Τι θα επιδιώξει να εξασφαλίσει ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, περνώντας την πόρτα του Λευκού Οίκου στις 7 Ιανουαρίου; Πολλά και τίποτα. Αναλόγως του πώς θα χειριστεί την επίσκεψη. Κατ' αρχήν, να ξεκαθαρίσουμε ότι υπάρχουν ορισμένες σκληρές αλήθειες, που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε.
Η πρώτη; Ότι η χώρα μας, ακόμα κι αν ανοίξει ορθάνοιχτα τις πόρτες της – όπως έκανε την ύστερη περίοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – στις ΗΠΑ, έχει ελάχιστες πιθανότητες να τις πείσει ότι είναι ο πιο συμφέρον σύμμαχος της στην περιοχή. Για έναν απλό λόγο: Υπάρχει η Τουρκία. Το μικρό και κακομαθημένο παιδί του ΝΑΤΟ, όπως την περιέγραφε ο Economist, που έχει μάθει, στηλώνοντας τα πόδια της, να κερδίζει ό,τι θέλει από την Ουάσιγκτον. Πώς; Απλά, κάνοντας μια μεγάλη εξοπλιστική παραγγελία από την αμυντική της βιομηχανία και παρέχοντας μια – δυο βάσεις παραπάνω στα σύνορα με τη Συρία, για παράδειγμα, που είναι υπερ-πολύτιμες για τις ΗΠΑ, στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής.
Η δεύτερη; Η Τουρκία έχει αποκτήσει μια νέο-οθωμανική θεώρηση των πραγμάτων στην ευρύτερη περιοχή, που είναι επιθετική και επεκτατική, στηριζόμενη κυρίως στο μέγεθος της και στην (όποια) αδυναμία των γειτόνων της. Η Άγκυρα, σήμερα συντηρεί έναν μεγάλο στρατό, που τον διαθέτει κατά το δοκούν του «σουλτάνου», χωρίς να δίνει λόγο πουθενά. Για παράδειγμα:
Η Τουρκία στέλνει μια ταξιαρχία της στη Λιβύη για να στηρίξει το καθεστώς ενός από τους τοπικούς «φυλάρχους», με τον οποίο διατηρεί καλές σχέσεις. Μ' αυτόν δηλαδή που υπέγραψε το προσύμφωνο για την κοινή ΑΟΖ με την Τρίπολη.
Απέναντι σε όλα τα παραπάνω η Ελλάδα τι μπορεί να αντιπαραβάλει; Σ' αυτό το ερώτημα θα πρέπει να δώσει απάντηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πριν περάσει την πόρτα του Λευκού Οίκου. Απλώς, μια ανάλυση που γίνεται τελευταία ολοένα και περισσότερο, πρεσβεύει ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να σταλεί – με οποιονδήποτε τρόπο – ένα μήνυμα στις ΗΠΑ ότι η Ελλάδα δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως δεδομένος σύμμαχος. Γιατί, τι νόημα έχει να αποθεώνονται οι κατά περιόδους ελληνικές κυβερνήσεις από τους εκάστοτε αμερικανούς πρεσβευτές για την πίστη και τη σταθερότητά τους; Διότι, από κάποια στιγμή και μετά αυτό προσεγγίζει τα όρια της βλακείας. Για να μην πούμε κάτι χειρότερο...