Πόσο μακρινή φαίνεται η μέρα που ο Α. Τσίπρας διαβεβαίωνε τον ελληνικό λαό ότι θα καταρτίσει ολιγομελές υπουργικό συμβούλιο. Φτάσαμε στο σημείο, οι μισοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να έχουν αποκτήσει τον τίτλο του υπουργού.
Δεν πρόκειται απλώς για μια ακόμη αυταπάτη του πρωθυπουργού. Πρόκειται για ταύτιση με ό,τι πιο παλαιοκομματικό και οπισθοδρομικό μπορεί να υπάρξει σε μια Βουλή, όταν υπουργοποιούνται πρόσωπα, όχι επειδή έχουν την ικανότητα να προσφέρουν υπηρεσία, αλλά λόγω σκοπιμοτήτων.
Θυμάμαι την περίπτωση, όταν επί Σημίτη, πέντε λεπτά πριν ανακοινωθεί ένας ανασχηματισμός, κάποιος πρόσεξε ότι δεν υπήρχε υπουργός από την Θράκη. Κι εκεί στον διάδρομο, σβήστηκε το όνομα κάποιου υπουργήσιμου, και αντικαταστάθηκε από Θρακιώτη πολιτευτή. Με τέτοια αξιοκρατικά κριτήρια γίνεται ο ανασχηματισμός.
Θα έλεγε κάποιος, ότι αυτή η τακτική δεν είναι τωρινή, απλώς συνεχίζεται. Δεν είναι έτσι. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόταν ως ο τιμητής όλων των στρεβλώσεων της διοίκησης του κράτους, και διαβεβαίωνε ότι θα καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία, φράση που χρησιμοποίησε και προσφάτως ο πρωθυπουργός. Φαίνεται όμως πως έχει ασθενή όσφρηση και οι οσμές του κόπρου δεν τον ενοχλούν.
Η κατάρτιση του υπουργικού συμβουλίου στην Ελλάδα, δεν έχει και άριστη σχέση με την αξιοκρατία. Κατ’ αρχάς, πρέπει να ληφθούν υπόψη οι εσωκομματικές ισορροπίες. Ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, με αριστερές και αριστερίστικες Συνιστώσες, οφείλει να ικανοποιεί όλα τα ρεύματα. Δεν διακινδυνεύει ο πρωθυπουργός να αφήσει κάποια Συνιστώσα παραπονεμένη, με μειωμένο αριθμό υπουργών, σε σύγκριση με τις άλλες.
Πρέπει, όπως ανέφερα, να υπάρχει και γεωγραφική ισοκατανομή, ώστε να μη μείνει Περιφέρεια χωρίς τον αριθμό υπουργών που της αναλογούν, όχι μόνον πληθυσμιακά, αλλά και σε σχέση με τις ψήφους που διαθέτει στο κόμμα.
Πέραν αυτού, υπάρχουν οι προσωπικές σχέσεις πρωθυπουργού, ή πρωτοκλασάτων στελεχών, που πρέπει κι αυτές να εύρουν ανταπόκριση. Παραλλήλως, πρέπει να ικανοποιηθούν και τα αιτήματα υπουργοποίησης εξωθεσμικών κέντρων ή προσώπων, που ως ισχυροί υποστηρικτές του κόμματος το ανέδειξαν στην ανάληψη της εξουσίας.
Το θέμα είναι, λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά τα κριτήρια για την υπουργοποίηση προσώπων, πόσα από αυτά έχουν άραγε και τις ικανότητες να αντεπεξέλθουν στο βαρύ έργο που αναλαμβάνουν να επιτελέσουν; Το αποτέλεσμα φυσικά, θα φανεί συν τω χρόνω. Και δεν μπορεί να είναι θετικό, όπως άλλωστε διαπιστώνουμε από την απουσία θετικού έργου της σημερινής κυβέρνησης.
Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο, στην επιλογή προσώπου για την θέση του υπουργού. Να έχει αφενός ισχυρή προσωπικότητα ο τοποθετηθείς στην υπουργική καρέκλα, και ακόμη χειρότερα να έχει άγνοια ο πρωθυπουργός στο συγκεκριμένο αντικείμενο, επαφιέμενος στην απλή παρακολούθηση του έργου του υπουργού του. Αυτό καταδείχθηκε, τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις, όπου ο πρωθυπουργός παρακολουθούσε τις ενέργειες δύο υπουργών, ευρισκόμενος σε αδυναμία να αναλάβει ο ίδιος πρωτοβουλίες.
Έχουμε όλοι κατά νου την θλιβερή εικόνα να παρακολουθεί ο πρωθυπουργός τον πρώην υπουργό Γ. Βαρουφάκη, ο οποίος με ύφος, όχι χιλίων, αλλά χιλιάδων καρδιναλίων, απεφάσιζε ερήμην του πρωθυπουργού το πρακτέον, εμπλέκοντας έναν ολόκληρο λαό σε περιπέτειες. Έχουμε επίσης κατά νου, την εικόνα του κ. Τσίπρα να εξέρχεται τακτικά από την αίθουσα διασκέψεων με τους Ευρωπαίους ηγέτες, για να τηλεφωνεί στον διάδρομο αναζητώντας λύση για προβλήματα που πρωτοαντίκριζε.
Τούτ’ αυτό και με την περίπτωση Ν. Κοτζιά. Αφέθηκε το ΥΠΕΞ στα χέρια του υπουργού, με τον πρωθυπουργό να προσυπογράφει εκ των υστέρων τις αποφάσεις του υπουργού. Διατηρώ επίσης στην μνήμη, την έκπληξη του πρωθυπουργού, όταν άκουσε τον Ν. Κοτζιά να λέγει ότι θα επεκτείνει η Ελλάδα τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια στο Ιόνιο και σε τμήμα του Αιγαίου [τεράστιο λάθος στρατηγικής, επειδή κατ’ ουσίαν αναγνωρίζει ότι βρήκε έδαφος η πίεση της Τουρκίας για αποφυγή επέκτασης των χωρικών υδάτων σε όλο το Αιγαίο και αναγνώριση δικαιωμάτων της].
Επομένως, ο οιοσδήποτε σχηματισμός ή ανασχηματισμός με βάση τα ανωτέρω κριτήρια, δεν προσφέρει το παραμικρό, μέχρι του σημείου να αναρωτιέμαι, τώρα στις τελευταίες γραμμές, γιατί έχασα τον χρόνο μου, κι εσείς τον δικό σας, για ένα θέμα μικροπολιτικής, αντάξιο όμως του ήθους της πολιτικής μας σκηνής.