Η συζήτηση γύρω από το επίμαχο άρθρο 50 του νόμου του υπουργείου Παιδείας ο οποίος ψηφίστηκε προ ημερών και δίνει τη δυνατότητα διορισμού αποφοίτων κολεγίων στη δημόσια εκπαίδευση, αποτελεί ουσιαστικά μια επανάληψη της συζήτησης περί της απαγόρευσης λειτουργίας μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων. Η άναρχη κατάσταση η οποία επικρατεί στο χώρο της ιδιωτικής μεταλυκειακής εκπαίδευσης είναι απόρροια της υποκριτικής στάσης την οποία έχει υιοθετήσει η ελληνική πολιτεία κατά την τελευταία δεκαπενταετία.
Από τη μια υποχρεώνεται, έστω και απρόθυμα, στην αναγνώριση της ισοτιμίας πτυχίων και επαγγελματικών δικαιωμάτων για τους αποφοίτους των κολεγίων, ως παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων και από την άλλη, συνεχίζει να αρνείται πεισματικά, κάθε συζήτηση περί αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος το οποίο απαγορεύει τη λειτουργία τέτοιων ιδρυμάτων. Εν ολίγοις, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι εδώ και λειτουργούν κανονικά, παράγουν πτυχιούχους με ισότιμα δικαιώματα, αντίστοιχα αυτών που αποφοιτούν από τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια, η πολιτεία εξακολουθεί να στρουθοκαμηλίζει.
Στα κολέγια αυτά, αρκετά από τα οποία είναι αμφιβόλου ποιότητας, φοιτούν περίπου 10.000 προπτυχιακοί φοιτητές και άλλοι 5.000 μεταπτυχιακοί. Πολλοί περισσότεροι είναι αυτοί οι οποίοι μεταναστεύουν για σπουδές στο εξωτερικό ή σπουδάζουν εξ αποστάσεως, σε ανάλογα ιδρύματα σε Κύπρο και βαλκανικές χώρες. Οι συνέπειες είναι γνωστές και χιλιοειπωμένες. Απώλεια ανθρώπινου δυναμικού, συναλλάγματος και συγχρόνως, άναρχο και αρρύθμιστο πεδίο ανώτατης ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Εδώ και δεκαπέντε χρόνια η ελληνική πολιτεία σχοινοβατεί ανάμεσα στις απαγορεύσεις του άρθρου 16 και στις υποχρεώσεις οι οποίες απορρέουν από το ενωσιακό δίκαιο. Περιοριζόμενη να δίνει μάχες οπισθοφυλακής, συμμορφούμενη αλά καρτ προς την κοινοτική οδηγία 36/2005, κάθε φορά που απειλείται με επιβολή κυρώσεων. Το ίδιο συνέβη και τώρα. Μόνο, που, η τακτική αυτή, αντί να λύνει το πρόβλημα, το επιδεινώνει.
Ο χώρος της μεταλυκειακής ιδιωτικής εκπαίδευσης δεν μπορεί και ούτε πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί υπό αυτές τις συνθήκες. Η πολιτεία δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει να παρέλθουν άλλα πέντε χρόνια προκειμένου να απαλείψει τα συνταγματικά προσκόμματα. Η ανάγκη να ρυθμιστεί ο χώρος είναι αδήριτη και προϋποθέτει άμεσες, ουσιαστικές και συνολικές νομοθετικές πρωτοβουλίες.
Τα κολέγια θα πρέπει να τεθούν και αυτά υπό τον αυστηρό έλεγχο ποιότητας που προβλέπεται για τα δημόσια πανεπιστήμια. Να ελέγχεται η επάρκεια του ακαδημαϊκού προσωπικού τους, τα προγράμματα σπουδών, το ερευνητικό έργο, οι εγκαταστάσεις τους κ.ο.κ. Μέσα από τον διαρκή δημόσιο έλεγχο ποιότητας θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι και θα γνωρίζουν οι πάντες, ποια κολέγια είναι ισάξια των δημόσιων πανεπιστημίων, στα οποία αξίζει κανείς να σπουδάσει. Και μέσω αυτής της κατάταξης θα μπορεί και η ίδια η πολιτεία να αντισταθεί στις πιέσεις των Βρυξελλών περί καθολικής αναγνώρισης όλων ανεξαιρέτως των κολεγιακών πτυχίων.
Κάθε άλλη λύση και βεβαίως, η συνέχιση της ιδεοληπτικής εθελοτυφλίας, το μόνο που κάνει είναι να διαιωνίζει μια άναρχη κατάσταση, η οποία τους μόνους που εξυπηρετεί είναι όσους προσεγγίζουν το χώρο αυτό προσβλέποντας αποκλειστικά και μόνον στο κέρδος, αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα.