Skip to main content

Μπακατσέλος: Η Ελλάδα χρειάζεται 13 και όχι 59 Επιμελητήρια

Από Voria.gr
Το χθες, το σήμερα και το αύριο του Εμπορικού Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης σε μια συνέντευξη του προέδρου Δημήτρη Μπακατσέλου στη Voria.gr

Ένας αιώνας και ένας χρόνος. Μια ολόκληρη ζωή και κάτι παραπάνω. Η παρουσία του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητήριου Θεσσαλονίκης είναι σε αυτό το διάστημα κάτι παραπάνω από διακριτή όχι μόνο στην πόλη, αλλά στην ευρύτερη περιοχή. Ο ρόλος του καθοριστικός στα δύσκολα και δημιουργικός, όσες φορές οι συνθήκες καλυτέρεψαν. Όλα αυτά θα αναδειχθούν μέσα στο 2016, μια χρονιά κατά την οποία το ΕΒΕΘ γιορτάζει. Θυμάται, τιμάει και σχεδιάζει το παρακάτω. Ο κ. Δημήτρης Μπακατσέλος είναι τα τελευταία 18 χρόνια πρόεδρος του ΕΒΕΘ και με τη συνέντευξη του στη Voria.gr ανοίγει τα χαρτιά του. Η ατζέντα του περιέχει πολλά από το χθες, από το σήμερα και από το αύριο, που τους επόμενους μήνες θα τα συναντήσουμε αναλυτικά στο προσκήνιο των συζητήσεων στη Θεσσαλονίκη. 

Κύριε πρόεδρε, τι σκέφτεστε για το πρώτο αιώνα του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης;

Τα 100 πρώτα χρόνια είναι δύσκολα! Ήταν τότε που στην πρόσφατα απελευθερωμένη και πολυπολιτισμική Θεσσαλονίκη ξεκίνησε τη διαδρομή του το ΕΒΕΘ, που πρωτοστάτησε σε όλες τις φάσεις της πολυκύμαντης ιστορίας της περιοχής τον τελευταίο αιώνα. Ως θεσμός συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη του εμπορίου, της βιομηχανίας και της επιχειρηματικότητας στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης, αλλά και επιδόθηκε σε έργα ευποιίας και προώθησης αναπτυξιακών έργων στην πόλη. Ξεκινώντας από τις ενέργειες του για την περίθαλψη των Προσφύγων του 1922 με την κατασκευή μιας προσφυγικής γειτονιάς, ενός σχολείου και της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας στην Τούμπα, συνεχίζοντας με τη διοργάνωση των συσσιτίων στο Μεσοπόλεμο και στην Κατοχή, αλλά και με την αγωγή του σε φιλανθρωπικά ιδρύματα μέσω του ταμείου Πρόνοιας, απέδειξε το κοινωνικό του πρόσωπο σε δύσκολους καιρούς. Το ΕΒΕΘ υποστήριξε ενεργά τη δημιουργία της Διεθνούς Εκθέσεως, την ίδρυση της τεχνικής σχολής Ευκλείδης, της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής, που εξελίχθηκε στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Συνέβαλε στην ίδρυση της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ, την ανοικοδόμηση του ερειπομένου από την πυρκαγιά του 2017 ναού του Αγίου Δημητρίου, τις ανασκαφές στη Βεργίνα. Και τόσα άλλα…

Όταν αναλαμβάνατε την προεδρία του ΕΒΕΘ το 1998 φανταζόσασταν ότι 18 χρόνια μετά το ταξίδι θα συνεχιζόταν;

Δε φανταζόμουν ότι θα φτάσουμε τόσο μακριά. Τα 18 χρόνια που είμαι πρόεδρος φαντάζουν πολλά, αλλά για μένα είναι σα να ήρθα χθες.  Από την αρχή είχα μεγάλο ενδιαφέρον. Μεγάλη η πρόκληση και μεγάλη η τιμή που μου έκανε ο επιχειρηματικός κόσμος της Θεσσαλονίκης. Μεγάλη, όμως, και η στεναχώρια να βλέπεις εκ των υστέρων ότι πολλά πράγματα που προτάθηκαν και δεν έγιναν και πολλά που ειπώθηκαν, αλλά δεν ακούστηκαν, θα μπορούσαν να έχουν οδηγήσει αλλού, σε καλύτερες καταστάσεις. Αυτός είναι ο ρόλος των Επιμελητηρίων, αλλά η κεντρική εξουσία κωφεύει. Λίγες  φορές οι προτάσεις μας έχουν αντίκρισμα.

Το επιχειρείν στη Θεσσαλονίκη έχει ιδιαίτερες δυσκολίες;

Το επιχειρείν αυτή την περίοδο είναι δύσκολο άθλημα σε όλη την Ελλάδα. Στη Θεσσαλονίκη ακόμη περισσότερο. Στη χώρα μας δεν υπάρχει αποκέντρωση. Η πληροφορική, το Διαδίκτυο και γενικότερα οι νέες τεχνολογίες βοηθούν, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει θεσμικός συγκεντρωτισμός. Αυτό που λέμε υδροκεφαλισμός.   

Η βιομηχανία της περιοχής πως πάει;

Τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει αποβιομηχάνιση. Σημαντικές εταιρίες και επενδύσεις φυτοζωούν. Αντίστοιχα δεν υπάρχει μαζική κινητικότητα σε κάποιας άλλης μορφής επιχειρηματικότητα. Στα χρόνια της κρίσης δεν υπάρχει νέο επιχειρηματικό κύμα.

Το εμπόριο με τη μεγάλη του παράδοση σε τι κατάσταση βρίσκονται;

Ποιας μορφής εμπόριο εννοούμε; Διότι άλλο είναι ένα εμπόριο που απευθύνεται σε 10 εκατ. καταναλωτές και άλλο το εμπόριο που απευθύνεται σε 60 εκατ. καταναλωτές. Με επίκεντρο το λιμάνι και τα Logistics Centers που θα λειτουργούσαν. Η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να εξελιχθεί σε εφαλτήριο για τα Βαλκάνια. Σε επίκεντρο της περιοχής. Είχε την ευκαιρία της και την έχασε. Ένα όραμα που υλοποιήθηκε σε ένα μικρό βαθμό και μάλιστα αποσπασματικά. Στη δεκαετία του 1990 πολλές ξένες χώρες πόνταραν σε αυτό το σενάριο.
Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα στην πορεία της Θεσσαλονίκης προς την ανάπτυξη;

Το λιμάνι. Είναι ένα θέμα για το οποίο ντρέπομαι. Πόσες φορές έρχεται και επανέρχεται στην επικαιρότητα αυτό το θέμα; Η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού και η ένταξή του στο διεθνές σύστημα μεταφορών είναι πολύ σημαντικό για την οικονομία της Θεσσαλονίκης. Δυστυχώς, εξαιτίας της αδράνειας των Κυβερνήσεων καθώς και των κινητοποιήσεων και των απεργιών των εργαζομένων βρισκόμαστε εδώ και χρόνια στο ίδιο νεκρό σημείο. Η αντίδραση και η συμπεριφορά 200 ανθρώπων καθορίζουν τις εξελίξεις. Τι να πω!

Στη Θεσσαλονίκη οι επιχειρηματίες έχουν διαφορετική νοοτροπία από τους συναδέλφους τους της Αθήνας;

Ως επιχειρηματίες είμαστε πιο συντηρητικοί. Στην Αθήνα οι ταχύτητες είναι μεγαλύτερες. Τα πράγματα τρέχουν γρηγορότερα. Αυτό οφείλεται στον ανταγωνισμό. Στις ξένες εταιρίες που δραστηριοποιούνται εκεί. Οι απαιτήσεις είναι τελείως διαφορετικές και επηρεάζουν τις επιδόσεις.

Τι πρέπει να αλλάξει στα Επιμελητήρια για να διευρύνουν το ρόλο και την εμβέλεια τους;

Σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο οικονομικά κόσμο τα επιμελητήρια αξιοποιούνται ως σημαντικό εργαλείο. Στην Ελλάδα αυτό το εργαλείο ουδέποτε το χρησιμοποίησαν οι κυβερνήσεις. Από την άλλη, τα Επιμελητήρια  δεν παίζουν το ρόλο που θα μπορούσαν προς τα μέλη τους. Θα μπορούσαν να είναι πιο παραγωγικά και πιο αποδοτικά. Για παράδειγμα: θα μπορούσαν να είναι διασυνδεμένα με τις ελληνικές πρεσβείες και τα Γραφεία Οικονομικών Εμπορικών Υποθέσεων στο εξωτερικό και να στηρίζουν τους εξαγωγείς ή όσες επιχειρήσεις ήθελαν να αναπτύξουν την εξωστρέφεια τους. Θα μπορούσαν να κάνουν αξιόπιστες μελέτες για τις αγορές χωρών και προϊόντων, κάτι που είναι πρακτικά χρήσιμο για τις εξωστρεφείς επιχειρήσεις.

Υπάρχουν οργανωτικά προβλήματα;

Δεν υπάρχει λόγος στις 13 περιφέρειες της χώρας να υπάρχουν 59 Επιμελητήρια. Κατά τόπους υποκαταστήματα ναι, Επιμελητήρια όχι. Ας μην υπάρχουν καρέκλες για όλους. Δεν είναι δυνατόν να ζητάμε από τους πολιτικούς να αλλάξουν κι εμείς να κάνουμε τα ίδια, να κοιτάμε τα κεκτημένα. Πρέπει να υπάρχει ένα Επιμελητήριο ανά περιφέρεια, με σημαντικό μέγεθος, συγκεκριμένη δομή και εξειδικευμένους υπαλλήλους, που θα προσλαμβάνονται λόγω των γνώσεων και των ικανοτήτων τους στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Τα Επιμελητήρια οφείλουν να έχουν διαφορετική προσέγγιση στα θέματα. Να προσφέρουν στα μέλη τους, τα οποία θα πληρώνουν για σύγχρονες και αναβαθμισμένες υπηρεσίες.