Τον κίνδυνο κονδύλια που προορίζονται για την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας, να αξιοποιηθούν τελικά για αποζημιώσεις καταστροφών και απωλειών φυτικού και ζωικού κεφαλαίου τα επόμενα χρόνια επισημαίνει ο Δρ. Κτηνίατρος του ΕΛΓΟ Δήμητρα, Δημήτρης Γαλαμάτης.
Σε εισήγησή του στο διαδικτυακό φόρουμ που διοργάνωσε το Εθνικό Δίκτυο για την Κλιματική Αλλαγή, ο κ. Γαλαμάτης τόνισε ότι λόγω της κλιματικής αλλαγής πιθανόν να υπάρξουν μεγάλες επιπτώσεις στις ζωοτροφές, που φέρνουν δομικές διαφοροποιήσεις στην άσκηση της κτηνοτροφίας.
«Οι ανάγκες του πληθυσμού σε ζωική πρωτεΐνη θα αυξηθούν τα επόμενα χρόνια, κυρίως δε μετά την αλλαγή των διατροφικών συνηθειών χωρών με τεράστιους πληθυσμούς, όπως πχ η Κίνα. Εδώ και μία δεκαετία περίπου η Κίνα άλλαξε απότομα το διατροφικό μοντέλο του πληθυσμού της, αντικαθιστώντας το ρύζι (υδατάνθρακες) με κρέας χοίρου και πουλερικών (πρωτεΐνη), δεσμεύοντας ταυτόχρονα τεράστιες ποσότητες της ευρωπαϊκής παραγωγής, με μακροχρόνια συμβόλαια αγορών», εξηγεί ο κ. Γαλαμάτης.
Σύμφωνα με τον ίδιο, «η πρόκληση για αύξηση της παραγωγής τροφίμων ζωικής προέλευσης είναι προ των πυλών. Για να παραχθούν όμως τα τρόφιμα αυτά σημαντικός και αναντικατάστατος παράγοντας στη διαχείριση των εκτροφών παραγωγικών ζώων είναι η διατροφή. Τα σιτηρέσια των ζώων βασίζονται κυρίως στην απαραίτητη πρωτεΐνη, που πρέπει να προσληφθεί, ώστε οι δείκτες παραγωγικότητάς τους να παραμένουν υψηλοί. Πηγές πρωτεΐνης για την κτηνοτροφία αποτελούν πλέον ζωοτροφές φυτικής προέλευσης, με τη σόγια να κατέχει δεσπόζουσα θέση. Κατά συνέπεια η επάρκεια ζωοτροφών, όχι μόνο βέβαια για την πρωτεΐνη, αλλά και γενικά για την ολοκληρωμένη θρέψη των παραγωγικών ζώων (για παράδειγμα κάλυψη αναγκών σε ενέργεια) προβάλλει ως μία από τις πιο αξιοπρόσεκτες, έμμεσες προκλήσεις της κλιματικής αλλαγής στην ανάπτυξη της κτηνοτροφίας».
Σε ό,τι αφορά στις συνέπειες, που έρχονται, ο κ. Γαλαμάτης σημειώνει: «Εκτεταμένες και επί μακρόν καταστροφές καλλιεργούμενων εκτάσεων σιτηρών, αραβόσιτου και άλλων φυτών που προορίζονται για ζωοτροφές συνεπάγονται αδυναμία κάλυψης των διατροφικών αναγκών του κτηνοτροφικού πληθυσμού, γεγονός που ίσως οδηγήσει, τόσο στην προσαρμογή των μορφών εκτροφής (από εκτατικές σε κλειστές), όσο και στην αναζήτηση εναλλακτικών πρώτων υλών διατροφής, ώστε η κτηνοτροφική παραγωγή να συνεχίζει αδιαλείπτως να καλύπτει τις ανάγκες του ανθρώπινου πληθυσμού. Ίσως είναι η πιο δύσκολη εξίσωση που θα κληθεί σύντομα να επιλύσει η επιστημονική κοινότητα, που εργάζεται για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της κλιματικής αλλαγής. Από την άλλη μεριά οι πολιτικές που σχεδιάζονται για την κτηνοτροφία θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους αυτές τις προκλήσεις, ώστε να είναι σε βάθος χρόνου υλοποιήσιμες και αναπτυξιακές. Διαφορετικά ελλοχεύει ο κίνδυνος κονδύλια που προορίζονται για την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας, να αξιοποιηθούν τελικά για αποζημιώσεις καταστροφών και απωλειών φυτικού και ζωικού κεφαλαίου».