Το βράδυ της Παρασκευής το κέντρο της Θεσσαλονίκης είχε γεμίσει με τους επίσημους ετήσιους επισκέπτες για τη ΔΕΘ. Τα κυβερνητικά στελέχη είχαν την ευκαιρία να ζήσουν από κοντά τη ζωή του κέντρου της πόλης τη νύχτα. Όταν το σκοτάδι κρύβει ή φτιασιδώνει τις ατέλειες και η διάθεση των κατοίκων είναι πολύ καλύτερη.
Άκουσα τον υπουργό Εσωτερικών, Τάκη Θεοδωρικάκο, τον οποίο δε συνδέει τίποτα από το παρελθόν με τη Θεσσαλονίκη, αλλά αποδείχτηκε ο πιο τακτικός επισκέπτης το πρώτο αυτό διάστημα της «γαλάζιας» διακυβέρνησης, να λέει ότι «η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που αποπνέει αισιοδοξία, παρότι οι Θεσσαλονικείς γενικώς γκρινιάζουν πολύ».
Παραδίπλα ο δήμαρχος, Κωνσταντίνος Ζέρβας, έβλεπε τον Δημήτρη Τσιόδρα, να μην μπορεί να πλησιάσει σε ένα από τα μαγαζιά του κέντρου, λόγω των παρκαρισμένων και των τραπεζοκαθισμάτων και τον τρόλαρε, με το δηκτικό χιούμορ του, που αναδεικνύει τα προβλήματα χωρίς γκρίνια και μιζέρια, αλλά με γνώση και ελπίδα να βάλει το χεράκι του για να δώσει λύσεις.
Είναι αλήθεια ότι αυτή η μεγάλη παρέα που δημιουργείται από τη συνήθεια των Θεσσαλονικιών να κάνουν την έξοδό τους στο κέντρο της πόλης, ως κύριο πόλο συνάθροισής τους διαχρονικά, δίνει αίγλη στην «παλιά Θεσσαλονίκη» και «γλυκαίνει» την πίκρα της ημέρας.
Δεν λύνει τα προβλήματα όμως, που παραμένουν και τη νύχτα, απλώς η διάθεση όλων είναι αυτή που τα επισκιάζει και τα βάζει σε δεύτερο πλάνο.
Ορισμένες φορές σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν είχαμε κάποιους κανόνες και τους τηρούσαμε κι από την άλλη πόσο μεγάλη θα ήταν η αλλοίωση της φυσιογνωμίας της πόλης αν όλα έμπαιναν σε... κουτάκια και χάναμε τον αυθορμητισμό και το «χύμα» στη συμπεριφορά μας.
Χρειάζεται μια ισορροπία. Κι αυτή πρέπει να ψάξουμε όλοι μαζί στη Θεσσαλονίκη. Να ξαναβρούμε το χαμένο μέτρο και να αποφύγουμε στην καθημερινή κοινωνική δραστηριότητά μας τις ακρότητες και τις εγωκεντρικές συμπεριφορές. Να σκεφτούμε λίγο και τον άλλο και την ίδια την πόλη μας.
Κι αν αυτό αφορά κυρίως στους πολίτες, οι έχοντες στα χέρια τους αποφασιστικές αρμοδιότητες και εξουσία να βάλουν όρια. Γιατί κι αυτά έχουν χαθεί. Χωρίς υπερβολές, χωρίς να περνούν από το άκρο της ασεβούς ασυδοσίας στο άκρο των ασφυκτικών περιορισμών και της τήρησης του γράμματος του νόμου.
Με πιο ανθρώπινη αντιμετώπιση των ζητημάτων, με σεβασμό στα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά, αλλά κυρίως χωρίς εμμονές και αμετροεπείς συμπεριφορές. Δεν λύνονται τα ζητήματα της πόλης με απόλυτο τρόπο.
Για όσους στη διάρκεια της ΔΕΘ ταλαιπωρούνται, όπως άρχισε να γίνεται από χτες, η λύση δεν είναι να αποφεύγουν το κέντρο της πόλης, όπου περιορίζεται η εκθεσιακή και παραεκθεσιακή δραστηριότητα. Ούτε οι απαγορεύσεις. Η λύση είναι να καθίσουν οι αρμόδιοι σε ένα τραπέζι και να δουν τη λειτουργία της πόλης αυτές τις μέρες. Τόσες δεκαετίες μετά δε χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε με το πρόβλημα, αλλά μπορούμε με ένα σχέδιο στο οποίο θα συμφωνήσουν όλοι να λειτουργήσουμε καλύτερα τη Θεσσαλονίκη στις μέρες της ετήσιας γιορτής της.
Να σκεφτούμε τους επαγγελματίες, ώστε να μη γίνεται η ζωή τους κόλαση, να σκεφτούμε τους οδηγούς δίνοντάς τους εναλλακτικές μετακίνησης, να σκεφτούμε τους επισκέπτες και τους εκθέτες της ΔΕΘ και να τους δώσουμε την ευκαιρία να ζήσουν τη γιορτή, αλλά και τη Θεσσαλονίκη.
Με ένα σχέδιο παρεμβάσεων μπορούμε να βελτιώσουμε τα πράγματα. Αρχικά χωρίς το μετρό, στη συνέχεια με το μετρό και με ένα καλύτερο σύστημα συγκοινωνιών, όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα, αρκεί να υπάρχει σχέδιο κι όχι να αναγκαζόμαστε να αυτοσχεδιάζουμε όλοι μαζί΄.
Ελπίζω ότι για την 85η ΔΕΘ θα εργαστούν όλοι προκειμένου να λειτουργήσουμε λίγο καλύτερα. Διότι η ΔΕΘ ανοίγει τη Θεσσαλονίκη στον κόσμο, αλλά και η Θεσσαλονίκη οφείλει να είναι έτοιμη για να υποδεχτεί αυτό τον κόσμο. Είναι κομμάτι της πόλης και μαζί με τη γιορτή στο εκθεσιακό κέντρο πρέπει να γιορτάζει και το υπόλοιπο κέντρο. Μαζί με τους επισκέπτες πρέπει να γιορτάζουν και οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης.
Δε θα γίνει από μόνη της η αλλαγή. Πλέον θεωρώ το γνωρίζουμε και το αναγνωρίζουμε όλοι. Αν όμως το σχεδιάσουμε μπορούμε να το αλλάξουμε προς το καλύτερο.