Καλημέρα σας!
Καλή εβδομάδα!
Οι βομβιστικές επιθέσεις ως τρομοκρατικές ενέργειες ή ως προβοκάτσιες από την πλευρά της εξουσίας δεν είναι κάτι σπάνιο στην Τουρκία. Δυστυχώς! Τα πολλά μέτωπα της χώρας που έχουν οξυνθεί τα τελευταία χρόνια από τον πρόεδρο Ερντογάν, κυρίως με τους Κούρδους στα ανατολικά, αλλά και οι επερχόμενες εκλογές, που είναι εξαιρετικά αμφίβολες για το καθεστώς, έχουν δημιουργήσει για μία ακόμη φορά τα τελευταία χρόνια ένα υπόστρωμα, που ευνοεί βίαιες ενέργειες, τι οποίες δυστυχώς πληρώνουν ανυποψίαστοι πολίτες. Τούρκοι, αλλά και τουρίστες, αφού η Κωνσταντινούπολη εξακολουθεί να αποτελεί δημοφιλή προορισμό για ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο, φυσικά και από την Ελλάδα. Όταν, λοιπόν, το κτύπημα γίνεται στον πιο πολυσύχναστο και δημοφιλή δρόμο της πόλης ο αντίκτυπος είναι μεγάλος σε επίπεδο εντυπώσεων. Εννοείται ότι θα υπάρξουν επιπτώσεις στον τουρισμό, την επισκεψιμότητα και την οικονομία της Κωνσταντινούπολης, που έχει αποδείξει -ως πρωτεύουσα δύο αυτοκρατοριών για 15 αιώνες- ότι σε βάθος χρόνου μπορεί και ξεπερνάει τέτοιου είδους καταστάσεις, όχι, πάντως, χωρίς απώλειες.
Άχρωμο φεστιβάλ
Χωρίς να αφήσει κάποιο ιδιαίτερο αποτύπωμα στην καθημερινή ζωή της Θεσσαλονίκης -μάλλον και στον ελληνικό κινηματογράφο- ολοκληρώθηκε το φετινό -63ο- Φεστιβάλ Κινηματογράφου, που χρόνο με το χρόνο εξελίσσεται σε υπόθεση για λίγους, φανατικούς και ειδικούς. Κάποιοι υπολογίζουν ότι όσοι ενδιαφέρονται για το Φεστιβάλ δεν ξεπερνούν, πλέον, τους 2.000 στη Θεσσαλονίκη. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν οι επαγγελματίες της 7ης Τέχνης στη χώρα μας. Ενδεχομένως οι εποχές έχουν αλλάξει, αλλά ούτε η εμβέλεια, ούτε η αποδοχή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου μπορούν να συγκριθούν με ό,τι συνέβαινε από τη δεκαετία του 1960, μέχρι και τα χρόνια της δεκαετίας του 1980, όταν οι ρυθμοί της πόλης άλλαζαν προς χάριν του Φεστιβάλ. Ή όταν έκαναν πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη ταινίες σημαντικών Ελλήνων δημιουργών. Προφανώς όπως οι πλατφόρμες -βοηθούσης της πανδημίας- άλλαξαν την κινηματογραφική θέαση, αλλά και την κινηματογραφική βιομηχανία συνολικά, έτσι τα φεστιβάλ οφείλουν να αλλάξουν, να προσαρμοστούν. Ειδικά το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, δεδομένου ότι δεν αποτελεί παγκόσμιο ή περιφερειακό κινηματογραφικό τοπόσημο χωρίς την μαζική συμμετοχή του κοινού χάνει μεγάλο κομμάτι από τη δυναμική του. Οι ιθύνοντες, λοιπόν, οφείλουν να βρουν απαντήσεις στις προκλήσεις και την αλλαγή εποχής. Όπως και το υπουργείο Πολιτισμού που χρηματοδοτεί οφείλει να κάνει τις κατάλληλες κινήσεις ή να συνεργαστεί με τους κατάλληλους ανθρώπους, ώστε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι νέες τεχνολογίες αφενός και η πανδημία από την άλλη έχουν αλλάξει ριζικά την αγορά του πολιτισμού και της ψυχαγωγίας και δεν υπάρχει κανέναν λόγος να μένουμε κολλημένοι στα παλιά ή σε αναποτελεσματικές συνταγές. Η ουσία, πάντως, δεν αλλάζει: Το σινεμά είναι -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- λαϊκή τέχνη. Όταν οι θεσμοί του μετατρέπονται σε κάτι ελιτίστικο, που δημιουργούν ειδικοί και κάποιο ειδικό κοινό, τότε μοιάζουν περισσότερο με καρικατούρα. Άχρωμοι και άοσμοι!
Ασυνήθιστες κοσμικότητες
Η Θεσσαλονίκη δεν έχει παράδοση κοσμικότητας, καθώς ιδιαίτερα στα οκτώ χρόνια της οικονομικής κρίσης και τα δύο τελευταία της πανδημίας υπάρχουν περιορισμοί. Οικειοθελείς ή υποχρεωτικοί. Κάποιοι σε δύσκολες εποχές δεν θέλουν να προκαλούν, ενώ ο συνωστισμός παραμένει ακόμη εκτός πλαισίου, τουλάχιστον για όσους ακούνε τους επιδημιολόγους, οι οποίοι υπογραμμίζουν ότι ο κορωνοϊός εξακολουθεί να είναι παρών και τον φετινό χειμώνα. Σε όλα, όμως, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Κάπως έτσι χθες το βράδυ σε πεντάστερο ξενοδοχείο της Ανατολικής Θεσσαλονίκης συγκεντρώθηκε αρκετός κόσμος για να τιμήσει τα γενέθλια γνωστού επιχειρηματία της πόλης και ταυτόχρονα την εκλογή του στην προεδρία επιχειρηματικού φορέα. Οι ανάγκες του καθενός είναι σεβαστές. Εννοείται ότι οι επιχειρηματικές και πολιτικές εξελίξεις κυριάρχησαν στα πηγαδάκια, ενώ δεν έλλειψαν ούτε τα πλατιά χαμόγελα ούτε οι πιο χαλαρές προσεγγίσεις, αφού τους καλεσμένους και τις καλεσμένες συνοδεύαν οι σύζυγοι.
Θεωρία και πράξη
Οι εικόνες του Σαββατοκύριακου στους δρόμους, τις πλατείες, τα καφέ, τα ουζερί και τις ταβέρνες της Θεσσαλονίκης μόνο σε κρίση -οικονομική και υγειονομική- δεν παραπέμπουν. Τουλάχιστον αυτό το Σαββατοκύριακο οι Θεσσαλονικείς και οι επισκέπτες της πόλης κατέκλυσαν τα… πάντα. Όχι μόνο στο κέντρο, αλλά και περιφερειακά. Βοήθησε και ο καλός καιρός της Κυριακής σε αυτό. Όσο για την κίνηση των αυτοκινήτων στους δρόμους πραγματικό αδιαχώρητο. Μόνο που τα ερωτηματικά παραμένουν. Τι ακριβώς συμβαίνει με την ακρίβεια, τον πληθωρισμό, την ανεργία, την βενζλινη που έχει ξεπεράσει και πάλι τα 2 ευρώ το λίτρο και τα γενικότερα οικονομικά ζόρια; Η πανδημία έχει περάσει ή οι περισσότεροι με την επίκληση της κούρασης δεν ενδιαφέρονται ούτε καν να εμβολιαστούν; Ρητορικές ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις. Το μόνο βέβαιο είναι ότι στην ελληνική κοινωνία για μία ακόμη φορά η θεωρία -δηλαδή αυτά που λένε ότι σκέφτονται ή ανησυχούν οι πολίτες- δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη σχέση με την πράξη -αυτά που κάνουν στην καθημερινότητα τους οι ίδιοι πολίτες.