του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Μυριάδες όσες οι αναλύσεις για τις επιπτώσεις των γερμανικών εκλογών στα καθ´ ημάς. Σίγουρα θα έχουν και μάλιστα όχι ιδιαίτερα ευχάριστες δεδομένης της συμμετοχής των Φιλελευθέρων. Εν προκειμένω όμως άλλο είναι το θέμα μας, νομίζω σημαντικότερο: η επιβεβαίωση των ριζοσπαστικών αντιδραστικών συμπεριφορών, που αναπτύσσονται στους ευρωπαίους πολίτες, ιδίως του ιδικού μας φυράματος, συντηρητικούς νοικοκυραίους δηλαδή. Και εάν αυτό συμβαίνει στους Γερμανούς, σκεφτείτε, τι θα μπορούσε, να συμβεί εδώ.
1,700,000 πολίτες εγκατέλειψαν την CDU/CSU για να ψηφίσουν την «Εναλλακτική για την Γερμανία». Η AfD είναι ένα κόμμα το οποίο ίδρυσαν και του οποίου ηγούνται τσαρλατάνοι και φανατικοί ψυχοπαθείς, που συν τοις άλλοις σκοτώνονται και μεταξύ τους. Τα μηνύματά του είναι απλοϊκά, απευθυνόμενα σε ανθρώπους θυμωμένους: «έφεραν πρόσφυγες για να μας πάρουν τις δουλειές μας, αντί να ενισχύσουμε τους δικούς μας μικρομεσαίους σκορπάμε λεφτά στις Βρυξέλλες και στους τεμπέληδες του Νότου». Αυτό το μόρφωμα με την αστεία οργάνωση κατόρθωσε να μειώσει από το 30% στο 20% τους αυτοπροσδιοριζόμενους ως εργατοϋπαλλήλους, που παραδοσιακά ψήφιζαν την λαϊκή Χριστιανοδημοκρατία.
Ενα ακόμη εκατομμύριο την εγκατέλειψαν για να ψηφίσουν Φιλελεύθερους. Ένα κόμμα, που παραδοσιακά εκπροσωπεί με συνέπεια τα συμφέροντα της εργοδοσίας, των διευθυντικών στελεχών και των επιστημόνων αυτοαπασχολουμένων. Οι θέσεις του είναι κυρίως οικονομοτεχνικές, ο,τιδήποτε άλλο έπεται και συνεπάγεται. Είναι πχ κατά της ενισχύσεως των κοινών ευρωπαϊκών δομών, διότι πιστεύει, ότι έτσι διευκολύνεται η μεταφορά εθνικών πόρων στην Περιφέρεια, που θα επέτρεπαν περαιτέρω μειώσεις των ανωτέρων φορολογικών συντελεστών στην Γερμανία.
Συνοπτικά: Μπορεί οι Γερμανοί να διαθέτουν ένα από τα λειτουργικότερα κράτη στον κόσμο, δεν παύουν βέβαια, να θεωρούν, ότι ζούσαν καλύτερα πριν την κρίση και ότι θα μπορούσαν, να ζούν καλύτερα παρά την κρίση. Τα αίτια είναι κατ´ αυτούς κυρίως δύο: οι μετανάστες και η Ευρώπη. Αν σε αυτά προστεθούν η αίσθηση του Mittelstand (μικρομεσαίων), ότι φορολογείται βαρέως ιδίως σε σχέση με τις «ανώτερες 10000» (αληθές) και των ανατολικών κρατιδίων ότι υπολείπονται των λοιπών σε υποδομές και παροχές υγείας και προνοίας (αληθέστατο), έχουμε μία καλή εικόνα της πραγματικότητος.
Όλα τούτα σημαίνουν, ότι η Χριστιανοδημοκρατία χάνει τα άκρα της, σμικρύνεται σε ένα ακόμη κεντρώο κόμμα, απολύει τον πολυσυλλεκτικό της χαρακτήρα, κινδυνεύει, να μην αποτελεί πιά την συνεκτική κινητήρια καθοδηγητική δύναμη, που έφτιαξε την Γερμανία του σήμερα.
Θα μού πείτε, και τι σχέση μπορεί, να έχουν όλα αυτά με μας;
Μεγάλη. Οι άνθρωποι είναι παντού ίδιοι και οι συνθήκες ζωής στην δυτική Ευρώπη στις βασικές τους δομές («το φαντασιακό θεσμικό») πανομοιότυπες. Μπορεί για τον αντικειμενικό παρατηρητή η πραγματική κατάσταση να διαφέρει. Μπορεί η απώλεια του 30-50% του εισοδήματος των Ελλήνων μικρομεσαίων (για όσουν δεν έμειναν άνεργοι ή δεν κατεστράφησαν τελείως) να μη συγκρίνεται, ούτε κατά διάννοιαν, με ο,τιδήποτε απασχολεί σήμερα τους Γερμανούς, η υποκειμενική αίσθηση της έλλειψης όμως είναι πάντοτε καθοριστικός παράγων του συναισθήματος και της συμπεριφοράς για όλους. Εξ ου και οι αδήριτες ομοιότητες, εξ ου και ο κίνδυνος εμφάνισης αντιστοίχων συμπεριφορών.
Στην Ελλάδα η μετακίνηση τουλάχιστον του 12% των εγκύρων ψήφων σε σχηματισμούς, που κυμαίνονται από την φαιδρά γραφικότητα μέχρι και τον παραβατικό υπόκοσμο, είναι τετελεσμένο γεγονός εδώ και 3 τουλάχιστον εκλογικές αναμετρήσεις. Αν εξαιρέσει κανείς τα αμέσως επωφελούμενα ηγετικά κλιμάκια και μιά χούφτα φανατικών, οι λοιποί ψηφοφόροι προέρχονται στην συντριπτική τους πλειοψηφία ( 2/3 και βάλε) από την Νέα Δημοκρατία. Είναι πρόδηλο, ότι θα πρέπει, να υπάρξει στρατηγική, αν όχι επαναπατρισμού τουλάχιστον αδρανοποιήσεώς τους.
Ευτυχώς εμείς εδώ δεν έχουμε «Φιλελευθέρους». Διακρίνω όμως τον εξής υφέρποντα κίνδυνο: Οι ελληνικές πνευματικές ελίτ, αφ´ ου επί δεκαετίες ανέχθηκαν τρόπους διακυβέρνησης και παραγωγής πολιτικού προσωπικού αφρικανικού τύπου, υστερώντας ουσιαστικότατα έναντι των αντιστοίχων ευρωπαϊκών, αίφνης καθίστανται ανυπόμονες. Θεωρούν, ότι η ανάταξη των κακώς κειμένων είναι πιθανή και εφικτή αν τω άμα. Τούτο μπορεί, να οδηγήσει σε δυσφορία, αποστασιοποίηση, αποχή.
Ο συγκερασμός όλων των τάσεων της αστικής τάξης είναι η πεμπτουσία ύπαρξης του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Το ουσιαστικό διακύβευμα. Η Μέρκελ το ´χασε πλέον. Το πάθημά της είναι διδακτικός οδηγός.
*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι πρώην γενικός γραμματέας Συντονισμού της κυβέρνησης Σαμαρά και πρώην πρόεδρος της ΝΔ Θεσσαλονίκης