Skip to main content

Ο «αμερικανικός παράγοντας» στη Μακεδονία και τη Θράκη

Αν μπει κάποιος στον κόπο να διερευνήσει τον ιστό που στήνεται στα βόρεια σύνορά μας θα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα σχεδόν αβίαστα

Τα σχέδια του «αμερικανικού παράγοντα» για την ευρύτερη περιοχή της Βόρειας Ελλάδας είναι μεγάλα. Κι αυτό, δεν είναι σχήμα λόγου. Αν μπει κάποιος στον κόπο να διερευνήσει τον ιστό που στήνεται, αργά αλλά σταθερά, στα βόρεια σύνορά μας, θα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα, σχεδόν, αβίαστα. Δώστε σημασία, κατ' αρχάς, στις απαιτήσεις που προβάλλει η αμερικανική πλευρά στην ελληνική διοίκηση. Για παράδειγμα, στην περίπτωση της Αλεξανδρούπολης, τι ζητά;

Πέραν όλων των άλλων (λιμάνι, σταθμός μεταφόρτωσης φυσικού αερίου κλπ, κλπ), προτέθηκε πρόσφατα μια επιπλέον απαίτηση. Σε τι συνίσταται; Στη σιδηροδρομική σύνδεση της Αλεξανδρούπολης με τη Βάρνα της Βουλγαρίας. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, στη διασύνδεση των λιμανιών των δυο πόλεων. Επαναλαμβάνουμε, στο πλαίσιο του δικτύου που στήνουν συστηματικά το τελευταίο διάστημα στα βόρεια σύνορα, με έναν βασικό, πλην ανομολόγητο, στόχο: Την προώθηση δυνάμεων και στρατιωτικού υλικού στην περιοχή που εκτείνεται από τον Εβρο ώς τις παρυφές της Κριμαίας. Για προφανείς, γεωστρατηγικούς, λόγους. Υπό το άγρυπνο βλέμμα της Τουρκίας, που αντιλαμβάνεται στην πράξη ότι στο συγκεκριμένο παιχνίδι θα πρέπει, όντως, να περιορισθεί απλώς σε ρόλο παρατηρητή και τίποτα άλλο.

Γι' αυτό και μετά απ' όλα τα παραπάνω, γίνεται ακόμα πιο κρίσιμο -και παράλληλα, ενδιαφέρον- το ερώτημα: Θα τολμήσει να εμφανιστεί και κάποιος τρίτος στη διεκδίκηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης; Η διαδικασία της αποκρατικοποίησής του, ως γνωστόν, έχει μπει στην τελική της ευθεία, κανείς δεν τολμά να ασχοληθεί με την περίπτωση, ωστόσο, μια αγωνία στην αμερικανική πλευρά, που θα εκπροσωπηθεί από δυο κοινοπραξίες, υπάρχει. Κι αν;

Όπως αγωνία στον «αμερικανικό παράγοντα» υπάρχει αναφορικά και με την κατάληξη του άλλου μεγάλου project, που τον ενδιαφέρει, πάντα επί ελληνικού εδάφους: Όσο πλησιάζει η μέρα (τέλη Ιουλίου) της πρώτης κρίσης σχετικά με τις τέσσερις φρεγάτες του Πολεμικού Ναυτικού, τόσο θα αυξάνουν τα «μηνύματα» των τρίτων διεκδικητών του. Μόνο την περασμένη εβδομάδα, καταγράφηκαν δυο: ένα ιταλικό κι ένα γαλλικό, μέσω αντίστοιχων συνεντεύξεων σε ελληνικά Μέσα. Και ξαφνικά, οι αμερικανοί αντιλαμβάνονται πως ούτε σε αυτό το γήπεδο παίζουν μόνοι τους, τελικά. Άλλο τι νόμιζαν οι ίδιοι, τουλάχιστον μέχρι πρότινος.

Και για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι την παραγγελία θα την πάρουν τα αμερικανικά ναυπηγεία. Έστω, με υπεργολαβία των ελληνικών (του Σκαραμαγκά). Γιατί και οι έξι χώρες που μπήκαν στην τελική ευθεία της διεκδίκησης της έχουν όλες τις πιθανότητές τους, μικρότερες ή μεγαλύτερες. Και επενδύουν σε αυτές ή για την ακρίβεια δουλεύουν πάνω σε αυτές. Συνεπώς, η έκπληξη δεν θα πρέπει να αποκλείεται...