Η υπόθεση της Μυρσίνης Λοΐζου, πέρα από την στενά πολιτική της διάσταση, παρέχει την αφορμή για μια εκ νέου συζήτηση περί του λεγόμενου «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, λέρωσε κι αυτός τα χέρια του με τα μνημόνια και με όλες τις συνεπακόλουθες πολιτικές λιτότητας, χάνοντας το βασικό πολιτικό πλεονέκτημά του έναντι των προηγούμενων, κατέφυγε μοιραία στο μοναδικό πλεονέκτημα που του απέμεινε, το «ηθικό». Όμως, ήταν θέμα χρόνου να διαψευστεί και αυτό∙ για τον απλούστατο λόγο, διότι το «ηθικό πλεονέκτημα» δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο, ούτε είναι ίδιον κάποιας συλλογικότητας, πολλώ δε μάλλον ενός κόμματος ή ακόμη χειρότερα, ενός ευρύτερου ιδεολογικού χώρου.
Τη λαμογιά που έκανε η Μυρσίνη Λοΐζου, εισπράττοντας επί πενταετία και πλέον, παράνομα, τη σύνταξη της θανούσας μητέρας της, θα μπορούσε να την κάνει και ένας δεξιός ή ένας κεντρώος. Το ότι στο χώρο της πολιτικής τα κάθε λογής σκάνδαλα είχαν έως τώρα μπλε ή πράσινη απόχρωση, δεν ήταν απόρροια κάποιας συλλογικής ανηθικότητας που χαρακτηρίζει τους δεξιούς ή τους κεντρώους, αλλά οφειλόταν στην επί μακρόν νομή της εξουσίας.
Η διαφθορά δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο. Είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τους πειρασμούς που συνεπάγεται η κάθε λογής εξουσία. Όσοι κάθονται μακριά από τη φωτιά δεν πρόκειται ποτέ να καούν. Η Αριστερά περιφρούρησε το «ηθικό πλεονέκτημά» της επί σειρά δεκαετιών για τον απλούστατο λόγο, επειδή ποτέ ως τώρα δεν ήρθε αντιμέτωπη με τους πειρασμούς της εξουσίας. Καθόταν σε απόσταση ασφαλείας και είχε το κεφάλι της ήσυχο και το κούτελό της καθαρό.
Τώρα όμως, τα πράγματα σιγά σιγά αλλάζουν. Τώρα μπορούμε και διορίζουμε τα «δικά μας» παιδιά. Μοιράζουμε δουλίτσες στους «δικούς μας» εργολάβους. Χτίζουμε τη «δική μας» διαπλοκή. Με μόνη διαφορά ότι όλα αυτά εξελίσσονται, προς το παρόν τουλάχιστον, σε μια μικροκλίμακα σε σύγκριση πάντα με ό,τι συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Όμως, ούτε κι αυτό έχει να κάνει με κανενός είδους «ηθικό πλεονέκτημα». Οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός ότι σε μια κατ’ ουσία χρεοκοπημένη χώρα, η οποία τελεί μάλιστα υπό άγρυπνη επιτήρηση, οι δυνατότητες για διορισμούς και «δουλειές» είναι εξαιρετικά περιορισμένες.
Άλλωστε, τα μεγαλύτερα σκάνδαλα διαφθοράς ανάγονται στα προ μνημονίων χρόνια. Όταν έτρεχαν οι εξοπλισμοί, όταν ήταν ανεξέλεγκτη η φαρμακευτική δαπάνη, όταν δημοπρατούνταν δεκάδες μικρά και μεγάλα δημόσια έργα. Αυτές ήταν οι βασικές μήτρες της διαφθοράς οι οποίες έχουν πλέον εκλείψει ή έχουν περιοριστεί δραματικά την τελευταία δεκαετία. Με άλλα λόγια, όσο μικρότερο είναι το βάζο με το μέλι, τόσο πιο ρηχά βουτά κανείς το δάκτυλό του.
Και κάτι τελευταίο: Όλα τα μεγάλα σκάνδαλα των προηγούμενων, έλαβαν χώρα μετά την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησής τους. Αποκαλύφθηκαν, δε, μόνον όταν απομακρύνθηκαν από την εξουσία. Ας το ‘χουν αυτό υπόψη τους όσοι εξακολουθούν να κραδαίνουν υπερήφανα τη σημαία του «ηθικού πλεονεκτήματος».