελώνα είναι αυτή της ελάχιστης παρέμβασης. Η Οινοποιία Σπυρόπουλου δεν χρησιμοποιεί πιεστήριο και όλα τα κρασιά της είναι εκροής, ενώ δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην ψύξη κάθε δεξαμενής.
Οι δεξαμενές του παππού που μύριζαν… ασβέστη
Ο Θάνος Σπυρόπουλος από τότε που θυμάται τον εαυτό του είχε επαφή με το αμπέλι και το κρασί. Άλλωστε, ο παππούς του από την πλευρά της μητέρας του, Θανάσης Μόσχος, πρόσφυγας από τη Μεσημβρία της Ανατολικής Ρωμυλίας, έφερε μαζί του την τέχνη της αμπελουργίας και μύησε τον εγγονό του από μικρή ηλικία σε αυτή. Έντονη μνήμη στα παιδικά χρόνια του Θάνου Σπυρόπουλου είναι οι παλιές τσιμεντένιες και πάντα φρεσκοασπρισμένες δεξαμενές, που μοσχομύριζαν ασβέστη και καθαριότητα, στην αυλή του σπιτιού, έτοιμες να υποδεχθούν τον νέο τρύγο. Κάπως έτσι η πορεία του εγγονού ήταν προδιαγεγραμμένη, αφού στα 15 του έκανε παρέα με τον παππού του την πρώτη του οινοποίηση. Η Μαρία Γιαμαλίδου μοιράστηκε από την πρώτη στιγμή το πάθος του Θάνου για το κρασί και δεν έμεινε μόνο εκεί. Έδωσε εξετάσεις και πέρασε στο ΤΕΙ Οινολογίας στη Δράμα, ενώ παρακολούθησε και έναν ετήσιο κύκλο μαθημάτων για την αμπελουργία και την οινοποίηση στο ΑΠΘ.
Το ζευγάρι αγόρασε έναν παλιό αμπελώνα στη Νέα Μεσημβρία όπου δημιούργησε δύο κτίρια, το οινοποιείο, αλλά και ένα αποσταγματοποιείο που θα λειτουργήσει προσεχώς. Το 2014 τα πρώτα κρασιά του, ένα ροζέ, ένα ερυθρό και ένα λευκό, βγήκαν στην αγορά και το οινικό ταξίδι του Θάνου και της Μαρίας ξεκίνησε.
Η μεγαλύτερη τους χαρά, πέρα από το να δημιουργούν ποιοτικά κρασιά, είναι να υποδέχονται τον κόσμο. Μάλιστα, έχουν διαμορφώσει έναν πειραματικό αμπελώνα με ελληνικές ποικιλίες, όπου μικροί και μεγάλοι μαθαίνουν για τη διαφορετικότητα του κάθε σταφυλιού, φορούν το ψάθινο καπέλο τους και παίρνουν το καλαθάκι τους για να τοποθετήσουν τα σταφύλια που θα κόψουν. Στο δε ξύλινο πατητήρι του οινοποιείου ειδικά τα παιδιά, αφού πατήσουν τα σταφύλια υπό τους ήχους της μουσικής του Μάνου Χατζηδάκι, αφήνουν τα αποτυπώματά τους σε t-shirts που τα περιμένουν αμέσως μετά και γράφουν, «ήμουν κι εγώ στο πατητήρι». Έτσι παίρνουν μαζί τους ένα ενθύμιο από μια ωραία αμπελουργική ανάμνηση. Το ζευγάρι διοργανώνει επίσης masterclasses γαστρονομίας πάντα σε σχέση με το αμπέλι, πχ για ντολμαδάκια από αμπελόφυλλα, ενώ δείχνει στους επισκέπτες πώς να φτιάχνουν ζεστό κρασί για τον χειμώνα. Όταν έχει περάσει μάλιστα ο τρύγος διοργανώνει ακόμα και κυνήγι… θησαυρού, ζητώντας τους να βρουν τα κρυμμένα καμπανάρια.
«Θέλουμε να υπάρχει μια διάδραση με τον κόσμο. Να βλέπουν όλους τους χώρους μας και να συμμετέχουν στη διαδικασία. Η επαφή αυτή για μας είναι ιδιαίτερα σημαντική» λέει στη Voria η Μαρία.
