Η αρένα της ΔΕΘ, έστω υπό τη μεταλλαγμένη φετινή εκδοχή του φόρουμ, προσφέρεται κάθε φορά για συγκρίσεις μεταξύ του εκάστοτε πρωθυπουργού με τον εκάστοτε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κι αυτή ήταν η δεύτερη χρονιά που τον πρώτο ρόλο ενσάρκωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και τον δεύτερο ο Αλέξης Τσίπρας. Ένα πρώτο γενικό συμπέρασμα είναι ότι, δεκατέσσερις μήνες μετά τις εκλογές, το πολύ καθαρό εκλογικό αποτέλεσμα εξακολουθεί να καθορίζει ρόλους και συμπεριφορές. Απολύτως λογικό ως ένα βαθμό.
Η φετινή εικόνα των δύο βασικών πολιτικών μονομάχων στο πλατό του Thessaloniki Helexpo Forum δεν διέφερε σημαντικά σε σχέση με την περσινή όταν οι κάλπες άχνιζαν ακόμη. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά καθώς, με βάση και τα δημοσκοπικά δεδομένα, οι συσχετισμοί έχουν παραμείνει λίγο πολύ ίδιοι, αν όχι δυσμενέστεροι για τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό επέτρεψε στον πρωθυπουργό να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του στο πολιτικό σκηνικό, παρά την όποια φθορά έχει υποστεί από τα διάφορα διαχειριστικά παρατράγουδα στον ένα και πλέον χρόνο της διακυβέρνησης.
Ο κ. Μητσοτάκης εμφανίστηκε γεμάτος αυτοπεποίθηση, με προφανή στόχο να ενισχύσει περαιτέρω το πρωθυπουργικό προφίλ του, παρουσιάζοντας προτάσεις και αποφεύγοντας επιθέσεις προς την αντιπολίτευση και δη προς τον κ. Τσίπρα. Τα δύσκολα για τον πρωθυπουργό, τουλάχιστον στη ΔΕΘ, θα ξεκινήσουν τον επόμενο Σεπτέμβριο όταν θα έχει μπει στον τρίτο χρόνο της θητείας του και επιπλέον, οι επιπτώσεις της πανδημίας, υγειονομικές και κυρίως οικονομικές, θα βαρύνουν ακόμη περισσότερο.
Από την άλλη, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίστηκε μάλλον ανόρεκτος, όπως και πέρυσι, πολύ κατώτερος παλαιότερων εμφανίσεών του, με αποκορύφωμα εκείνη του 2014, προάγγελο του μετέπειτα εκλογικού θριάμβου του. Αυτό αποτυπώθηκε κυρίως στη συνέντευξη Τύπου όπου ο κ. Τσίπρας χρειάστηκε τέσσερις και πλέον ώρες, χρόνος – ρεκόρ για τις συνεντεύξεις της ΔΕΘ, δίνοντας μακροσκελείς απαντήσεις, συχνά επαναλαμβανόμενες, γεγονός που εξανάγκασε τον εκπρόσωπο Τύπου Νάσο Ηλιόπουλο να του το επισημαίνει.
Ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της διήμερης παρουσίας του στη Θεσσαλονίκη ήταν η απάντηση που έδωσε σε μια από τις τελευταίες ερωτήσεις της χθεσινής συνέντευξης σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είπε ο κ. Τσίπρας ότι άλλος ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012 όταν υποσχόταν πως θα σχίσει τα μνημόνια, ασχέτως εάν αυτό το έλεγε και από το προεκλογικό μπαλκόνι του Γενάρη του 2015· άλλος ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το δραματικό καλοκαίρι του '15· άλλος το '18· άλλος σήμερα που επιχειρεί νέα μετάλλαξη προς ένα κόμμα που να μοιάζει πιο πολύ προς το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ.
Από μια πλευρά ο κ. Τσίπρας έχει δίκιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2020 έχει πολλές διαφορές με εκείνον του 2012, ενώ τον χωρίζει άβυσσος από τον ΣΥΡΙΖΑ του 4%. Έχει χάσει τον όποιο ριζοσπαστισμό του, έχει ξεφορτωθεί την αριστερή του πτέρυγα, αλλά πρωτίστως, έχει απολέσει την αθωότητά του και το υποτιθέμενο “ηθικό πλεονέκτημα”, καθώς διαθέτει πλέον κυβερνητικό παρελθόν, κι αυτό ήταν διαρκώς “παρών” σε όσα επιχειρούσε να πει χθες ο αρχηγός του.
Για παράδειγμα, δεν μπορείς να ζητάς από την κυβέρνηση να κάνει εδώ και τώρα 30.000 προσλήψεις σε Υγεία και Παιδεία, να δώσει αυξήσεις στους στρατιωτικούς, να καταργήσει την εισφορά αλληλεγγύης και το τέλος επιτηδεύματος, να διαγράψει ιδιωτικό χρέος και ένα σωρό παρόμοια, όταν θα μπορούσες να τα έχεις κάνει εσύ που κυβερνούσες μέχρι πρόσφατα. Η δε δικαιολογία ότι κυβερνούσες με το πιστόλι στον κρόταφο δεν ακούγεται πολύ πειστική όταν, την ίδια ώρα, επαίρεσαι πως άφησες προίκα 37 δισ. ευρώ. Ούτε ακούγεται πολύ πειστικό να λες ότι το κόμμα σου είναι σταθερά απέναντι στη συνωμοσιολογία όταν έχεις συγκυβερνήσει τεσσεράμισι χρόνια με τους “ψεκασμένους”.
Από την άλλη, ζυγίζοντας το πακέτο των μέτρων που παρουσίασε ο κ. Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη, με τη βεβαιότητα φυσικά ότι δεν θα κληθεί να τα υλοποιήσει, διαπιστώνεις πως, όσο κι αν έχει μεταλλαχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι δύσκολο να αποτινάξει από πάνω του τον λαϊκισμό. Εξαίρεση η προσέγγισή του στα ελληνοτουρκικά η οποία, παρά τις εύλογες επικρίσεις προς τους κυβερνητικούς χειρισμούς, ήταν απολύτως ευθυγραμμισμένη προς την εθνική γραμμή.
Συμπερασματικά, η εμφάνιση του κ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη ήταν μια υποχρέωση που έπρεπε να βγάλει. Το ξέρει κι ο ίδιος ότι έχει πολύ δρόμο να βαδίσει ακόμη, πρέπει πολλά πράγματα να αλλάξει, εάν θέλει να είναι αυτός που θα επισκέπτεται τη ΔΕΘ την πρώτη Κυριακή. Διότι, όσο κι αν έχει μεταλλαχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την περίοδο 2012-2014, πολύ περισσότερο έχουν αλλάξει οι συνθήκες και οι απαιτήσεις, με συνέπεια οι συνταγές τύπου “προγράμματος Θεσσαλονίκης 2014” να μην συνεπαίρνουν το υποψιασμένο, πλέον, εκλογικό ακροατήριο.