«Την πρώτη τετραετία ήμασταν υπόδειγμα, από κει και μετά άρχισε το πανηγύρι». Η φράση αποδίδεται σε ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ το οποίο θέλησε με τον τρόπο αυτόν να υπογραμμίσει πόσο ηθικά άμεμπτη υπήρξε η πρώτη κυβερνητική περίοδος, μετά την Αλλαγή. Το τι έγινε από κει και μετά είναι γνωστό. Η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται σε φάση διαρκούς μετάλλαξης, από ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς, το πάλαι ποτέ, σε συστημικό κόμμα της κεντροαριστεράς. Κομβικό σημείο σε αυτήν τη διαδρομή υπήρξε ασφαλώς η ψήφιση του τρίτου μνημονίου, τον Αύγουστο του 2015.
Έκτοτε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει για τα καλά στα παπούτσια του ΠΑΣΟΚ, επιχειρώντας να καταλάβει το πολιτικό κενό το οποίο προέκυψε μετά την κατάρρευση του άλλοτε πανίσχυρου κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου. Μαζί, όμως, με τον ακάλυπτο πολιτικό χώρο και τους κομματικά άστεγους ψηφοφόρους του, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι καταδικασμένος να φορτωθεί και τα χούγια του. Αδιάψευστος μάρτυρας η περίπτωση Παπαδημούλη.
Κάπως έτσι δεν συνέβη και με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ; Πένητες και άσημοι δεν εισήλθαν κι εκείνοι στον πολιτικό στίβο για να καταλήξουν με ξέχειλους τραπεζικούς λογαριασμούς, ακίνητα, μετοχές και ομόλογα; Όπως ακριβώς και ο Παπαδημούλης. Με ένα στρέμμα μπήκε στην πολιτική και έπειτα από αλλεπάλληλες θητείες σε ελληνικό και ευρωπαϊκό κοινοβούλιο απέκτησε περιουσία με ουρά.
Εκτός από περιουσία, απέκτησε όμως και πολιτικό κυνισμό. «Εσείς δεν λέγατε να πάρουμε τους πρόσφυγες στα σπίτια μας; Ε, λοιπόν, τους πήραμε!» ήταν το σχόλιό του στις επικρίσεις για την αγορά των διαμερισμάτων τα οποία στη συνέχεια διέθετε, με το αζημίωτο, για τη στέγαση των προσφύγων. Και μόνον όταν αποκαλύφθηκε και η τελευταία αγορά, άλλων έξι διαμερισμάτων, μόνον τότε εξαναγκάστηκε να δηλώσει ότι «τα καθαρά έσοδα από τα ενοίκια θα τα δίνει για κοινωνικές δράσεις». Οποία υποκρισία!
Έπειτα από αρκετές εβδομάδες εσωτερικών τριβών, αναγκάστηκε να παρέμβει στην υπόθεση ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος το μόνο μεμπτό που βρήκε είναι ο τρόπος που επέλεξε ο εκατομμυριούχος ευρωβουλευτής του να επενδύσει τα κέρδη του. Κατά τα άλλα κινήθηκε κι αυτός στη γραμμή «νόμιμο άρα και ηθικό», επιχειρώντας συγχρόνως να διασκεδάσει τις εντυπώσεις λέγοντας πως όσο ο Παπαδημούλης θα κατέχει δημόσιο αξίωμα «δεν θα εισπράττει ούτε ένα ευρώ από ακίνητα στα οποία διαμένουν πρόσφυγες και μετανάστες». Τα κέρδη από τα υπόλοιπα μπορεί να τα κάνει ό,τι θέλει.
Έσπευσε, δε, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώσει ότι «το θέμα θεωρείται λήξαν». Ό,τι ακριβώς, δηλαδή, γινόταν κάθε φορά που μια ανάλογη συμπεριφορά κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ έβλεπε το φως της δημοσιότητας. Όμως, όπως τότε, έτσι και τώρα, τα σκάνδαλα ή οι σκανδαλώδεις συμπεριφορές, αφήνουν πάντοτε σκιές και σταδιακά, η πολιτική αλλοτρίωση, εμποτίζει το πολιτικό DNA των στελεχών και εν τέλει και του ίδιου του κόμματος.
Εντάξει, κανείς δεν λέει ότι «ο αριστερός θα πρέπει να είναι φτωχός», όμως, στην προκειμένη περίπτωση ένας ταχαριστερός πλούτισε πουλώντας αριστεροσύνη. Αλλά μήπως και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν εγκατέλειψε τις σκηνές και τα κάμπινγκ και αρέσκεται πλέον στις πολυτέλειες που παρέχουν τα κότερα;
Τι σχέση έχει η σημερινή εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ με αυτήν προ δεκαετίας; Που πήγαν αλήθεια οι διακηρύξεις περί περιορισμένου αριθμού θητειών που αν ίσχυαν ο οποιοσδήποτε Παπαδημούλης δεν θα μπορούσε ποτέ να πλουτίσει; Τι απέγιναν οι δεσμεύσεις για χορήγηση μέρους του παχυλού ευρωμισθού προς το κόμμα ή προς κοινωνικές δράσεις;
Όσο φουσκώνουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί, όσο μακραίνει το Ε9, όλα αυτά ξεχνιούνται. Και πλέον, το μέτρο σύγκρισης δεν είναι ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ, είναι η χειρότερη εκδοχή του ΠΑΣΟΚ. Και η μόνη αγωνία και επιδίωξη είναι να μην “γίνουμε σαν κι αυτούς”, τουλάχιστον “όχι τόσο γρήγορα”.