Το… κόλπο είναι παλιό και γνωστό στην αγορά, αν και η χρήση του υπήρξε στο παρελθόν μάλλον περιορισμένη. Κάποιοι, λοιπόν, στο λιανεμπόριο των τροφίμων συζητούν την περίπτωση να μειώσουν τις ποσότητες ανά συσκευασία για να μην ανεβάσουν τις τιμές. Προφανώς πρόκειται για «μαγική εικόνα», η οποία μέχρι ενός σημείου θα μπορούσε να… δουλέψει, αφού –ως γνωστόν- η συσκευασία οδηγεί συχνά τους καταναλωτές και όχι το αντίστροφο. Εάν –για παράδειγμα- σε μία συσκευασία φέτας αντί για 500 γραμμάρια τυριού υπάρχουν 450 γραμμάρια, η διαφορά στο μάτι είναι μικρή και ο καταναλωτής μπορεί να μη του δώσει σημασία. Ή εάν στη συσκευασία ελληνικού καφέ τα 200 γραμμάρια γίνουν 180 η διαφορά θεωρείται μικρή για τους καταναλωτές, αλλά το όφελος μεγάλο για την παραγωγή. Άλλωστε αυτή η τακτική εφαρμόζεται σε κάποιες περιπτώσεις εδώ και χρόνια, κάτι που οι καταναλωτές, οι οποίοι δεν συνηθίζουν να διαβάζουν τα ψιλά γράμματα στις συσκευασίες, αντιλαμβάνονται εμπειρικά, χωρίς, όμως, λένε οι όσοι γνωρίζουν να μην δίνουν σημασία, ούτε να επηρεάζονται. Σε κάθε περίπτωση η ακρίβεια, όταν μάλιστα είναι μεγάλη, όπως αυτή που βιώνει η ελληνική αγορά, δεν… κρύβεται. Ο καθένας ας κάνει το κουμάντο του, διότι καταναλωτές, παραγωγοί και εμπόριο δεν μπορούν να κινηθούν έξω από τις οικονομικές τους δυνατότητες.
Καλές οι αλλαγές στην εικόνα, αλλά…
Ενδιαφέρουσα και επίκαιρη η αλλαγή σήματος από το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης. Μετά από 90 τόσα χρόνια ο Λευκός Πύργος και ο τροπαιοφόρος Άγιος Δημήτριος ενδεχομένως να θεωρούνται ξεπερασμένα σύμβολα. Έτσι επελέγη κάτι μινιμαλιστικό, ουδεμία αντίρρηση. Επίσης η πλήρης ψηφιοποίηση των υπηρεσιών του Επιμελητηρίου μέχρι το τέλος του χρόνου έχει χρησιμότητα, αν και η πραγματική καταπολέμηση της γραφειοκρατίας γίνεται μόνο εάν μειωθεί ο αριθμός των δικαιολογητικών, αλλά και όσων ελέγχουν και υπογράφουν.
…ας δούμε λίγο περισσότερο την ουσία
Και δύο προτάσεις για τον εκσυγχρονισμό των Επιμελητηρίων –όχι μόνο του ΕΕΘ. Πρώτον, υπό την προϋπόθεση ότι οι προθέσεις των ανθρώπων των Επιμελητηρίων είναι αγνές θα πρέπει να «αναστηθεί» και πάλι το πρόγραμμα για ένα επιμελητήριο ανά περιφέρεια, ώστε να υπάρξουν 13 αντιπροσωπευτικά επιμελητήρια με πραγματική δύναμη. Δεύτερον, μεγαλύτερη προσήλωση στις δημιουργικές πτυχές της νομοθεσίας και του καταστατικού των Επιμελητηρίων, τα οποία σε σημαντικό βαθμό λειτουργούν ως συνδικαλιστικές ενώσεις. Προφανώς υπάρχει και η διάσταση των διαμαρτυριών και των διεκδικήσεων, που από τα επιμελητήρια οφείλουν να γίνονται τεκμηριωμένα, αλλά υπάρχουν και πολλές άλλες δράσεις που έχουν ανάγκη οι επιχειρήσεις, ιδιαίτερα οι μικρότερες που έχουν σχετικά περιορισμένες οργανωτικές και οικονομικέ δυνατότητες. Από επιμορφώσεις και σεμινάρια, μέχρι ευρωπαϊκά προγράμματα και κλαδικές μελέτες, που θα τις βοηθήσουν όχι απλώς να επιβιώσουν, αλλά να αναπτυχθούν –για παράδειγμα- στην εποχή της ψηφιακότητας και της πράσινης οικονομίας. Στη ζωή υπάρχει το σήμερα, αλλά υπάρχουν και το αύριο και το μεθαύριο, που πολλές φορές έρχονται τόσο γρήγορα, σαν να είναι σήμερα.
Η υπερτιμημένη αυτοδιοίκηση
Ένα απ’ όσα καταλάβαμε τις τελευταίες εβδομάδες με τη… διάλυση της πρωτεύουσας από την κακοκαιρία είναι ότι στην Ελλάδα η αυτοδιοίκηση τα τελευταία χρόνια είναι υπερβολικά υπερτιμημένη. Διότι με ένα νόμο, κάποιες ρυθμίσεις και 10 – 15 χρόνια εμπειρία δεν είναι δυνατόν να φτάσουν οι περιφέρειες και οι δήμοι της χώρας στα επίπεδα αντίστοιχων θεσμών των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών. Κι αυτό επειδή για να αλλάξει μια κατάσταση επίπεδο, πρώτα πρέπει να έχει εξαντλήσει τα όρια της, να έχει μάθει καλά το μάθημά της και να προχωρήσει στο επόμενο. Όταν παραμένει στάσιμος ή στην καλύτερη περίπτωση μετεξεταστέος κάποιος στα βασικά μαθήματα, πως θα προαχθεί σε ανώτερη τάξη; Οι δήμοι στην Ελλάδα οφείλουν να είναι άψογοι στα βασικά (απορρίμματα, κοιμητήρια, φωτισμός, πάρκα, παιδικές χαρές, ευταξία κοινόχρηστων χώρων, σχολεία) και μετά να θέλει να λύσει οικονομικά, περιβαλλοντικά και αναπτυξιακά προβλήματα. Όσο για τις περιφέρειες, οι οποίες παραμένουν θεσμικά… ανάπηρες και οικονομικά καχεκτικές, είναι υπερβολή να πιστεύουμε ότι μπορούν σήμερα είτε να αντικαταστήσουν, είτε να υποκαταστήσουν την κεντρική διοίκηση στα πιο σοβαρά ζητήματα. Κι ας ζούμε στο καιρό της «Ευρώπης των περιφερειών». Κατά μίαν έννοια πρόκειται για «πολιτικά μορφώματα» και γι’ αυτό η αποδοτικότητα τους αντικατοπτρίζει τις προσωπικότητες όσων τις διοικούν, του κάθε περιφερειάρχη και των συνεργατών του στις αντιπεριφέρειες.