του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Η τουρκική προκλητικότητα χρήζει απαντήσεως. Το Υπουργείο Εξωτερικών έχει εκκινήσει μαραθώνιο επαφών ενημερώνοντας και αποτρέποντας τη δημιουργία τετελεσμένων εις βάρος μας.
Το σύνολο σχεδόν των ειδικών συμβουλεύει ότι σκόπιμος είναι μια δυναμική προσέγγιση με: Α. άμεση οριοθέτηση της ΑΟΖ με Αίγυπτο και όπου αλλού δυνατόν (Ιταλία, Αλβανία), Β. δημοσίευση των θέσεών μας, υπό την μορφή χαρτών της υφαλοκρηπίδος μας με συντεταγμένες βάσει του διεθνούς δικαίου.
Άποψή μου είναι, ότι επιβάλλεται και ο προσδιορισμός επ´ αυτών των χαρτών των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια, που θα πρέπει, να αναδειχθούν σε εμβληματικό στοιχείο της πολιτικής μας.
Η πρόταση της κ. Μπακογιάννη για επέκταση της αιγιαλίτιδος ζώνης στα 12 μίλια στο Ιόνιο είναι απολύτως ορθή και θα δείξει ότι πραγματικώς το εννοούμε.
Η πρόταση του κ Βενιζέλου για πανηγυρική πρόσκληση της Τουρκίας στην υπογραφή δεσμευτικού συνυποσχετικού προσφυγής σε διεθνή διαιτησία είναι επίσης μια καλή κίνηση τακτικής, που θα υπογραμμίζει την φιλειρηνική μας διάθεση και καλή μας πρόθεση.
Ας μη λησμονούμε όμως: Ο συνεχιζόμενος δομικός εξισλαμισμός της τουρκικής κοινωνίας και η επικράτηση του αυταρχισμού, ιδίως μετά την αλλαγή του πολιτεύματος από Προεδρευομένη σε Προεδρική «Δημοκρατία», έχουν προκαλέσει την αποστροφή των ευρωπαίων χριστιανοδημοκρατών και φιλελευθέρων. Οι κατευθυνόμενες ορδές των μεταναστών ενίσχυσαν τον δεξιό και αριστερό λαϊκισμό σε όλη την Ευρώπη και προκαλούν υπαρξιακά άγχη στα καθεστωτικά κόμματα ενισχύοντας την άρνηση τους σε οιαδήποτε έννοια ουσιαστικής διασύνδεσης της Τουρκίας με την ΕΕ.
Αλλά και ο Ερντογάν γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν είναι επιθυμητός στην Ευρώπη. Όχι ότι το ήθελε πραγματικά ποτέ και ο ίδιος. Τα συναισθήματα που τρέφει για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό είναι προφανή και τα διακηρύσσει σε κάθε ευκαιρία.
Άρα: Η πολιτική του Ελσίνκι, η πολιτική της διευκόλυνσης της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας με σκοπό τον εξευμενισμό της και τον δελεασμό της σε συνομολόγηση συμφωνίας ήταν εξ ορισμού και εξ αρχής καταδικασμένη.
Άρα: Το καθεστώς του Ερντογάν δεν πρόκειται ποτέ να υπογράψει οιοδήποτε συνυποσχετικό και να προσφύγει σε οιαδήποτε διαιτησία ει μη μόνον απειλούμενο.
Η απειλή αυτή μπορεί, να προέλθει μόνον από την Ευρώπη, κυρίως υπό την μορφή κυρώσεων και αποκλεισμών.
Σε αυτό το πλαίσιο η δική μας πολιτική μπορεί και πρέπει να βασίζεται στην αναλογικότητα. Εάν η Τουρκία επιλέξει, πράγμα μάλλον βέβαιο κατ´ αρχάς, την κλιμάκωση της επιθετικότητας, αντιδρούμε βάσει των αρχών της flexible response ( ευλύγιστη απάντηση/ ο βασικός κανόνας εμπλοκής του ΝΑΤΟ την εποχή του ψυχρού πολέμου) με κύριο εργαλείο την αιγιαλίτιδα ζώνη των 12 μιλίων. Εάν ποτέ προκύψει , κάτι που φυσικά ευχόμεθα, δυνατότης συνυποσχετικού και διεθνούς διαιτησίας, τότε εάν αναγκασθούμε, να παραιτηθούμε αυτού του κυριαρχικού μας δικαιώματος των 12 μιλίων χάριν μιας καλής γειτονίας, τούτο θα γίνει έναντι σοβαροτάτων ανταλλαγμάτων ( quid pro quo) δηλαδή εν τέλει αποδοχής της υφαλοκρηπίδος μας στα όρια, που ορίζει το διεθνές δίκαιο, έτσι ακριβώς δηλαδή, όπως θα τα έχουμε δημοσιεύσει.