Skip to main content

Η Ελλάδα μόνη της απέναντι στο μείζον πρόβλημα του μεταναστευτικού

Η Άγκυρα κρατά τη στρόφιγγα των μεταναστευτικών ροών και την ανοιγοκλείνει κατά το δοκούν, κάνοντας τη ζωή της ελληνικής πλευράς πολύ δύσκολη,

Ποιο είναι το πραγματικά μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης σε αυτή τη φάση τουλάχιστον; Αυτό του μεταναστευτικού - προσφυγικού. Και αποδείχθηκε περίτρανα τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Και μπορεί, επίσης, τα συναρμόδια υπουργεία, αλλά και το Μέγαρο Μαξίμου, πολλές φορές, να «χάνονταν» μέσα στην καθημερινότητα τους, ωστόσο το μέτωπο αποδείχθηκε «ήταν εκεί» και δυστυχώς ήταν ορθάνοικτο και περίμενε λύσεις. Το γεγονός είναι ένα:

Πρόκειται για το πιο πιεστικό πρόβλημα από όλα. Και βεβαίως από όσα όσα τελευταία μονοπωλούσαν περισσότερο το ενδιαφέρον του αθηνοκεντρικού κράτους. Ενδεχομένως, να είναι μεγαλύτερο πρόβλημα κι από αυτό της επιδημίας του κορωνοϊού. Κι αυτό γιατί η αναζήτηση εμβολίου, αργά ή γρήγορα, θα έχει αίσια κατάληξη σε αυτόν τον «πόλεμο», όμως, εκείνο του μεταναστευτικού - προσφυγικού δεν θα λυθεί στο ορατό μέλλον, αλλά θα χρειαστεί πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια.

Ακόμα κι όταν η ένταση στον Εβρο πέσει, η κυβέρνηση θα πρέπει να παραμείνει σε κόκκινο συναγερμό γιατί, για παράδειγμα, θα πρέπει οπωσδήποτε να κατασκευάσει και βεβαίως να λειτουργήσει τις κλειστές δομές υποδοχής προσφύγων (στο "Κλειδί" του δήμου Σιντικής Σερρών οι εργασίες ξεκίνησαν ήδη), έτσι ώστε ως τις αρχές καλοκαιριού, το αργότερο, να έχει τεθεί σε εφαρμογή το όλο σχέδιο. Η Αθήνα φοβάται ότι αν η βελτίωση των καιρικών συνθηκών και η επιδείνωση του συριακού μετώπου την βρει απροετοίμαστη, τότε κινδυνεύει να «βουλιάξει» οριστικά στο πρόβλημα. Και δεν έχει και πολύ άδικο. Η Άγκυρα, που κρατά την στρόφιγγα των ροών, την ανοιγοκλείνει κατά το δοκούν, κάνοντας τη ζωή της ελληνικής πλευράς πολύ δύσκολη, όπως αποδείχθηκε τις τελευταίες ώρες. Η δε ΕΕ προτιμά στις περισσότερες των περιπτώσεων να παίζει τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, λόγω της απροθυμίας των περισσοτέρων κρατών να συμμετέχουν στη λύση του προβλήματος. Κι έτσι το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο πιεστικό.

Γιατί, στην πραγματικότητα, η Ελλάδα σε αυτόν τον πόλεμο είναι μόνη της. Δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα. Δεν περιμένει αλληλεγγύη από τους άλλους Ευρωπαίους, δεν ελπίζει σε κατάπαυση πυρός στη Συρία, δεν προσδοκά σε κατανόηση από την πλευρά της Τουρκίας. Κι όσοι το γρηγορότερο συμβιβαστεί με όλα τα παραπάνω, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να συμμαζέψει τα σχεδόν ασυμμάζευτα. Αλλιώς, αν περιμένει οποιαδήποτε βοήθεια, από οποιονδήποτε τρίτο, το μόνο που θα κάνει είναι να απογοητευθεί. Και να αντιληφθεί ότι εκτός από κάποια εκατομμύρια ευρώ, που με το ζόρι θα έρθουν από τις Βρυξέλλες, καμία άλλη χείρα συμπαράστασης – με οποιονδήποτε τρόπο – δεν θα λάβει. Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλώς λόγια του αέρα...