Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης κάθε γενιά ονειρεύεται το δικό της «Πολυτεχνείο». Για τα δικά της θέματα και με τον δικό της τρόπο.
Από τους αγρότες των δεκαετιών του 1980 και του 1990, που πίστευαν ότι τα κοινοτικά κονδύλια δίνονταν για να πλουτίζουν καθισμένοι στα καφενεία και ξενυχτώντας στα σκυλάδικα, μέχρι τους μαθητές της δεκαετίας του 1990, που θεωρούσαν ότι η πολιτική από τα 14 μπορεί να αντικαταστήσει την επιδίωξη της αριστείας, τον κόπο και τη μοναξιά της μελέτης. Και από τους αγανακτισμένους και μνημονιοφάγους στις πλατείες της δεκαετίας του 2010, οι οποίοι για να συνδεθούν με την πραγματικότητα έπρεπε να καταντήσουν να περιμένουν επί ώρες στην ουρά του ΑΤΜ για να πάρουν 60 ευρώ από τα δικά τους λεφτά, μέχρι αυτούς που στο δημοψήφισμα του 2015 ψήφισαν εκ του ασφαλούς ΟΧΙ και κατάπιαν αμάσητο τον μαγικό αναγραμματισμό του σε ΝΑΙ. Όλοι αυτοί που ανεξαρτήτως δεξιόστροφης ή αριστερόστροφης οπτικής γωνίας και προσέγγισης των πραγμάτων έχουν ως βασικό -πάντα εκ του ασφαλούς- σύνθημα «Του Έλληνα ο τράχηλος, ζυγό δεν υπομένει». Κάτι που ενδεχομένως να εξελιχθεί εκ νέου σε εθνικό σύνθημα το 2021, με αφορμή τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Κι αυτή τη φορά εκ του ασφαλούς, αφού η χώρα ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ στα δύσκολα προσφεύγει πάντα στη στήριξη εταίρων και συμμάχων.
Σήμερα το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο είναι ο κορωνοϊός, που απειλεί τις ζωές των ανθρώπων, έχει ήδη επιφέρει ισχυρό κτύπημα στην οικονομία και μεταβάλλει την καθημερινότητα. Παρά το ότι το θέμα εκτός από πλανητικό αφορά τη δημόσια υγεία, επαναστάτες του γλυκού νερού εμφανίστηκαν ξανά -τα παραδείγματα στη Θεσσαλονίκη είναι χαρακτηριστικά: Είτε περιμένοντας σε μια ατελείωτη ουρά σε μπαρ στη λεωφόρο Νίκης για να αγοράσουν κοκτέιλ take away, είτε συνωστιζόμενοι σε καντίνα στην παραλιακή λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου για ένα… βρόμικο και μία μπύρα, είτε προσερχόμενοι στην παραλία για βόλτα και ρομάντζα, είτε ανοίγοντας το κομμωτήριο κυριακάτικα για να κάνει ανταύγιες στην απαιτητική πελάτισσα. Είτε ακόμη προσερχόμενοι μαζικά στις εκκλησίες και κοινωνώντας των αχράντων μυστηρίων. Τόσοι επαναστάτες που μπροστά τους ωχριά ο Τσε Γκεβάρα, ο οποίος άλλωστε έχασε τη ζωή του, ενώ οι δικοί μας καλοπερνούν.
Στη χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα, πλέον η δημοφιλής λέξη την οποία αρκετοί διαφημίζουν σε όλες τις πτώσεις είναι η αφασία. Σε έναν ιό που μέχρι στιγμής το μόνο που τον τρομάζει μετά βεβαιότητος είναι η αντικοινωνικότητα, εμείς προσφέρουμε άπλετη κοινωνικότητα. Σα να μη βλέπουμε που κατάντησαν οι «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» Ιταλοί, που τώρα τραγουδούν απελπισμένοι στα μπαλκόνια για να ξορκίσουν την τύχη τους. Σα να μην ακούμε τι λένε οι επιστήμονες, που έχουν ξοδέψει τη ζωή τους να μελετούν τη συμπεριφορά των ιών. Σα να μην αντιλαμβανόμαστε ότι τα χρόνια που όλοι αυτοί οι ειδικοί που μας συμβουλεύουν έτριβαν τα παντελόνια τους στη μελέτη, οι περισσότεροι από εμάς χαβαλέδιαζαν στα μπαρ, στα καφενεία και στα πάρτι.
Η πανδημία του κορωνοϊού πιθανότατα θα ξεπεραστεί συντομότερα από άλλες ανάλογες καταστάσεις στο παρελθόν. Βοηθά σ’ αυτό η πρόοδος της επιστήμης. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αποκωδικοποίηση του ιού -το πρώτο βασικό βήμα για να βρεθεί η θεραπεία και το εμβόλιο- στην περίπτωση του AIDS πήρε δύο χρόνια και του κορωνοϊού δύο ημέρες. Εκείνο που μάλλον θα παραμείνει αθεράπευτο -και με συνέπειες- είναι η κακή νοοτροπία των νεοελλήνων. Η επιπολαιότητά τους, από τα πολιτικά και τα οικονομικά, μέχρι το ζήτημα της δημόσιας υγείας.
Τα τελευταία χρόνια -ειδικά μέσα στην κρίση- δημιουργήθηκε η πεποίθηση ότι οι πολίτες, δηλαδή η ελληνική κοινωνία βρίσκεται, πλέον, μπροστά από το πολιτικό σύστημα. Προηγείται σε ιδέες, ενός διαπλεκόμενου και κολλημένου σε κακές πρακτικές πολιτικού προσωπικού. Μια άποψη που αν ίσχυε θα ήταν ελπιδοφόρα για το μέλλον του τόπου. Μόνο που όπως φαίνεται από όσα συμβαίνουν στη χώρα το τελευταίο διάστημα με αφορμή τον κορωνοϊό, δεν ισχύει. Η μάχη ανάμεσα στη σοβαρότητα και τη φαιδρότητα, στην υπευθυνότητα και την ανευθυνότητα, στο συλλογικό και το ατομικό, δεν έχει κριθεί στην ελληνική κοινωνία. Όπως αποδείχθηκε στην υπόθεση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους και όπως αποδεικνύεται αυτές τις ημέρες με τον κορωνοϊό η επιβολή της ισχύος της εξουσίας από την κορυφή προς τη βάση, από επάνω προς τα κάτω, παραμένει μέχρι στιγμής ο μόνος τρόπος για να παραμείνουν τα πράγματα στη χώρα σε μια λογική σειρά. Να μη διαλυθεί το… σύμπαν. Ας το έχουν αυτό υπόψιν τους οι… επαναστάτες χωρίς αιτία.