Κύρια, αν όχι αποκλειστική μέριμνα κάθε αιρετού, είναι η επανεκλογή του. Εξ ου και ο μεγαλύτερος φόβος του είναι το πολιτικό κόστος. Αυτό και μόνο είναι ορίζει τις αποφάσεις, τις πρωτοβουλίες, αλλά και την αδράνεια και την αβελτηρία του. Τρανή απόδειξη η λειτουργία (επιτέλους!) του πρώτου αποτεφρωτηρίου νεκρών, ήδη από τις 30 Σεπτεμβρίου στη Ριτσώνα Ευβοίας.
Επί εικοσιπέντε και πλέον χρόνια κανείς, υπουργός ή δήμαρχος, δεν τόλμησε ή δεν μπόρεσε να παραμερίσει τις αντιστάσεις και τις αντιρρήσεις όσων μάχονταν τα αποτεφρωτήρια, με πρώτη και κύρια βεβαίως την Εκκλησία καθώς και τις παρεκκλησιαστικές οργανώσεις. Πότε με ωμές πολιτικές παρεμβάσεις προς τις κυβερνήσεις αλλά και προς τα δημοτικά συμβούλια δήμων οι οποίοι είχαν αναλάβει σχετική πρωτοβουλία, πότε με προσφυγές στη Δικαιοσύνη, πότε προβάλλοντας περιβαλλοντικά, πολεοδομικά ή χωροταξικά προσκόμματα.
Έτσι, μια προσπάθεια η οποία ξεκίνησε προ πολλών ετών και το μακρινό 1996 είχε φτάσει στο σημείο να γίνει και σχέδιο νόμου, χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2019 προκειμένου να γίνει πράξη. Στο μεσοδιάστημα οι πολέμιοι των αποτεφρωτηρίων τοποθετούσαν τη μια μετά την άλλη τις νάρκες ώστε να διασφαλίσουν τη ματαίωση του εγχειρήματος. Πότε αποκλείοντας του ορθοδόξους από το δικαίωμα της αποτέφρωσης, πότε αποκλείοντας τους ιδιώτες από τη δυνατότητα κατασκευής και λειτουργίας αποτεφρωτηρίου νεκρών.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν, ακόμη και εκείνοι που ήθελαν πραγματικά να λειτουργήσουν αποτεφρωτήριο, όπως για παράδειγμα ο τέως δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, εξ αιτίας και της προσωπικής περιπέτειάς του με την αποτέφρωση της σορού της συζύγου του, ακόμη κι αυτοί υποτάχθηκαν, εκόντες άκοντες, στις πολιτικές σκοπιμότητες που ήθελαν σβηστά τα αποτεφρωτήρια.
Όλα αυτά τα χρόνια, εσκεμμένα, η πολιτεία απέφευγε να δώσει τη δυνατότητα σε ιδιώτες να μπουν στο παιχνίδι, καθώς αυτοί δεν καταλαβαίνουν από πολιτικό κόστος, άρα θα την έκαναν γρήγορα τη δουλειά. Όπως και έγινε πράγματι. Σε λιγότερο από δύο χρόνια από τότε που η προηγούμενη κυβέρνηση έδωσε τη δυνατότητα κατασκευής και λειτουργίας αποτεφρωτηρίων και από ιδιώτες, το πρώτο λειτουργεί ήδη.
Αφορμή στάθηκε ο θάνατος του Λουκιανού Κηλαηδόνη ο οποίος είχε εκφράσει την επιθυμία να αποτεφρωθεί η σορός του, γεγονός που υποχρέωσε τη σύζυγό του Άννα Βαγενά να καταφύγει στη Σόφια προκειμένου να ικανοποιήσει την επιθυμία του αγαπημένου της. Η κ. Βαγενά ήταν όμως και βουλευτής και μετά την προσωπική περιπέτειά της ανέλαβε πρωτοβουλία ώστε να βρεθεί λύση στο θέμα με τα αποτεφρωτήρια.
Η λύση δόθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ η οποία με μια απλή νομοθετική προσθήκη επέτρεψε και σε ιδιώτες να μπορούν να κατασκευάσουν και να λειτουργήσουν αποτεφρωτήρια. Με τον τρόπο αυτόν παρακάμφθηκαν όλες οι τρικλοποδιές που έβαζαν επί δεκαετίες όσοι ήθελαν την Ελλάδα, να είναι η μοναδική χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία δεν λειτουργούσε αποτεφρωτήριο νεκρών.
Το μήνυμα, λοιπόν, που εκπέμπεται από την πολύπαθη αυτή υπόθεση είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις, ακόμη και οι ήσσονος σημασίας, προϋποθέτουν πολιτική βούληση, ανθρώπους οι οποίοι θα βάζουν το δημόσιο συμφέρον υπεράνω του πολιτικού κόστους, το οποίο άλλωστε, όπως αποδείχθηκε εν προκειμένω, ήταν και υπερβολικά υπερτιμημένο.