Τελικώς, ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, είναι τόσο προβλέψιμος που προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι η Τουρκία εξακολουθεί να αιφνιδιάζει. Το «σύνδρομο του Έβρου» επί των ημερών του, απλώς, αποθεώθηκε. Τι εννοούμε: Ο «σουλτάνος» πάσχει από τον γνωστό μεγαλοϊδεατισμό του. Εδώ και καιρό, έλεγε πως «δεν είναι δυνατόν να έρχονται λαοί από το άλλο άκρο της γης και να έχουν άποψη για την επόμενη μέρα στη Συρία και να μην έχει η Τουρκία, που βρίσκεται δίπλα της». Συνεπώς, ήταν απλά θέμα χρόνου να εισβάλει στο βόρειο κομμάτι της. Όπερ κι εγένετο. Ωστόσο, κάπου εκεί ξεκίνησε και τα απανωτά λάθη. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
Καταρχάς υπερεκτίμησε τη δυνατότητα του στρατού του. Ήθελε να φτιάξει μια ζώνη ασφαλείας, τουρκικού ενδιαφέροντος, στη Βόρειο Συρία, μήκους 30 χιλιομέτρων, αλλά έχασε τον μπούσουλα. Μαζί έχασε και καμιά 65αριά άντρες, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι είναι πολύ περισσότεροι, απλώς, ο αριθμός λογοκρίνεται.
Κατά δεύτερον, άρχισε να υποεκτιμά τους αντιπάλους του. Με πρώτον απ' όλους τον Ρώσο πρόεδρο, Βλάντιμιρ Πούτιν. Ο οποίος δεν δίστασε να του κάνει ένα πρωτοφανές καψόνι, έξω από το γραφείο του, στη Μόσχα, αφήνοντας τον Ερντογάν να περιμένει. Ενδεχομένως, εκεί να κατάλαβε, για πρώτη φορά, «μικρός», πραγματικά
Κατά τρίτον, ο Ερντογάν εκνεύρισε για πρώτη φορά την ψύχραιμη – στα όρια της απάθειας – ευρωπαϊκής νομενκλατούρα. Η προειδοποίηση που απηύθυνε η πρόεδρος της Κομισιόν στον πρόεδρο της Τουρκίας («πάρε τώρα τους πρόσφυγες από τον Έβρο») ήταν μάλλον μοναδική για τα κοινοτικά δεδομένα.
Θα μπορούσε κανείς να απαριθμίσει πολλά ακόμα σφάλματα του Ερντογάν, ο οποίος, όμως, θα μπορούσε να απαντήσει με τον εξής πολύ απλό τρόπο: Μα εγώ είχα προειδοποιήσει! Από τη στιγμή που δεν μπορούσα να «κρατήσω» το μέτωπο της Συρίας, εκεί θα κατέληγα. Όπως έκανα τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν.
Το συμπέρασμα; Κάποια στιγμή θα πρέπει να κοπεί άπαξ δια παντός ο βήχας του «σουλτάνου». Με κάθε τρόπο, ενδεχομένως και με αυτόν του Πούτιν. Που τον άφησε να περιμένει για περίπου δυο λεπτά έξω από το γραφείο του, ταπεινώνοντας τον. Για κάτι τύπους σαν τον Ερντογάν, αυτό είναι το ισχυρότερο χαστούκι που μπορεί να φάει.