Δεκτή έκανε το Πρωτοδικείο Σερρών την αίτηση ανακοπής λειτουργίας της «Αδελφότητας Ντόπιων Σερραίων Κύριλλος και Μεθόδιος» με έδρα στην Ηράκλεια Σερρών.
Όπως γνωστοποίησε με ανάρτησή του στο facebook ο δικηγόρος Αλέξης Παρασκευιώτης, την Παρασκευή δημοσιεύτηκε η υπ` αριθμ. 185/2019 απόφαση του Πρωτοδικείου Σερρών (Εκούσια Δικαιοδοσία) με την οποία το Δικαστήριο έκανε δεκτή την ανακοπή του Εισαγγελέα Σερρών και τις πρόσθετες παρεμβάσεις του Δικηγορικού Συλλόγου Σερρών και της Παμμακεδονικής Ένωσης Ελλάδος απορρίπτοντας την αίτηση αναγνώρισης του σωματείου με την επωνυμία «Αδελφότητα Ντόπιων Σερραίων: Κύριλλος και Μεθόδιος».
Την μηνυτήρια αναφορά κατέθεσε τον Μάρτιο του έτους 2018 ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων.
Υπενθυμίζεται ότι ο σύλλογος με την επωνυμία «Αδελφότητα Ντόπιων Σερραίων Κύριλλος και Μεθόδιος» στο καταστατικό του αναγράφει ότι μεταξύ των σκοπών του είναι η διατήρηση και διάδοση της «ντόπιας» γλώσσας και η απόδοση τιμών στους «ντόπιους» ήρωες, χωρίς όμως να διευκρινίζεται ποια είναι η «ντόπια» γλώσσα και σε ποιους ήρωες αναφέρεται το καταστατικό. Τις απορίες έλυσε μια περιοδική έκδοση (Φωνή του Τόπου μας) του εν λόγω συλλόγου τον Μάρτιο του 2018. Σε αυτήν ως «ντόπια» γλώσσα χαρακτηρίζεται η «μακεδονική», ενώ έκανε αναφορά ότι πρέπει να γιορτάζεται η ψευδοεπανάσταση του Ίλιντεν και να τιμούνται ως ήρωες οι βούλγαροι αρχικομιτατζήδες Γιάνε Σαντάσκι και Γκότσε Ντέλτσεφ. (δείτε εδώ).
Το Δικαστήριο στην απόφασή του στις 13 Σεπτεμβρίου έκρινε:
… Κατά τα διδάγματα κοινής πείρας ντόπιος Σερραίος ομιλών την ντόπια γλώσσα είναι αποκλειστικά ο Έλληνας Μακεδόνας που γεννήθηκε και κατοικεί στην περιοχή των Σερρών, η οποία ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα της Ελλάδας που ονομάζεται Μακεδονία και ομιλεί την ελληνική γλώσσα. Η ελληνική γλώσσα ομιλείται στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας και των Σερρών επί χιλιάδες χρόνια όπως αποδεικνύεται από τα ευρήματα των αρχαιολογικών ανασκαφών, τη γλώσσα των ιστορικών κειμένων και τη γλώσσα των λατρευτικών κειμένων που αδιάλειπτα χρησιμοποιούνταν από τους κατοίκους της περιοχής. Ειδικότερα η πόλη των Σερρών είναι μια από τις λίγες αρχαίες πόλεις του ελληνικού χώρου που κατόρθωσε να διατηρήσει την ελληνική γλωσσική της ταυτότητα αδιάλειπτη παρά το γεγονός ότι η στρατηγική της θέση στη γη της Μακεδονίας την κατέστησε πέρασμα αναρίθμητων στρατών και λαών από την αυγή των ιστορικών χρόνων μέχρι σήμερα, αλλά και το γεγονός ότι τελούσε επί οθωμανική κυριαρχία για χρονικό διάστημα πεντακοσίων τριάντα ετών (1383-1913)....
Σε άλλο σημείο της απόφασης αναφέρεται: Δια του σφετερισμού των εννοιών «ντόπιος» Σερραίος και «ντόπια» γλώσσα, οι οποίες τίθενται στον καταστατικό πυρήνα του σκοπού του, το υπό σύσταση σωματείο, παραχαράσσει σκοπίμως την ιστορία και την ανθρωπογεωγραφία της περιοχής στην προσπάθειά του να αντλήσει ιστορικό επιχείρημα για τις θέσεις των μελών του, αποσκοπώντας ευθέως στη δημιουργία και διεύρυνση μιας διακριτής γλωσσικής και πολιτιστικής κοινότητας στην παραμεθόριο περιοχή των Σερρών μέσω της για πρώτη φορά συστηματικής καταγραφής και καλλιέργειας σε βάθος χρόνου στον πληθυσμό των Σερρών, που στην πραγματικότητα ομιλεί την ελληνική γλώσσα και είναι αμιγώς ελληνικής εθνικής συνείδησης, ενός αποκαλούμενου ιδιώματος που δεν αναγνωρίζεται από την Ελληνική πολιτεία με στοιχεία άλλων εθνικών γλωσσών που ομιλούνται από Κράτη που συνορεύουν με την Ελληνική Επικράτεια.
Σύμφωνα με τον κ. Παρασκευιώτη, το εν λόγω σωματείο κατά τη συζήτηση της υπόθεσης στο Μονομελές Πρωτοδικείο Σερρών έδωσε μάχη προκειμένου να γίνει δεκτό το επιχείρημά τους ότι η ντόπια γλώσσα στην περιοχή των Σερρών και της Μακεδονίας δεν είναι η ελληνική, αλλά η σλαβική και ότι υπάρχει μάλιστα στην περιοχή των Σερρών διακριτή γλωσσική και πολιτιστική κοινότητα (δηλ. μειονότητα), η οποία πρέπει να προστατευθεί.
Είναι η πρώτη δικαστική απόφαση που εκδίδεται μετά τον Ν.4588/2019 με τον οποίο κυρώθηκε η Συμφωνία των Πρεσπών. Επί της ουσίας δίνεται έμμεση αλλά θεσμική απάντηση στα ζητήματα της υποτιθέμενης μακεδονικής (σλαβικής) ταυτότητας και μακεδονικής (σλαβικής) γλώσσας, όπως αυτά ψηφίστηκαν με το άρθρο 1 παρ. 3.