Skip to main content

Το παράδειγμα της συνέπειας και της εντιμότητας των... 120 ευρώ

Οι συνταξιούχοι των ... 120 ευρώ έδειξαν με τη στάση τους πως και στις πλέον δύσκολες συνθήκες η συνέπεια είναι η έκφραση της ηθικής του καθήκοντος.

Αυτές τις ημέρες της εθνικής και ατομικής δοκιμασίας, πήραμε θαρρώ πολλά μαθήματα, όσοι τουλάχιστον προσπαθούσαμε να ελέγξουμε ανασφάλειες και φόβους βλέποντας λιγάκι και το διπλανό μας μέσα στο κάδρο της σύνθετης πολιτικο- οικονομικής συγκυρίας.

Ένα από αυτά τα πολύτιμα μαθήματα, το πήρα στις ουρές των τραπεζών, μάθημα που μου έγινε ξανά και ξανά έτσι που το εμπέδωσα, διακρίνοντας καθαρά την αξία του.

Σε αυτές λοιπόν τις ουρές, εγώ στην ουρά των ΑΤΜ, συχνά στεκόμουν δίπλα στην άλλη σειρά, των συνταξιούχων, στη σειρά για τα 120 ευρώ. Περιμένοντας άκουγα σχόλια, κάτι από τις ιστορίες του καθενός και της καθεμιάς και αυτό που με εντυπωσίασε και που έβγαινε από το στόμα πολλών ηλικιωμένων, ήταν η φροντίδα και η αγωνία τους με αυτά τα 120 ευρώ να πληρώσουν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, του τηλεφώνου, να ξοφλήσουν στο φαρμακείο τη συμμετοχή στα φάρμακα. Να δώσουν στα παιδιά, να ξοφλήσουν υποχρεώσεις και, με όσα έμεναν να ψωνίσουν λίγα χρειώδη.

Αυτή η συνέπεια, η εντιμότητα, το «δε θέλω, δεν πρέπει να χρωστάω», με εξέπληξε αλλά και με συγκίνησε γιατί αντί να σκεφτούν πως καλύτερα θα καλύψουν τις δικές τους ανάγκες, πως θα κρατήσουν λίγα χρήματα στην άκρη σε μία κατάσταση που κανείς δεν ήξερε πως θα εξελιχθεί, αυτοί έσπευδαν μόλις έπαιρναν τα 120 ευρώ, να πάνε να πληρώσουν λογαριασμούς κι άς έμεναν με 5-10 ευρώ στη τσέπη.

Αυτοί οι άνθρωποι, σε προχωρημένη ηλικία, 70αρηδες και 80άρηδες, είναι η γενιά που είχε δουλέψει για να στηθεί στα πόδια της η μεταπολεμική Ελλάδα, οι άνθρωποι οι συνεπείς, οι εργατικοί, οι μανάδες και οι πατεράδες μας που είχαν βασίσει τη ζωή τους άλλες αξίες, στέρεες, πριν ακόμη επικρατήσει στη συλλογική αντίληψη η νοοτροπία της αρπαχτής, του εύκολου κέρδους, του ωχαδελφισμού, της αδιαφορίας για το γενικό καλό και το ορθώς πράττειν.

Για να μπορέσουμε να ξαναστήσουμε τη χώρα στα πόδια της, πρέπει να βρούμε την ειλικρινή διάθεση να αναστοχαστούμε πώς πορευτήκαμε και πως φθάσαμε ως κοινωνία στην πτώση και σε σημείο ευτέλειας. Να αναζητήσουμε δίπλα και γύρω μας τα ζωντανά παραδείγματα που ευτυχώς υπάρχουν ακόμη, για να μας δείξουν τον δρόμο των επιλογών που θα μας οδηγήσουν ως άτομα και ως σύνολο, σε μία καλύτερη επόμενη ημέρα.