Το ανωτέρω σύνθημα ήταν αυτό που χρησιμοποιούσε το ΠΑΣΟΚ εναντίον του Κώστα Καραμανλή στις εκλογές του 2004. Πέραν του ότι η διοίκηση ενός περιπτέρου δεν είναι εύκολη υπόθεση, με τα χιλιάδες προϊόντα, αλλά και τις πολλές ώρες εργασίας, και δίπλα στον κόπο να προστίθεται και ο φόβος της ληστείας ή της κλοπής, προφανώς είναι χρήσιμη η εμπειρία, μαζί με την επιστημονική κατάρτιση.
Είναι περίεργο όμως, ότι κανείς δεν ένιωσε την ανάγκη να ρωτήσει το ΠΑΣΟΚ και πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ, ποια εμπειρία διοίκησης είχε ο Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου, και φυσικά ο νυν πρωθυπουργός.
Στο επίσημο βιογραφικό του, δεν υπάρχει καμιά αναφορά σε επαγγελματική απασχόληση. Μετά τις σπουδές του, όπου εισήλθε στο Πολυτεχνείο με την διάταξη του Αρσένη να μετεγγραφούν οι σπουδάζοντες στην Σερβία, λόγω των εκεί γεγονότων, αναφέρεται ως πρώτο ενεργητικό του ότι διετέλεσε Γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού από το 1999.
Έκτοτε και μέχρι σήμερα είναι επαγγελματικό στέλεχος της Αριστεράς [κατά τον ορισμό του Λένιν, η ύπαρξη επαγγελματικών στελεχών στο κόμμα, δηλαδή αυτών που έχουν αποκλειστική ενασχόληση με την πολιτική, χωρίς έννοια βιοπορισμού, είτε ως εισοδηματίες, είτε ως υπάλληλοι του κόμματος], σε διάφορες θέσεις, ανερχόμενος σε ηγέτη της μετά το δαχτυλίδι που του πρόσφερε ο Αλαβάνος, και ακόμη δεν εξηγήθηκε το γιατί.
Πιστεύω, πως η εμπειρία στον επαγγελματικό στίβο, είναι απαραίτητη για τον πολιτικό, οιασδήποτε βαθμίδας, επειδή είναι σημαντικό εφόδιο αφ’ ενός η γνώση των προβλημάτων των εργαζομένων, αφετέρου η απόκτηση εμπειρίας στην επίλυση των προβλημάτων που ανακύπτουν από την εργασία.
Όμως, το δυσμενές αποτέλεσμα από αυτήν η έλλειψη μπορεί κάλλιστα να μετριαστεί από την ύπαρξη ικανών, έντιμων και εμπείρων στελεχών, δίπλα στον ηγέτη. Ο Μάο βέβαια προτιμούσε να έχει δίπλα του εμπίστους, με το σκεπτικό ότι αυτοί θα ελέγχουν τους ικανούς υφισταμένους τους. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, δίπλα στον μη έμπειρο ηγέτη βρέθηκαν σύμβουλοι από τα μπαράκια ή τον κομματικό σωλήνα, όπως και στις κυβερνητικές θέσεις τοποθετήθηκαν όμοιοι.
Αλλά, το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά, χρησιμοποίησαν και άλλο επιχείρημα εναντίον της αστικής παράταξης, λοιδορώντας τον Μιλτιάδη Έβερτ, επειδή στο σχολείο χρησιμοποίησε αδόκιμους όρους της ελληνικής γλώσσας. Είναι και εδώ προφανές ότι ο ηγέτης που διοικεί τον ελληνικό λαό, δεν μπορεί να είναι ανελλήνιστος. [Την ίδια εποχή είχε δημιουργηθεί μεγάλος θόρυβος στην Βρετανία, επειδή ο πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ είχε γράψει τη λέξη tomorrow, με δύο "ο"].
Όμως, ενώ η Αριστερά το πταίσμα του Έβερτ το ανήγαγε σε πρώτιστο προεκλογικό όπλο, δεν φαίνεται να ενοχλείται με όσα ανελλήνιστα εκστομίζει ο ηγέτης της. Ίσως, να βρίσκονται τα στελέχη της στο ίδιο επίπεδο γνώσης της ελληνικής γλώσσας. Στο διαδίκτυο διασκεδάζουν με τα ελληνικά του πρωθυπουργού, τα οποία συγκεντρώνονται, με τον κατάλογο να μεγαλώνει συνεχώς.
Σταχυολογώ μερικά από τα μαργαριτάρια: "στροφή 360 μοιρών", διαχωρισμός ανάμεσα στα... νησιά Λέσβο και Μυτιλήνη, "τυμβοθηρία", προεδρική "κατολίσθηση", "Η Διεθνή έκθεση φέτος", "Είχαν δώσει δικαίωμα βέτου", "της διεθνής δικτατορίας", "εξαιτίας του γεγονός", "Δεν κάναμε δηλώσεις που εκτίθουν τη χώρα". Δεν χρειάζονται άλλα, απλώς υπενθυμίζω την ανάγκη δημιουργίας ενός λιμανιού ξηράς στην Καστοριά.
Επομένως, είναι περίεργο να δίνουμε βαρύτητα στα περίεργα αγγλικά που μιλά -;- ο πρωθυπουργός, και στην αδυναμία έκφρασης στα ελληνικά. Το κακό είναι, ότι για όλα αυτά, υπάρχει απάντηση από πολλούς ότι πρόκειται για λεπτομέρειες. Ίσως, επειδή δεν εμβαθύνουν στην ερμηνεία του όρου Παιδεία, και στην χρησιμότητά της για την πνευματική και ηθική ανύψωση ενός ανθρώπου.