Ο Ταγίπ Ερντογάν είναι προκλητικός, ενίοτε ξεφεύγει πέρα από κάθε όριο, κυρίως όταν πρόκειται να απευθύνει προειδοποιήσεις στην χώρα μας. Αλλά με μια διαφορά: Στα λόγια. Γιατί, παρά τους φραστικούς τσαμπουκάδες και τα νταηλίκια από «απέναντι», για περισσότερα από 20χρόνια, με τους Τούρκους έχουμε βρει την ησυχία μας. Κι αυτό, όπως μπορεί να διαβεβαιώσει οποιοσδήποτε έχει στοιχειώδη εμπειρία στα διπλωματικά παρασκήνια, οφείλεται και στο γεγονός ότι ο «σουλτάνος» στην πραγματικότητα ποτέ δεν θέλησε να διαβεί τον Ρουβίκωνα με την Ελλάδα. Ακόμα και στην ιστορία με τους «8», που είχε προσωπικούς λόγους να την καθαρίσει, τελικώς άφησε τους τόνους να πέσουν. Και τους δύο Έλληνες αξιωματικούς που είχαν συλληφθεί στον Έβρο να επιστρέψουν στα σπίτια τους, αν και κανείς δεν πίστευε ότι αυτή η περιπέτεια θα έχει γρήγορο τέλος.
Τι συμβαίνει λοιπόν με τον Ερντογάν; Κατ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είναι και κανένας ...φιλέλληνας. Πάσχει όμως από μεγαλοϊδεατισμό. Τι θέλει; Να γίνει ο ηγέτης του μουσουλμανικού κόσμου. Εκεί επενδύει, αυτό στοχεύει. Στο μυαλό του η Ελλάδα είναι απλώς ένα αναγκαίο κακό, στο οποίο εύκολα μπορεί να ξεσπάει, να διαχέει το θυμό του, αλλά παραμένει μικρή για τα «γεωστρατηγικά κυβικά του», όπως τα έχει στο μυαλό του. Γι' αυτό και τουρκικά στρατεύματα αυτή τη στιγμή βρίσκονται στη Συρία και όχι στα σύνορα με την Ελλάδα για αυτό τουρκικά οικονομικά συμφέροντα δουλεύουν υπόγεια στα Βαλκάνια και όχι στη Θράκη.
Βρίσκονται, δηλαδή, στα «σύνορα της καρδιάς του», όπως έλεγε προχθές στην τουρκική εθνοσυνέλευση. Σε αυτά τα σύνορα μπορεί να βρίσκεται κάπου και η Ελλάδα, αλλά ο τύπος αυτός είναι τόσο φιλόδοξος και αμετροεπής που θα το θεωρούσε προσβολή αν του έλεγε κανείς ότι είναι «βασικά η Ελλάδα». Ο άνθρωπος – ευτυχώς – άλλα έχει στο μυαλό του ή τουλάχιστον έτσι δείχνει...