του Μιχάλη Κούπκα*
Σε όλα τα δημοκρατικά συστήματα ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι πάρα πολύ σημαντικός καθώς πέραν του ελέγχου της εξουσίας μπορεί να συμβάλλει εποικοδομητικά με αντιπροτάσεις, να αναδείξει ζητήματα που διαφεύγουν της προσοχής της εκάστοτε διοίκησης και να διαδραματίσει εν τέλει ένα ρόλο προωθητικό.
Δυστυχώς στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Θεσσαλονίκης μια τέτοια αντιπολίτευση απουσιάζει καθώς για δυόμιση περίπου χρόνια οι θετικές προτάσεις που έχουν παρουσιαστεί είναι ζήτημα να μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού. Απεναντίας, μόνιμη επωδός είναι η με διάφορους τακτικισμούς προσπάθεια παρεμπόδισης του έργου της διοίκησης και κυρίως της όποιας εξέλιξης της ίδιας της πόλης.
Ο αντιπολιτευτικός πολιτικός λόγος έχει περάσει από πολλά στάδια. Αρχικά υποστήριζαν πως δεν έχουμε σχέδιο. Στη συνέχεια ότι «καταργούμε ώριμα έργα των προηγούμενων» άσχετα αν η πραγματικότητα τους διέψευσε. Τελικά, όταν είδαν ότι υπάρχει μετρήσιμο έργο και αποτελέσματα προσέθεσαν το «συνεχίζετε τα έργα των προηγούμενων δίχως όραμα για την πόλη».
Και εδώ όμως η πραγματικότητα ήταν και παραμένει διαφορετική καθώς η Δημοτική Αρχή έχει να επιδείξει έργο που εκτείνεται σχεδόν σε όλο το φάσμα αρμοδιοτήτων, αλλού με περισσότερη και αλλού με λιγότερη ένταση.
Ακυρώνουμε ή συνεχίζουμε; Παράγουμε έργο ή απλά δεν το εγκρίνουν; Παρατυπούμε ή μήπως έχουν απορριφθεί όλες οι προσφυγές κατά της νομιμότητας των ενεργειών μας; Δεν γίνεται να ισχύουν όλα ταυτόχρονα.
Ο αντικειμενικός παρατηρητής θα δυσκολευτεί να μας προσάψει ακινησία ή διακριτική απώθηση ζητημάτων στο μέλλον. Αν κάτι μας χαρακτηρίζει είναι η ενασχόλησή μας με όλα τα ζητήματα που αφορούν στην πόλη ακόμα και με εκείνα που υπερβαίνουν τις σαφώς προσδιορισμένες αρμοδιότητες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης – συνειδητή πολιτική επιλογή μας καθώς αντιμετωπίζουμε τη Θεσσαλονίκη ως ολότητα. Επιλογή που για εμάς μεταφράζεται σε εργατοώρες, σε ανθρώπινο δυναμικό, σε δαπάνη πολιτικού κεφαλαίου. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης όμως έχει κατοχυρώσει τον ρόλο της επισπεύδουσας δύναμης σε μια σειρά ζητημάτων, σε project δημόσια αλλά και ιδιωτικά, δίνοντας μάλιστα τις περισσότερες φορές την απαραίτητη ώθηση στο να ξεπεραστούν δυσκολίες και εμπόδια. Για να είμαστε κομμάτι των λύσεων και όχι διαπιστωτικοί παρατηρητές. Ενδεικτικά αναφέρω τα ζητήματα του Μουσείου Ολοκαυτώματος, της ανάπλασης της ΔΕΘ, του γηπέδου του ΠΑΟΚ, του ΟΑΣΘ, των μεγάλων έργων υποδομής κ.ο.κ
Η έμπρακτη λοιπόν απάντηση στα επιχειρήματα περί απουσίας οράματος έρχεται στην πράξη. Αν όραμα θεωρούνται οι εκθέσεις ιδεών, οι αέναες συζητήσεις μηδενικού αθροίσματος και μια κακώς νοούμενη πολιτικολογία, τότε η δική μας διοίκηση δεν έχει όραμα. Αν όμως ως όραμα θεωρήσουμε μια σφιχτή ατζέντα προτεραιοτήτων με έμφαση στις υποδομές, στην βελτίωση της καθημερινότητας και στον λειτουργικό εκσυγχρονισμό της διοικητικής μηχανής με ταυτόχρονη οικονομική ισορροπία τότε τα πράγματα αλλάζουν. Τότε θα πρέπει να αφήσουμε τα φύλλα του word και να περάσουμε στο excel όπου πλέον δεν μιλούν οι λέξεις, αλλά οι πίνακες και οι αριθμοί.
Για εμάς λοιπόν ως όραμα λογίζεται ένα μεγάλο ψηφιδωτό που απαρτίζεται από ψηφίδες. Ψηφίδες που αγγίζουν από τον στόλο καθαριότητας και τους υπόγειους κάδους, μέχρι την ψηφιοποίηση σειράς διαδικασιών προς όφελος και εξυπηρέτηση του δημότη και κάτοικου. Γιατί για να φτάσουμε στη Θεσσαλονίκη του 2030 πρέπει κάποιοι να εργαστούν το 2022, το 2025 και το 2028…
Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης έχουν περιοριστεί σε ένα κυνήγι δήθεν παρατυπιών, σε μία συζήτηση περί διαγραμμάτων και σε μια ανηλεή προσπάθεια ακύρωσης κάθε δικής μας πρωτοβουλίας. Αν αυτό συνοδεύονταν από εναλλακτικές προτάσεις θα μπορούσαμε να συζητήσουμε, εδώ όμως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα γαϊτανάκι προσφυγών για διαδικαστικά ζητήματα, που σε τελική ανάλυση δεν αφορούν και δεν απασχολούν σχεδόν κανέναν εκτός της αίθουσας του Δημοτικού Συμβουλίου.
Ενδεικτικό αυτής της παθογένειας είναι πως στην προσπάθεια υπηρέτησης αυτών των «στόχων», μηδενικού αποτυπώματος, έχουμε φτάσει σε μονοπρόσωπες «παρατάξεις», σε εργαλειακές ανεξαρτητοποιήσεις και σε συμπράξεις χωρίς κανένα προγραμματικό συνεκτικό ιστό, χωρίς κάποια πυξίδα. Μόνος στόχος η το κατά το δυνατόν παρεμπόδιση του έργου της διοίκησης.
Η πολυσυλλεκτικότητα στη διοίκηση είναι πλεονέκτημα καθώς όλοι κρινόμαστε στη βάση του παραγόμενου έργου. Οι χωρίς αρχή, μέση και τέλος συγκολλήσεις όμως και οι τακτικισμοί στην αντιπολίτευση, που θεωρητικά έχει την άνεση αλλά και τη θεσμική επιταγή μιας πιο συμπαγούς θέσης και στάσης υποδηλώνουν τους βαθύτερους στόχους που φαίνεται ότι δεν σχετίζονται με το συμφέρον της πόλης.
Ακόμη και στην διαδικασία έγκρισης του προϋπολογισμού που έγινε μια προσπάθεια διατύπωσης εναλλακτικής πρότασης, αυτή έμεινε ατελής καθώς κανείς τους δεν μπήκε στη βάσανο κατάρτισης πλήρους πρότασης ικανής να τεθεί σε ψηφοφορία, παρά μόνο κατατέθηκε ένα άθροισμα κωδικών και αριθμών εν είδη διαφορετικής πολιτικής προσέγγισης.
Αισιοδοξώ και ελπίζω από εδώ και στο εξής να υπάρξει μια πιο ορθολογική και πρωτίστως πιο ουσιαστική αντιπολιτευτική γραμμή γιατί θα συμβάλλει και στην βελτίωση της διοίκησης. Οι τακτικισμοί να δώσουν τη θέση τους σε στρατηγικές και η ρηχή και ανέξοδη συνθηματολογία σε καλύτερη και αρτιότερη προετοιμασία. Θα είναι όφελος για όλους.
*Ο Μιχάλης Κούπκας είναι αντιδήμαρχος Οικονομικών στον δήμο Θεσσαλονίκης