Ο «Τειρεσίας» από αυτή εδώ τη θέση είχε προβλέψει – τι …μάντης θα ήταν άλλωστε, αν δε το έκανε – την κλιμακούμενη ένταση με την Τουρκία στο Αιγαίο, προσεχώς. Κι έλεγε, μεταξύ άλλων, ότι τα εσωτερικά προβλήματα του Ταγίπ Ερντογάν, κατά πάσα πιθανότητα θα τον ωθήσουν σε «επιθετικότητα» στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.
Κι έχει πολλά προβλήματα, το τελευταίο διάστημα ο «σουλτάνος» να διαχειρισθεί: Επιχειρεί να (ξανα)κερδίσει τις δημοτικές εκλογές στην Κωνσταντινούπολη κυριολεκτικά με το «έτσι θέλω», οδηγεί στα άκρα την ένταση των σχέσεων της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, με αφορμή τους S-400 και λειτουργεί υπό το άγχος και την πίεση που ασκεί πάνω του η οικονομική κρίση, που χτυπά κυρίως τις λαϊκές μάζες στη χώρα του. Δηλαδή, τους ψηφοφόρους του. Και τι κάνει; Παραδοσιακά, ό,τι κάνει η Άγκυρα τα τελευταία 100 χρόνια: Εξάγει την κρίση της. Μόνο που ο Ερντογάν επιχειρεί να το κάνει – προς το παρόν τουλάχιστον – ελεγχόμενα.
Βγάζει τα δύο ωκεανογραφικά πλοία του στην περιοχή και δεσμεύει με NAVTEX θαλάσσιες περιοχές. Αμφισβητεί υφαλοκρηπίδες, απειλεί με έρευνες και εξορύξεις και σηκώνει τους τόνους, όποτε το κρίνει σκόπιμο. Αλλά προσοχή: τους τόνους. Θα πρέπει να συμβεί κάτι πολύ εξτρίμ για να σηκώσει και τα όπλα. Τουλάχιστον αυτό έχει αποδείξει ο έως τώρα πολιτικός του βίος, ως πρωθυπουργός παλιότερα και ως πρόεδρος σήμερα. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει πως δεν είναι επικίνδυνος.
Γιατί, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πως θα ξεσπάσει, αν ξαναχάσει στις εκλογές τον αγαπημένο του δήμο Κωνσταντινούπολης. Ως Τούρκος πρόεδρος, είναι απρόβλεπτος. Απλώς, είναι λιγότερο, σε σχέση με ό,τι έχουμε γνωρίσει τον περασμένο αιώνα. Όμως, μπορεί στην ύστερη φάση του να αποδειχθεί και επικίνδυνος. Γι αυτό και το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, αλλά και το ελληνικό Πεντάγωνο, είναι σε κατάσταση συναγερμού. Και θα παραμείνουν σε αυτή τη θέση – ως οφείλουν να κάνουν – τουλάχιστον ως το τέλος του φετινού καλοκαιριού…