Skip to main content

H Θεσσαλονίκη μοιάζει σαν ένα... αέναο χύμα εργοτάξιο

Άνοιξε κι εσύ μια τρύπα στην πόλη, μπορείς. Παρεμβάσεις χωρίς σχεδιασμό, προγραμματισμό, χρονοδιάγραμμα και συνολική εικόνα των επιπτώσεων στην πόλη.

Οι ανάγκες για νέα έργα στην αέναη προσπάθεια της Θεσσαλονίκης να εξελίσσεται δεν θα πρέπει να είναι αποσυνδεμένες από έναν συνολικό σχεδιασμό, που θα λαμβάνει υπόψη τόσο τις διαμορφωμένες συνθήκες και την καλή λειτουργία της πόλης, όσο τα έργα είναι σε εξέλιξη, όσο και τις μελλοντικές συνθήκες που θα διαμορφωθούν.

Δυστυχώς τέτοιο σχεδιασμό δεν έχουμε και παρά τις πολλές μελέτες, μια γενική κυκλοφοριακή μελέτη για το νομό και για το πολεοδομικό συγκρότημα ή για την πόλη της Θεσσαλονίκης αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει. Αν πιστέψουμε τους αρμόδιους είναι σε εξέλιξη. Υλοποιείται. Αν και προαπαιτούμενος αυτός ο σχεδιασμός θα έρθει συνεπώς εκ των υστέρων και θα αφορά σε τι ακριβώς ένας θεός το ξέρει...

Σήμερα η Θεσσαλονίκη είναι –και πάλι- ένα απέραντο εργοτάξιο. Αυτό είναι καλό. Σημαίνει ότι γίνεται έργο. Έργο όμως που γίνεται με προχειρότητα και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η λειτουργία της πόλης. Ο αστικός ιστός είναι σε καθημερινή πλήρη λειτουργία είτε γίνονται έργα, είτε όχι. Συνεπώς, κάθε εργοτάξιο επηρεάζει τις μετακινήσεις των πολιτών, την εικόνα της πόλης, τις καταναλωτικές μας συνήθειες. Λογικό θα ήταν να υπάρχει ένας συνολικός προγραμματισμός όχι μόνο των έργων που υλοποιεί ένας δήμος, αλλά όλοι οι φορείς, οργανισμοί και εταιρίες που κατασκευάζουν έργα. Αυτός ο προγραμματισμός δεν υπάρχει.

Συνεργεία κατασκευάζουν ένα δημοτικό έργο, άλλα συνεργεία κατασκευάζουν στην ίδια περιοχή δίκτυα με το δικό τους εργοτάξιο, άλλοι φορείς κάνουν μικροπαρεμβάσεις, συντηρήσεις, αποκαταστάσεις, βελτιώσεις, οι οποίες προστίθενται σε αυτό που ονομάζουμε γενικότερα αναζωογόνηση μιας περιοχής. Για καλό παρεμβαίνουν όλοι. Κανείς δε λέει το αντίθετο. Ωστόσο, το πότε αρχίζουν τα έργα και πότε τελειώνουν θα πρέπει να είναι προσδιορισμένο και να τηρείται με ευλάβεια. Δεν είναι ανέκδοτο, είναι το αυτονόητο. Οι δε φορείς συνηθίζουν να λειτουργούν λες και η περιοχή παρέμβασής τους είναι αποκομμένη από την επόμενη γειτονιά, ακόμη κι από άλλο τμήμα του ίδιου δρόμου.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που ζούμε καθημερινά στη Θεσσαλονίκη. Είναι σαν τα διπλοπαρκαρισμένα ή αν θέλετε σαν τη στάση που κάνει ένα σκούτερ δίπλα στα παρκαρισμένα στη Μητροπόλεως, που ακυρώνει μια λωρίδα κυκλοφορίας έστω και για λίγα λεπτά και δημιουργεί μποτιλιάρισμα.

Η δε κυκλοφοριακή μελέτη που θα σχεδιάσει τις παρεμβάσεις και θα μας δώσει μια συγκεκριμένη εικόνα της Θεσσαλονίκης την επόμενη μέρα με τα προβλήματα που θα πρέπει να αντιμετωπίσει και τις νέες επιπτώσεις που θα έχει έρχεται εκ των υστέρων και είναι μισοακυρωμένη από τις παρεμβάσεις που ήδη γίνονται. Οι αρμόδιοι οφείλουν να βρουν έναν τρόπο για να σταματήσει αυτός ο παραλογισμός.

Προφανώς και δεν αναφέρομαι στην πεζοδρόμηση του τελευταίου τμήματος της Αγίας Σοφίας. Εκεί έχουμε άλλους παραλογισμούς. Είμαι από εκείνους που έχουν την υπομονή να περιμένουν ώστε να δούμε σε βάθος χρόνου τι σημαίνει ακύρωση της πεζοδρόμησης και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της, για να κρίνω τότε όσους έλαβαν τη συγκεκριμένη απόφαση και κατά πόσο αυτή θα βοηθήσει ή θα δημιουργήσει πρόβλημα στο κέντρο της πόλης. Αντιστοίχως δεν αναφέρομαι στο εργοτάξιο του σταθμού Βενιζέλου του μετρό. Είναι μεγάλα, αλλά μεμονωμένα έργα. Αναφέρομαι ειδικά στα έργα που γίνονται και έχουν μάλιστα και κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, οι οποίες είτε αφορούν στο σημείο όπου γίνονται είτε το πολύ σε μερικά μέτρα μακρύτερα. Διότι η πείρα δείχνει ότι οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις ειδικά στα μικρότερης εμβέλειας έργα είναι μια αστεία διαδικασία, που αφορά στις πινακίδες εκτροπής κυκλοφορίας που οφείλει να υιοθετήσει ο εργολάβος, μην τυχόν και πέσει κανένα αυτοκίνητο σε καμιά τρύπα και μετά ο κάτοχός του ζητά αποζημιώσεις. Συνήθως δεν κοιτάζουν ούτε στην επόμενη γωνία τι πρόβλημα δημιουργούν.

Αν στο κέντρο ανοίξουν ταυτόχρονα δέκα εργοτάξια αυτό θα γίνει αδιάβατο. Και ποιος νοιάζεται; Ταυτόχρονα, γίνεται μια ανάπλαση, δέκα μέτρα μακριά περνούν οπτικές ίνες, στο φανάρι κάνουν συντήρηση, η ΕΥΑΘ αλλάζει αγωγούς, κάποιος μπορεί να κάνει διαγράμμιση, άλλος μπορεί να πραγματοποιεί νέα σύνδεση με το φυσικό αέριο, συνεργείο κλαδεύει τα δένδρα κι ένας τρίτος να καθαρίζει το φρεάτιο.

Καθένας με το δικό του προγραμματισμό, με τη δική του επείγουσα δουλειά, λες και οι ανάγκες των πολιτών είναι υποδεέστερες όλων. Κάποιος να τα συντονίσει όλα αυτά τα συνεργεία, να τα βάλει σε ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα και να επιβαρύνουν έτσι το δυνατόν λιγότερο την πόλη δε βρέθηκε ακόμη.

Τις δε κυκλοφοριακές μελέτες που τόσα χρόνια τις περιμένουμε και δεν έρχονται θα τις θεωρήσω εκ των προτέρων ανεφάρμοστες και άκαιρες και μακάρι να διαψευστώ. Διότι θα έχουν σχεδιάσει με άλλα δεδομένα. Ή με δεδομένα διαρκώς μεταβαλλόμενα, που δεν επιτρέπουν καν σχεδιασμό. Κι αυτό επιτρέπει κάτι άλλο: Να γίνουν νέες μικρότερες μελέτες για να προχωρήσουν έργα, τα οποία δεν δίνουν δεκάρα για τη γενικότερη λειτουργία της πόλης και τις επιπτώσεις από τα εργοτάξιά τους.

Νομίζω ότι αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι το «χύμα». Οπότε, η όποια αναφορά στη λογική, στην τάξη, στο σεβασμό της πόλης και των πολιτών είναι κενή περιεχομένου. Για την ταλαιπωρία μας καλό είναι να ξέρουμε ποιος ευθύνεται. Και τη χτεσινή και τη σημερινή και την αυριανή...

Υ.Γ.: Συνήθως οι κακοί δημοσιογράφοι.

 

φωτογραφία αρχείου