Skip to main content

Για ποιους λόγους θα ξεχάσουμε γρήγορα την 84η ΔΕΘ

Πέραν από μεμονωμένες προσωπικές εμπειρίες, τίποτε από το προηγούμενο δεκαήμερο της ΔΕΘ δεν θα καταγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο της Θεσσαλονίκης.

Η 84η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, που ολοκληρώθηκε το βράδυ της Κυριακής, θα ξεχαστεί γρήγορα. Αν εξαιρέσει κανείς τα λογιστήρια των επιχειρήσεων, των φορέων και των οργανισμών που συμμετείχαν και θα πρέπει τώρα να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς με την ΔΕΘ – Helexpo, ίσως κάποιες μεμονωμένες προσωπικές εμπειρίες και το τριήμερο των εγκαινίων λόγω των κυβερνητικών εξαγγελιών, τίποτε από το προηγούμενο δεκαήμερο της ΔΕΘ δεν θα καταγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο της Θεσσαλονίκης. 


Σε αντίθεση με πέρσι, που η επίσημη συμμετοχή των ΗΠΑ αναβάθμισε συνολικά την ΔΕΘ του 2018, φέτος τα εκθεσιακά γεγονότα κινήθηκαν σε ρηχά νερά. Κάτι εν πολλοίς αναμενόμενο από τη στιγμή που δεν υπήρξε ούτε συνέχεια, ούτε αντιγραφή της αμερικανικής προσέγγισης, αλλά επιστροφή στα τετριμμένα. Στο τέλος αυτό που μένει είναι ένας κάποιος πρόσθετος τζίρος στην αγορά της πόλης –κυρίως σε ξενοδοχεία, εστιατόρια και μπαρ- και κάποια στατιστική αποτίμηση της διοργάνωσης σε ένα Δελτίο Τύπου.  

Παρ’ όλα αυτά όπως κάθε εμπειρία, κάθε μικρή ή μεγαλύτερη νίκη ή ήττα προσφέρει συμπεράσματα, που αν αναλυθούν θα φανούν χρήσιμα.

Στην προκειμένη περίπτωση σημειώστε τα ακόλουθα:

Πρώτον, ο θεσμός της Γενικής Έκθεσης του Σεπτεμβρίου φθίνει εκ της φύσεως και του χαρακτήρα του. Εδώ και χρόνια το δεκαήμερο της ΔΕΘ είναι ελάχιστα επιχειρηματικό. Είναι πρωτίστως πολιτικό, αφού κυβέρνηση και αντιπολίτευση τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας στη Θεσσαλονίκη και την Έκθεση. Επίσης, κερδισμένοι βγαίνουν οι καλλιτέχνες, οι οποίοι συνήθως επιλέγονται από τις μαρκίζες των κοσμικών νυχτερινών κέντρων και δίνουν συναυλίες με πολύ κόσμο, αφού στην ουσία είναι δωρεάν, ενώ ταυτόχρονα έχουν διασφαλισμένη την αμοιβή τους. Αλλά και οι λιανοπωλητές που στήνουν πάγκους μέσα στην Έκθεση βλέπουν τα ταμεία του να ενισχύονται. Αν όχι όλοι, κάποιοι από αυτούς.

Δεύτερον, η επιλογή της τιμώμενης χώρας είναι κλειδί για την επιτυχία της ΔΕΘ. Όσο πιο οργανωμένη, λαμπερή, σύγχρονη και επιθετική είναι η προσέγγιση της χώρας, τόσο η εκάστοτε ΔΕΘ βγαίνει κερδισμένη. Τα προηγούμενα χρόνια ούτε η Κίνα, ούτε η Ρωσία τα κατάφεραν, σε αντίθεση με την Αμερική, που έχει πράγματα να δείξει και –κυρίως- το κάνει γνωρίζοντας πλήρως τη σημασία της κίνησης. Με αυτά τα δεδομένα η επιλογή της Ινδίας ήταν εξαρχής ατυχής, κάτι που αποδείχθηκε στην πράξη. Διότι πρόκειται για μία μεγάλη χώρα, μια πολύ ισχυρή οικονομική δύναμη με σημαντικές επιδόσεις και στη σύγχρονη οικονομία, αλλά αυτό το προφίλ αδικήθηκε στη ΔΕΘ, προφανώς με ευθύνη των ίδιων των Ινδών, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς έχουν διαφορετική νοοτροπία. Όταν τα επιτεύγματα της χώρας στη διαστημική τεχνολογία βρίσκονται ανάμεσα σε σταντ με φουλάρια, φορέματα, μαντήλια, τσάντες, σαγιονάρες και τρόφιμα που πωλούνται από 5 μέχρι 20 ευρώ, προφανώς καθίστανται αόρατος. Δεν είναι τυχαίο ότι –σαν υστερόγραφο από την περσινή διοργάνωση- ο εξομοιωτής των μαχητικών F-16, που έστησε η κατασκευάστρια εταιρία Lockheed Martin στο περίπτερο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων συγκέντρωσε το μεγάλο ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων, με τις ουρές να αποτελούν μόνιμη κατάσταση.  

Τρίτον, η έλλειψη επιχειρηματικού χαρακτήρα στη Γενική Έκθεση χαμηλώνει εκ των πραγμάτων την… οροφή της. Ένα λούνα παρκ πραγμάτων, με ολίγη από τσίρκο, αρκετή μουσική και μεγάλη κατανάλωση μπύρας, σε συνδυασμό με πολιτικές δηλώσεις, χειραψίες και χαμόγελα δεν αποτελεί συνταγή οικονομικού, αλλά κοινωνικού γεγονότος, οπότε η σημασία του είναι ανάλογη.  

Αξίζει να υπογραμμιστεί –για να μην αδικούμε καταστάσεις και για να μην αισθάνονται αδικημένοι κάποιοι άνθρωποι- ότι η ΔΕΘ – Helexpo βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Εδώ και πολλά χρόνια, τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Σε μία φάση μετεξέλιξης, μέσω της οποίας όλοι ελπίζουν να ξεπεράσει τα αδιέξοδα της. Κάποτε ήταν η Παγκόσμια Έκθεση EXPO του 2008, που θα βοηθούσε, αλλά η διεκδίκηση της διοργάνωσης του απέτυχε. Αργότερα οι ελπίδες εναποτέθηκαν στο σχέδιο για τη δημιουργία νέους εκθεσιακού κέντρου στα ανατολικά, κάπου κοντά στο αεροδρόμιο. Τώρα είναι η ανάπλαση του υφιστάμενου εκθεσιακού κέντρου –αν πιστέψουμε τα χρονοδιαγράμματα το 2026 τα 180 στρέμματα στην «καρδιά» της Θεσσαλονίκης, μεταξύ πανεπιστημίου και παραλίας, θα έχουν εντελώς διαφορετική μορφή-, που δίνει ελπίδες ότι μπορεί να αποτελέσει όχημα για την αναθεώρηση της στρατηγικής της εταιρίας, η οποία σε πολλά επίπεδα παραμένει κολλημένη στα παλιά, ενίοτε και τα… παμπάλαια. Η Θεσσαλονίκη έχει πολλά να κερδίσει από μια παραγωγική και αποτελεσματική ΔΕΘ – Helexpo, που ταυτόχρονα θα είναι προσηλωμένη –θα παρακολουθεί και θα προσαρμόζεται- στις οικονομικές, επιχειρηματικές και τεχνολογικές εξελίξεις. Υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να εξελιχθεί σε εκθεσιακό επίκεντρο της ευρύτερης Νοτιοανατολικής Ευρώπης, κάτι που δεν ισχύει σήμερα. Υπό προϋποθέσεις, όμως…  

ΥΓ. Οι παράλληλες, δορυφορικές εκδηλώσεις πέριξ της ΔΕΘ – Helexpo (συνέδρια, παρουσιάσεις, ομιλίες κ.λπ.) είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το καθαρά εκθεσιακό κομμάτι της 84ης ΔΕΘ. Τουλάχιστον για όσους αναζητούν την οικονομική διάσταση των πραγμάτων και δεν πήγαν στην Έκθεση απλώς για μία βόλτα ή για να δουν τον αγαπημένο τους τραγουδιστή.  

ΥΓ2. Τα κρεμασμένα χάρτινα ελεφαντάκια στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης, προς τιμήν της Ινδίας, ήταν εικόνα χωρίς αντιστοίχιση εντός του περιπτέρου της τιμώμενης χώρας.

ΥΓ3. Η πρωτοβουλία του δήμου Θεσσαλονίκης να «ντύσει» τις ημέρες της ΔΕΘ ορισμένες από τις μισοσκουριασμένες στάσεις του ΟΑΣΘ με ασπρόμαυρες φωτογραφίες της παλιάς Θεσσαλονίκης και των προηγούμενων διοργανώσεων της ΔΕΘ ήταν πετυχημένη. Μακάρι του χρόνου η πρωτοβουλία να επεκταθεί. Οι Θεσσαλονικείς έχουν πολλά να θυμηθούν και να μάθουν περπατώντας στους δρόμους ή περιμένοντας το λεωφορείο.