Πόσο έχει μικρύνει ο πολιτικός χρόνος στην Ελλάδα, την εποχή της κρίσης; Εξαρτάται, είναι η απάντηση. Από τη φάση στην οποία αναφέρεται κανείς. Για την ακρίβεια και για παράδειγμα, αν το ερώτημα αφορούσε στην περίοδο της κορύφωσής της, τότε η απάντηση θα μπορούσε να είναι: «Τόσο ώστε η τετραετία να μετριέται ως ...διετία». Πάρτε τις κυβερνητικές θητείες των κ. Γιώργου Παπανδρέου και Αντώνη Σαμαρά, για να πεισθείτε. Κανείς τους δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τον κύκλο του, γιατί απλά η σχετικότητα του πολιτικού χρόνου ήταν τέτοια, επί των ημερών τους, που οι τίτλοι τέλους μπορούσαν να πέσουν – από κάποια στιγμή και μετά – ανά πάσα στιγμή, κυριολεκτικά.
Και μετά ήρθε ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος κατάφερε να ξαναβάλει τη χρονοδιάσταση στο σωστό της μέγεθος. Και η τετραετία, ξανάγινε τετραετία. Στο ερώτημα, πώς το πέτυχε, οι απαντήσεις έχουν πολλές εκφάνσεις, ωστόσο έχουν και μια κοινή αφετηρία: το μεγάλο «κόλλημα» με την εξουσία της «πρώτης φοράς Αριστερά». Ήταν τέτοιος ο πόθος για την άσκησή της, που από κάποια στιγμή και μετά άρχισαν να δικαιολογούνται ακόμα και οι πιο παράδοξες και οι πιο αλλοπρόσαλλες πολιτικές μανούβρες, που στόχο είχαν την παραμονή σ' αυτή. Και στο σχεδόν μόνιμο ερώτημα που γεννιόταν, με την ίδια επωδό («μα είναι δυνατόν»), η απάντηση ήταν μονότονα ίδια («κι όμως, είναι»).
Τώρα, το κρίσιμο ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα εξακολουθήσει να δίνει το ίδιο νόημα στον όρο «τετραετία». Όλα δείχνουν πως ναι. Για έναν βασικό – αλλά διαφορετικό, σε σχέση με την περίπτωση Τσίπρα – λόγο: το ποσοστό που διασφάλισε η ΝΔ στις τελευταίες εκλογές. Ωστόσο, αυτός είναι ο προφανής. Γιατί υπάρχει κι ένας αφανής, που έχει να κάνει με την ίδια τη ζωή. Τι εννοούμε; Οτι από τη στιγμή που η κρίση έκανε τον κύκλο της (όπως όλοι πιστεύουμε), τα κομμάτια της πολιτικής ζωής της χώρας αρχίζουν να επανατοποθετούνται. Κι όπως όλα δείχνουν, αυτή τη φορά, στη σωστή τους θέση. Απλά, η επιστροφή της κανονικότητας ξενίζει, γιατί είχαμε συνηθίσει στην ...αναμπουμπούλα.