Υπάρχει ένα θέμα στη διαχείριση της μεταμνημονιακής περιόδου. Και στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης μόλις τώρα αρχίζουν να το αντιλαμβάνονται στην πράξη. Απόδειξη; Ενώ ήταν stand by για την έκδοση ομολόγου από τα τέλη Δεκεμβρίου, στο οικονομικό επιτελείο μόλις και μετά βίας πρόλαβαν τον Ιανουάριο, με τα γνωστά αποτελέσματα: Για ένα ελάχιστο ποσό, το κόστος δανεισμού για τη χώρα μας ήταν το υψηλότερο σε όλη τη Νότιο Ευρώπη.
Συμπέρασμα: Η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει ούτε καν σε προστατευμένη έξοδο στις αγορές – υπό την έννοια ότι ήταν εν πολλοίς προπωλημένη – αφού δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της ακόμα και με βοήθεια. Κι όποιος δεν το παραδέχεται, απλώς, εθελοτυφλεί.
Ακόμα χειρότερα; Η εξέλιξη αυτή δείχνει να προβληματίζει κάποιον αρμόδιο στην κυβέρνηση; Όχι. Ο υπουργός Οικονομικών της, επιτίθεται λάβρος σε όποιον τολμά να του θίξει το θέμα. Ίσως επειδή του ξύνει την πληγή, που πονάει. Και τι καταφέρνει στρουθοκαμηλίζοντας; Τίποτα απολύτως. Στο μεταξύ, οι προειδοποιήσεις για την επόμενη μέρα της χώρας πληθαίνουν. Το καμπανάκι που χτύπησε προ ημερών το ΔΝΤ, κανονικά, θα έπρεπε να ηχεί ακόμα στα αφτιά των ενοίκων του Μεγάρου Μαξίμου και του κτηρίου της οδού Νίκης. Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν φαίνεται να ισχύει. Ολοι κάνουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Έχει το φαινόμενο εξήγηση; Εχει, είναι η απάντηση. Στην παρούσα κυβέρνηση έχουν αποφασίσει ότι οι «καυτές πατάτες», για τις οποίες κάνει μνεία το Ταμείο, θα κληθεί να τις διαχειριστεί η επόμενη. Οπότε, όλα αυτά ελάχιστα φαίνεται να την απασχολούν. Μόνο που η λογική του «δεν βαριέσαι» και του «ας τα βγάλουν πέρα οι επόμενοι» δεν συνάδει με ένα ευνομούμενο κράτος, όπου όλα θα πρέπει να έχουν συνέχεια. Δυστυχώς, η δεκαετής κρίση δεν μας έβαλε μυαλό. Και το χειρότερο; Ξανακάνουμε τα ίδια λάθη.