Skip to main content

Αρχαία Βενιζέλου: Ο σεβασμός προς τη λαϊκή βούληση και άλλα τέτοια παραμύθια

Η επίκληση της «λαϊκής βούλησης» δεν μπορεί να γίνεται αλά καρτ, να την επικαλούμαστε δηλαδή ή να την αγνοούμε ανάλογα με το πότε μάς συμφέρει.

Στη διάρκεια της σχεδόν δεκαετούς εκκρεμότητας όσον αφορά τη μέθοδο κατασκευής του σταθμού Βενιζέλου, σε σχέση πάντα με τη διαχείριση των πολύ σπουδαίων αρχαιοτήτων που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη, έχουν διατυπωθεί πλείστα επιχειρήματα.

Κατά διαστήματα αναπτύχθηκε μάλιστα πλούσιος και εμπεριστατωμένος διάλογος, επί τη βάσει τεχνικών και επιστημονικών προσεγγίσεων, εκατέρωθεν. Δεν έλειψε βεβαίως και η συνήθης πολιτική διαμάχη, καθώς ένα, πρωτίστως τεχνικής φύσεως, θέμα εργαλειοποιήθηκε και κομματικοποιήθηκε, σχεδόν απ' όλες τις πλευρές.

Στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης αντιπαράθεσης, από προχθές έκανε την εμφάνισή του ένα ακόμη επιχείρημα. Το λανσάρει η πλευρά όσων τάσσονται κατά της λύσης για κατασκευή του σταθμού με τη μέθοδο της προσωρινής απόσπασης και επανατοποθέτησης των αρχαιοτήτων. Το άντλησε από πρόσφατη δημοσκόπηση σύμφωνα με την οποία το 62% των Θεσσαλονικέων δηλώνει ότι τάσσεται υπέρ της in situ παραμονής των αρχαιοτήτων. Απολύτως λογικό και αναμενόμενο το σχετικό εύρημα καθώς η παραμονή των αρχαιοτήτων στη θέση τους θα ήταν η ιδεατή λύση και συνεπώς και προτιμητέα σε οποιαδήποτε σφυγμομέτρηση. Είναι, δε, βέβαιο πως εάν το θέμα δεν είχε εμπλακεί στην κομματική αντιπαράθεση το ποσοστό υπέρ της in situ λύσης θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο.

Μόνο που, τα δημόσια έργα δεν κατασκευάζονται με βάση τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Συνυπολογίζονται άλλες παράμετροι, τεχνικές, περιβαλλοντικές, οικονομικές, κοινωνικές, που όλες μαζί συναθροίζονται υπό τον όρο "δημόσιο συμφέρον". Κι αυτό είναι αδύνατον να αποτυπωθεί σε μια δημοσκόπηση. Διότι άλλο πράγμα είναι οι ιδεατές λύσεις και άλλο οι εφικτές και όταν αυτά τα δύο δεν συμπίπτουν τότε καλούνται οι αρμόδιοι να λάβουν αποφάσεις με βάση το καλώς εννοούμενο "δημόσιο συμφέρον".

Όμως, πέραν αυτών, η επίκληση της "λαϊκής βούλησης" δεν μπορεί να γίνεται αλά καρτ. Να τη λαμβάνουμε υπόψη μας και να την επικαλούμαστε όταν μας συμφέρει και να την αγνοούμε ή ακόμη και να την ενοχοποιούμε όταν δεν μας εξυπηρετεί. Διαβάζω για παράδειγμα την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης με την οποία το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εγκαλεί την κυβέρνηση γιατί αγνοεί τη βούληση του 62% των Θεσσαλονικέων, ενώ η βουλευτής Κατερίνα Νοτοπούλου διερωτάται "ποια κυβέρνηση, ποιος πρωθυπουργός και ποιος δήμαρχος θα τολμήσει να αγνοήσει τη θέληση του πολιτών".

Δεν θέλω να σκαλίσω πρόσφατες μνήμες όταν "κάποια κυβέρνηση" και "κάποιος πρωθυπουργός" αγνόησαν ένα αντίστοιχα υψηλό ποσοστό, αποτέλεσμα, μάλιστα, όχι μιας απλής δημοσκόπησης, αλλά κοτζάμ δημοψηφίσματος. Θα αρκεστώ απλώς να θυμίσω ότι σε προ ημερών έρευνα περίπου το 70% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι συμφωνεί με την καθιέρωση Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής στα πανεπιστήμια, μεταξύ αυτών και το 55,7% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο αυτό δεν εμποδίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ξιφουλκεί κατά της ΕΒΕ και να καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι όλο αυτό έγινε για να σπρώξει πελατεία προς τα κολέγια. "Είμαστε με τον λαό, μόνο όταν μας συμφέρει" είναι ο ορισμός του πολιτικού καιροσκοπισμού.