Υπό κανονικές συνθήκες, το γεγονός θα προκαλούσε συναγερμό. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα, στην Αθήνα δεν υπάρχει, σε κανένα από τα αρμόδια κέντρα εξουσίας, καμία ανησυχία για την εκτόξευση του δημοσίου χρέους. Κι όλα αυτά, ενώ, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, έσπασε πλέον προ πολλού το φράγμα του 200% ως ποσοστό επί του ΑΕΠ και διαμορφώνεται πάνω κι από το 205%. Οπότε εύλογα αναρωτιέται κανείς: Τι ακριβώς συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση;
Εν προκειμένω, όσοι ξέρουν επιμένουν ότι στην πραγματικότητα δεν συντρέχει κανείς σοβαρός λόγος ανησυχίας. Και στηρίζουν την άποψη αυτή, κυρίως στο γεγονός ότι πάνω από το μισό αυτού του χρέους βρίσκεται σε χαρτοφυλάκια του λεγόμενου «επίσημου τομέα». Δηλαδή, σε θεσμικούς δανειστές, όπως είναι τα κράτη και οι διεθνείς οργανισμοί. Αυτό με τη σειρά του συνεπάγεται ότι δεν υπάρχει κίνδυνος σπέκουλας, σε μια δύσκολη περίσταση, αφού σε καμία περίπτωση δεν θα πουλήσουν ελληνικό χρέος για να αποκομίσουν κέρδη, στην πρώτη ευκαιρία.
Ετσι εξηγείται λοιπόν το γεγονός ότι η ελληνική πλευρά παραμένει ήσυχη. Και γι' αυτό το λόγο ελληνικά και κυρίως ξένα ιδιωτικά funds κάνουν ουρά για να αγοράσουν ελληνικό χρέος, όποτε τους δίνεται ευκαιρία, μέσω κάποιας νέας έκδοσης. Γιατί από τη στιγμή που υπάρχει η εγγύηση της ΕΚΤ, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Αν και πάντα υπάρχουν οι Κασσάνδρες των αναλυτών, που συστήνουν προσοχή και προειδοποιούν.
Γιατί η Ελλάδα δεν προβλέπεται να αποκτήσει επενδυτική βαθμίδα σύντομα. Το νωρίτερο, κάτι τέτοιο προβλέπεται να γίνει σε ενάμιση με δυο χρόνια. Μέχρι τότε, η Ελλάδα «θα ζει» με το έκτακτο QE της ΕΚΤ, λόγω πανδημίας. Το ερώτημα όμως είναι: Τι θα γίνει όταν αυτό τελειώσει; Απάντηση, εν προκειμένω, δεν έχει δοθεί. Το πιο πιθανό σενάριο όμως υποστηρίζει ότι η Φρανκφούρτη θα ανακοινώσει ένα ειδικό πρόγραμμα – γέφυρα για την Ελλάδα.