Κανονικά σε μια ευνομούμενη χώρα, η προεκλογική περίοδος δεν διαρκεί περισσότερο από τρεις, το πολύ τέσσερις μήνες. Ακόμη και τότε, όμως, η δημόσια διοίκηση λειτουργεί κανονικά, οι απαραίτητες αποφάσεις εννοείται ότι λαμβάνονται και οι υπογραφές που θα πρέπει να τις συνοδεύουν, μπαίνουν. Προσοχή όμως: σε ευνομούμενες χώρες. Όχι στην Ελλάδα.
Εδώ, η προεκλογική περίοδος ξεκινά 1,5 χρόνο πριν την ημερομηνία που προβλέπεται από το Σύνταγμα. Με ευθύνη και της εκάστοτε αντιπολίτευσης, που πιέζει για να γίνουν το συντομότερο, για ευνόητους λόγους. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι στη λογική αυτή μπαίνουν πρώτοι οι της – εκάστοτε και πάλι – κυβέρνησης. Οι οποίοι αρχίζουν να σκέφτονται και να ενεργούν με το βλέμμα στις κάλπες πριν καλά – καλά κοπεί το δέντρο από το οποίο θα ...κατασκευασθούν. Και κάπως έτσι, ξεκινά και το μαρτύριο του Σίσυφου για την Ελλάδα.
Γιατί, από τη στιγμή που οι αποφάσεις αυτής της σχεδόν ατέρμονης περιόδου έχουν προεκλογικό χαρακτήρα, αυτό σημαίνει ότι συλλήβδην χαρακτηρίζονται μια λέξη: Παροχές. Μόνο που οι τελευταίες έχουν κόστος, που καλείται να το πληρώσει – ποιος άλλος; - ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή, οι Έλληνες φορολογούμενοι. Οι οποίοι υπέστησαν αιματηρές περικοπές, για να καταφέρουν να «ισιώσουν» κάπως τα βασικά δημοσιονομικά μεγέθη, τα οποία «γκρεμίζονται» κυριολεκτικά στο όνομα των επόμενων εκλογών.
Κι έτσι, ό,τι κατάφερε η χώρα, πάει στράφι, κυριολεκτικά. Κι όταν κάποια στιγμή γίνουν οι εκλογές, η όποια νέα κυβέρνηση προκύψει, ζητά και πάλι θυσίες από τους Έλληνες, για να επιβιώσει η χώρα. Αλλά μόλις αρχίσει να παίρνει μπροστά, θα ξεκινήσει και πάλι η άτυπη προεκλογική περίοδος και ξανά – μανά τα ίδια. Γι αυτό και επιμένουμε: Αυτός ο ατελείωτος εκλογικός κύκλος είναι που «θα πάρει στο λαιμό του» αυτή τη χώρα. Με ακέραια την ευθύνη του πολιτικού της προσωπικού, αλλά και της κοινής γνώμης, που όχι μόνο ανέχεται, αλλά με τη στάση της σχεδόν υποδαυλίζει αυτή την κατάσταση. Πώς; Με την ψήφο της...