Σε μια κανονική δυτικότροπη χώρα η υπόθεση ΠΑΟΚ – Ξάνθης θα απασχολούσε την αθλητική δικαιοσύνη και μόνον. Στην Ελλάδα όμως, η οποία, καίτοι μέλος της ευρωζώνης, εξακολουθεί να γοητεύεται από το βαλκανικό, ενίοτε και οθωμανικό παρελθόν της, η υπόθεση αυτή αναδείχθηκε ως μείζων πολιτική.
Αρκούσε η διαρροή μιας απόφασης της Επιτροπής Επαγγελματισμού Αθλητισμού για να σημάνει πολιτικός συναγερμός. Οι οπαδικοί στρατοί σαν έτοιμοι από καιρό, έλαβαν θέσεις μάχης. Με τους στρατηγούς να εξαπολύουν απειλές για εθνικό διχασμό, για ρήξη στον εθνικό κορμό, για πόλεμο "βορρά" - "νότου", προειδοποιώντας για "πρωτόγνωρες αντιδράσεις". Κι από κοντά, βουλευτές και τοπικοί άρχοντες να υπερακοντίζουν και να προειδοποιούν κι αυτοί με τη σειρά τους ότι το χτύπημα σε βάρος του ΠΑΟΚ ισοδυναμεί με χτύπημα κατά της πόλης. Κι όλα αυτά χωρίς να γνωρίζουν καν την ουσία της υπόθεσης, το όποιο αποδεικτικό υλικό, το εάν ευσταθεί ή όχι. Ψιλά γράμματα...
Διαισθανόμενη την απειλή, η κυβέρνηση έσπευσε να κάνει μια πολιτική διαχείριση στη λογική του "μικρότερου κακού". Η πιθανολογούμενη αφαίρεση βαθμών από τον ΠΑΟΚ, αφήνει εν μέρει ικανοποιημένους (ή άλλως, δυσαρεστεί λιγότερο) τόσο τους οπαδούς του Δικεφάλου, καθώς η ομάδα τους αποφεύγει τα χειρότερα, δηλαδή τον υποβιβασμό, όσο και τους αντίπαλους οπαδούς καθώς προσφέρει σημαντικό βαθμολογικό αβαντάζ στον Ολυμπιακό, καθιστώντας τον φαβορί για το πρωτάθλημα.
Η κυβέρνηση πολύ σύντομα θα συνειδητοποιήσει ότι η διαχείριση αυτή μπορεί να εκτονώσει μερικώς και για λίγο, την ένταση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν λύνει το πρόβλημα, καθώς οι ρίζες του είναι βαθύτερες. Σχετίζονται με τη διαχρονική διαπλοκή ισχυρών οικονομικών – αθλητικών παραγόντων με την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Κυβερνητική μα και τοπική.
Τελευταία απόδειξη οι δηλώσεις οργής των παραγόντων της Θεσσαλονίκης κατά του "κράτους των Αθηνών" και συνάμα αφοσίωσης στο πλευρό της ομάδας της πόλης, σε μια επίδειξη αξιοζήλευτης ομοψυχίας και ομοθυμίας, η οποία σπανίως απαντάται όταν πρόκειται να λυθούν τα μεγάλα και σοβαρά προβλήματα της Θεσσαλονίκης.
Διότι εάν η ηγεσία της πόλης, σημερινή αλλά και παρελθόντων ετών, όρθωνε το ανάστημά της όταν έπρεπε, εκεί που έπρεπε, αλλά και με τον τρόπο που έπρεπε, η Θεσσαλονίκη δεν θα ήταν σήμερα σε αυτό το χάλι. Θα είχε μετρό σε λειτουργία, αντί τα σημερινά λαγούμια, θα είχε νέο σύγχρονο εκθεσιακό κέντρο, αντί της παραγκούπολης, θα είχε εύρωστη και δυναμική τοπική οικονομία, αντί για τα βιοτεχνικά και βιομηχανικά κουφάρια, θα είχε στόχο, αλλά και δυνατότητες να πρωταγωνιστήσει στη νοτιοανατολική Ευρώπη αντί της μίζερης φιλοδοξίας να ανταγωνιστεί το "κράτος των Αθηνών".