Οι συμμαχίες είναι σαν τις σχέσεις. Για να πάνε μπρος, πρέπει να κάνεις και πίσω. Αλλιώς «νέμα». Ακούγεται οξύμωρο; Κι όμως είναι αληθινό. Για σκεφτείτε το. Ο «Τειρεσίας» το σκέφτηκε με αφορμή την κουβέντα που άκουσε να γίνεται στο παρασκήνιο για το ενδεχόμενο να χαραχθεί επιτέλους μια κοινή ΑΟΖ, μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου. Κάποιοι διαμαρτύρονται, σχεδόν προκαταβολικά, για το γεγονός ότι η Αθήνα, προκειμένου να το πετύχει, ετοιμάζεται να κάνει σοβαρές παραχωρήσεις έναντι του Καΐρου, προκειμένου να «το καθίσει» στο τραπέζι και να υπογράψει. Αγνοούν όμως προφανώς ότι it takes two to tango.
Αγνοούν επίσης ότι δεν μπορείς να κάνεις σχέση, συμμαχία ή και απλή εμπορική συμφωνία, αν δεν συζητήσεις, δεν διαπραγματευτείς και στο τέλος – τέλος δεν κάνεις και μια – δυο ή και παραπάνω αν χρειαστεί υποχωρήσεις. Στη λογική του «κάτι θα δώσω, κάτι θα πάρω». Εν προκειμένω, λοιπόν: Τι είναι να δώσει η ελληνική πλευρά; Τα αλιευτικά δικαιώματα στην Ανατολική Μεσόγειο. Ακούγεται απλό, αλλά μην βιάζεστε. Δεν είναι καθόλου, ίσα – ίσα. Γιατί, όσοι ξέρουν, μπορούν να σας διαβεβαιώσουν ότι πρόκειται για πολύ κρίσιμα δικαιώματα, που θα κρίνουν την επόμενη μέρα της ελληνικής αλιείας, συνολικά, πιστέψτε μας. Για να καταλάβετε και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, μπορεί, για ένα μεγάλο αριθμό Ελλήνων αλιέων, να σημάνει ακόμα και το τέλος τους, χωρίς υπερβολή. Συνεπώς, δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
Όμως, αυτό που πρέπει όλοι να καταλάβουν είναι ότι για να κρίνεις μια διαπραγμάτευση, πρέπει να συνυπολογίσεις, εκτός από τη ζημία και το όφελος. Και εν προκειμένω, έτσι όπως διαμορφώνεται η κατάσταση στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου – πιστέψτε μας και πάλι – το όφελος αυτό θα είναι τεράστιο.
Η Αγκυρα προσπάθησε, σχεδόν εκβιαστικά, τον έναν χρόνο που είχαν την εξουσία στην Αίγυπτο οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, να αποσπάσουν σχεδόν εκβιαστικά την υπογραφή τους για την χάραξη κοινής ΑΟΖ μεταξύ Αιγύπτου και Τουρκίας.
Γιατί, κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε ένα status quo αδιαπραγμάτευτο στην περιοχή, με γεωπολιτικές υπεραξίες ανυπολόγιστες. Τελικώς, η συμφωνία δεν υπογράφτηκε, κυρίως επειδή δεν πρόλαβαν. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι έπεσαν σε έναν χρόνο.
Η Ελλάδα, όμως, μπορεί να προλάβει. Πάντα στη βάση της παραπάνω λογικής, των (αμοιβαίων) υποχωρήσεων. Η ευκαιρία είναι μεγάλη και μπορεί και μοναδική. Αρκεί να δει κανείς τι γίνεται με τη Λιβύη...