Του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Στην τελευταία συνεδρία της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Βουλής μας ενημέρωσε ο Φιλανδός Πρέσβυς για τις προτεραιότητες της Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρώπης ( της Συνόδου δηλ. των Αρχηγών Κρατών), που αυτό το εξάμηνο ασκεί η χώρα του. Το Συμβούλιο έχει βέβαια εδώ και χρόνια μόνιμο Πρόεδρο ως Εκπρόσωπό του, η σημασία όμως της περιοδικής Προεδρίας των χωρών μελών παραμένει ουσιαστική. Δίδει την ευκαιρία, να υπογραμμισθούν οι πολιτικές προτεραιότητες, που κατά την άποψη του κάθε μέλους πρέπει, να καθορίζουν την δράση της Ένωσης.
Κατά την συζήτηση αρκετοί συνάδελφοι έθεσαν το ζήτημα της ανάγκης ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής αντιμετώπισης του μεταναστευτικού. Βέβαια το σύνολο σχεδόν αυτών εννοούσαν την επιβολή σε κράτη μέλη της υποχρεώσεως, να δέχονται στο έδαφός τους τους μετανάστες, που εισέρχονται στην Ένωση από την χώρα μας ή την Ιταλία, είτε την επιβολή στην Τουρκία της τηρήσεως της συμφωνίας επαναπροωθήσεως των παρανόμων μεταναστών από τα ελληνικά νησιά.
Έθεσα το ίδιο ακριβώς ζήτημα της ανάγκης της μιας και ενιαίας πολιτικής, όμως από μια άλλη, εντελώς διαφορετική, πλευρά.
Ερώτησα τον Πρέσβυ, εάν μεταξύ των προτεραιοτήτων της Προεδρίας είναι : 1. Η προστασία των βορειοανατολικών θαλασσίων συνόρων με ενίσχυση της Frontex. 2. Η εφαρμογή σε όλη την Ένωση καλών πρακτικών στην αντιμετώπιση των πολλών δεκάδων χιλιάδων (ει μη πολύ περισσοτέρων) ζητούντων άσυλο, όπως αυτή των AnkER centers της Γερμανίας και 3. Η χρησιμοποίηση της ισχύος της Ένωσης σε διαπραγματεύσεις με τις χώρες προελεύσεως των παρανόμων μεταναστών, για να δεχθούν τον επαναπατρισμό αυτών των εκατοντάδων χιλιάδων δύστυχων.
Ο πρέσβυς στην συνολική του απάντηση ανεφέρθη βέβαια στην αρχή της αλληλεγγύης. Αλλά μέχρις εκεί. Δεν έθιξε κανένα άλλο θέμα, απλούστατα διότι δεν υπάρχει καμμία ενιαία Ευρωπαϊκή πολιτική επ´ αυτού. Ούτε πρόκειται, να υπάρξουν χώρες, που θα πάρουν παράνομους μετανάστες από εμάς, πλην μερικών δεκάδων ανηλίκων, ούτε φυσικά να τηρήσει η Τουρκία οποτεδήποτε οιαδήποτε συμφωνία.
Το εγνώριζα φυσικά εκ των προτέρων. Θεώρησα ως εκ τούτου σκόπιμο, να διαγράψω εν συντομία και ηρεμία τις μόνες οδούς, που με τρόπο αναπόφευκτο, μπορούν, να οδηγήσουν σε αντιμετώπιση του θέματος. Δηλαδή:
1. Η αποτροπή της εισόδου. Τούτο σημαίνει Α. ουσιαστική ενίσχυση της Ακτοφυλακής σε υλικό και προσωπικό, είτε μέσω της ενίσχυσης της παρουσίας της Frontex είτε δια ιδίων μέσων και Β. αλλαγή των εντολών επιχειρησιακής εμπλοκής.
2. Η ελεγχόμενη αναμονή. Η υιοθέτηση δηλαδή της πρακτικής της Γερμανικής Κυβερνήσεως, να εγκαθιστά υποχρεωτικώς τους αναμένοντες την εκδίκαση αιτήσεων ασύλου σε οργανωμένα κέντρα (AnkER ακρωνύμιο στα γερμανικά για : ΑΦιξη, Απόφαση, κοινοτική κατανομή ή Επιστροφή) φυλασσόμενα και με ελεγχόμενη μετακίνηση.
3. Ο επαναπατρισμός. Η μόνη ίσως πραγματική βοήθεια, που ρεαλιστικά μπορεί, να μας προσφέρει η Ένωση είναι, να χρησιμοποιήσει την οικονομική ισχύ της, για να υποχρεώσει τις χώρες συνήθους προέλευσης των παρανόμων μεταναστών, να τους δεχθούν πίσω ( Πακιστάν, Αφγανιστάν, Μπανγκλαντές κοκ).
Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι βουλευτής Β' Θεσσαλονίκης της ΝΔ