Του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Ας πούμε, ότι κάποιος άτυχος συμπατριώτης μας είχε ένα σοβαρό ατύχημα το 1999, έπεφτε σε κώμα και ξυπνούσε θαυματουργώς προχθές, έτσι ώστε να μπορέσει, να παρακολουθήσει εν πλήρη συνειδήσει την ομιλία του κ. Τσίπρα στη φετινή ΔΕΘ. «Εξαιρετικό αυτό το παλικάρι» σίγουρα θα αναφωνούσε «ο διάδοχος του Σημίτη είναι;»
Οι εξαγγελίες του Πρωθυπουργού εκ πρώτης όψεως συνιστούν πράγματι μία κλασσική σοσιαλδημοκρατική οικονομική στρατηγική. Είχε απ´ όλα τα σχετικά: Παραδοσιακά αριστερά μέτρα, πχ αύξηση κατώτατου μισθού, συλλογικές συμβάσεις, επιδοτήσεις ενοικίου, προσλήψεις στο Δημόσιο, μετατροπή του ΕΝΦΙΑ σε Φόρο Μεγάλης Ακινήτου Περιουσίας, όπως και κεντρώες πινελιές προσέγγισης της μεσαίας τάξης με μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών σε αγρότες και ελεύθερους επαγγελματίες, μελλοντικές μειώσεις φορολογίας επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων, του ΦΠΑ κοκ.
Δεν έχει απολύτως καμία έννοια, να σχολιάσουμε επί της ουσίας αυτές τις υποσχέσεις. Θα ήταν φενάκη, θα «πέφταμε στην λούμπα», εάν παρασυρόμεθα σε μία αντιπαράθεση πατροπαράδοτων επιχειρημάτων χρηστιανοδημοκρατικής/κεντροδεξιάς έναντι σοσιαλδημοκρατικής/κεντροαριστεράς πολιτικής.
Αλλού είναι το πρόβλημα της πατρίδας:
Ο ελληνικός λαός, όπως αυτό συμβαίνει σε πολλές χώρες με ανώριμα πολιτικά συστήματα, έχει εθιστεί σε μία κυνική προσέγγιση της έννοιας της διακυβέρνησης. Πιστεύει, ότι η εξουσία ασκείται από κλειστές ελίτ, που μπορούν κατά το δοκούν και τα συγκυριακά τους συμφέροντα, να είναι κομμουνιστές, να κάνουν τους σοσιαλδημοκράτες, να εφαρμόζουν και φιλελεύθερη δεξιά πολιτική. Δεν έχει άδικο φαινομενολογικά. Το βλέπουμε άλλωστε στις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ, στην Ρωσία, σε πολλά κράτη της Αφρικής και φυσικά στα καθ' ημάς.
Μπορεί έτσι, να φαίνεται, αλλά έτσι δεν είναι.
Κατ´αρχήν για λόγους ψυχολογικούς. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει, απλώς προσαρμόζεται προσποιούμενος. Ο Πούτιν και ο Σι Ζινπινγκ παραμένουν αυταρχικοί δεσπότες. Είναι δυνατόν η ηγετική ομάς της ελληνικής Αριστεράς, να ετοιμάζεται να διαλύσει την Ευρωζώνη προ τριών (3) ετών και τώρα να αναδεικνύεται σε ηγέτη του ευρωπαϊκού δημοκρατικού εκσυγχρονισμού;
Φυσικά όχι. Απλώς προσποιείται, για να επιβιώσει κατ´αρχάς και να ευδοκιμήσει αργότερα.
Κατά δεύτερον αλλά ουσιαστικότερον λόγον η εξουσία δεν ασκείται αποκλειστικά από τις ηγετικές ομάδες. Πουθενά και ποτέ. Η ύπαρξη ενός ενδιάμεσου, μεταξύ ηγεσίας και λαού, διοικητικού μηχανισμού αποφασιστικής φύσεως είναι αυτονόητος. Οι ιδεοληπτικοί προϊσταμένοι δημοσίων υπηρεσιών, που μπορούν να πνίξουν κάθε επένδυση, τα κυκλώματα στις ελεγκτικές υπηρεσίες, οι δικαστικοί και αστυνομικοί μηχανισμοί εξυπηρέτησης νοοτροπιών τύπου Ρουβίκωνα και Κουφοντίνα, κλπ κλπ, εγκαθίστανται, για να μείνουν. Δεν αλλάζουν πεποίθηση ούτε λειτουργία.
Μα, προλαβαίνω το ερώτημα, αυτοί οι ίδιοι δεν ήταν επί ΠΑΣΟΚ;
Ναι ήταν. Αλλά δεν έκαναν τέτοιο κουμάντο. Σίγουρα υπάρχει πολύς κόσμος που ψήφιζε ΠΑΣΟΚ και τώρα ΣΥΡΙΖΑ. Η νομενκλατούρα όμως, που ακολουθεί τους Τσίπρα και Σια, ήταν αυταρχικοί Αριστεροί πάντοτε. Απλούστατα τα χρόνια εκείνα έδιναν ΠΑΣΟΚ και συνυπήρχαν με τους κλασσικούς σοσιαλδημοκράτες λόγω ελλείψεως εναλλακτικών δυνατοτήτων εξουσίας.
Αυτή είναι η αιτία της μαύρης μοίρας μας, της διαιώνισης της κακοδαιμονίας μας.
Σε όλη την Ευρώπη η κομμουνιστογενής Αριστερά είναι στο περιθώριο, η σοσιαλδημοκρατική Κεντροαριστερά είναι δεσπόζουσα. Στην Ελλάδα δεσπόζουσα δύναμη με ισχυρά ερείσματα στους μηχανισμούς εξουσίας είναι η κομμουνιστογενής Αριστερά. Και είναι γνωστόν, ότι όσο κι αν ο λύκος υποδύεται την γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας....
*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι πρώην γενικός γραμματέας Συντονισμού της κυβέρνησης Σαμαρά και πρώην πρόεδρος της ΝΔ Θεσσαλονίκης