Έχασε τη μητέρα του στα ίδια του τα χέρια από βομβαρδισμούς, στην ευαίσθητη ηλικία των 8 ετών. Όσο μεγάλωνε, είδε συγγενείς και φίλους να σκοτώνονται σε έναν ανελέητο πόλεμο που ποτέ δεν κατάλαβε γιατί έπρεπε να πληρώσουν τόσες αθώες ψυχές. Μετά την ενηλικίωσή του, αποφάσισε να διεκδικήσει το δικαίωμα στη ζωή, ακολουθώντας ένα ακόμη δύσκολο μονοπάτι που επιφύλασσε η τραγική πραγματικότητα του πολέμου. Αυτό των διακινητών.
Μόλις επτά χρόνια από την είσοδό του στην Ελλάδα, ο 27χρονος Brwa Albadwaee, Κούρδος από το Κιρκούκ του Ιράκ, κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Να ανοίξει τη δική του επιχείρηση, ένα κομμωτήριο στη δυτική Θεσσαλονίκη. «Δεν ήταν εύκολο να φτιάξω τη ζωή μου από το μηδέν σε μία καινούργια χώρα, με διαφορετική κουλτούρα και μία γλώσσα που δεν ήξερα. Βίωσα ρατσισμό και πείνα, αλλά για μένα κάθε εμπόδιο και κάθε φόβος πρέπει να μετατρέπεται σε δύναμη για να προχωρήσεις παρακάτω» λέει στη Voria και προσθέτει: «Στη χώρα μου δεν υπήρχε καμία ασφάλεια. Το μόνο μέλλον που είχα εκεί ήταν ο θάνατος. Εδώ δεν έχω απλώς τη δική μου επιχείρηση, είμαι ελεύθερος. Να δουλέψω, να ζήσω».
Ο Brwa, που στον κόσμο συστήνεται ως Νίκος για τον θυμούνται πιο εύκολα, ονειρευόταν από μικρό παιδί να γίνει κομμωτής. Είχε ήδη αρχίσει να εξασκεί το επάγγελμα στο Ιράκ, μαθαίνοντας μεταξύ άλλων την τεχνική της κλωστής, μία μέθοδο αποτρίχωσης προσώπου που χρησιμοποιείται ευρέως σε αυτές τις χώρες. Ένα ακόμη κίνητρο για να φύγει από τη χώρα του, όπως λέει, ήταν οι συντηρητικοί νόμοι που ίσχυαν εκεί. «Το Ιράκ είναι μία μουσουλμανική χώρα και υπάρχουν συγκεκριμένοι νόμοι. Δεν επιτρεπόταν να κουρέψω τους πελάτες όπως ήθελα, για παράδειγμα απαγορευόταν το “σβήσιμο” στο χτένισμα. Τότε που έμενα εγώ, επιτρεπόταν μόνο ένα στιλ κουρέματος, δεν μπορούσες να κουρέψεις τα μούσια σου όπως θες, έπρεπε να φοράς συγκεκριμένα ρούχα ως εργαζόμενος» σημειώνει ο Brwa και συνεχίζει: «Στο Ιράκ η τεχνική της κλωστής επιτρεπόταν μόνο από γυναίκες σε γυναίκες. Εγώ φυσικά απαγορευόταν να κουρέψω γυναίκες αλλά και να κάνω κλωστή σε άντρες. Και είχα πρόβλημα με αυτό. Από μικρός ήθελα να ανοίξω κομμωτήριο, έχω πολλές ιδέες και ήθελα να κάνω κάτι καινούργιο σε αυτό τον τομέα. Αλλά δεν ήμουν ελεύθερος».
Ενδεικτική του πάθους του για την κομμωτική είναι μία λεπτομέρεια από το επικίνδυνο ταξίδι του προς την Ευρώπη. Ενώ όλοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες κουβαλούσαν μαζί τους μαχαίρια και σουγιάδες για να προστατευθούν, ο ίδιος είχε στην τσάντα του το πρώτο ψαλίδι κομμωτικής που έπιασε στα χέρια του. «Είχε μεγάλη συναισθηματική αξία εκείνο το ψαλίδι. Με αυτό κούρεψα τους πρώτους μου πελάτες» λέει, προσθέτοντας με πικρία πως δεν το έχει πλέον, μιας και του το κατέσχεσε η αστυνομία στα σύνορα του Έβρου.
Το ταξίδι προς το όνειρο
Ο Brwa δεν έτυχε των δικαιωμάτων που έχουν εξ ορισμού οι δυτικές κοινωνίες, έχοντας όμως πείσμα και μία αστείρευτη θέληση για ελευθερία κατάφερε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που βρέθηκαν μπροστά του. Ο ίδιος προσπαθεί να μην φέρνει στο μυαλό του μνήμες του παρελθόντος, γιατί όπως λέει «το θέμα είναι να κοιτάς μπροστά. Όχι μόνο το τώρα, αλλά και το μέλλον. Να καταφέρεις να εξελίσσεσαι και να ανταποδίδεις ό,τι καλό σου έρχεται σε αυτή τη ζωή». Θυμάται όμως με κάθε λεπτομέρεια όσα πέρασε.
Όταν πήρε την απόφαση να αλλάξει τη ζωή του, απευθύνθηκε σε ένα δίκτυο διακινητών στο Ιράκ. Χωρίς να γνωρίζει τον προορισμό, μιας και το μόνο που έλεγαν τα κυκλώματα διακινητών είναι ότι υπάρχει μονάχα ένας δρόμος για να φύγεις από τη χώρα, κατέβαλε ένα χρηματικό ποσό και με 100 δολάρια στην τσέπη, ξεκίνησε με ένα βανάκι, τον διακινητή και άλλους τρεις πρόσφυγες το ταξίδι προς την ελευθερία. Έφτασε στην Ανδριανούπολη, όπου τους παρέλαβαν άλλοι δύο διακινητές και τους πέρασαν πεζή από χερσαίο τμήμα στα σύνορα του Έβρου, πηδώντας λεπιδοφόρα συρματοπλέγματα. «Όταν φτάσαμε και ρωτήσαμε πού είμαστε και προς τα πού πάμε, το μόνο που έκαναν ήταν να μας απειλήσουν να φύγουμε αμέσως, ειδάλλως θα μας σκότωναν. Μας στόχευαν με τα όπλα που κρατούσαν». Ήταν βράδυ της 10ης Ιουνίου του 2017. Αφού περπάτησε για δύο μέρες, προσπαθώντας αφενός να κρυφτεί από την αστυνομία, αφετέρου να καταλάβει προς τα πού πηγαίνει, έφτασε στην Ορεστιάδα. «Πήγα έξω από ένα μαγαζί, ζήτησα λίγο νερό και μου έδωσαν κατευθείαν. Τους έδωσα δολάρια για να πληρώσω και δεν τα δέχτηκαν, μου είπαν να τα πάρω δωρεάν. Από το δίπλα μαγαζί μου έδωσαν και φαγητό» λέει ο Brwa και υπογραμμίζει: «Ακόμη και σήμερα θέλω να τους πω ευχαριστώ, γι αυτό τον λόγο αγάπησα την Ελλάδα, μου έδωσαν νερό και φαγητό, με βοήθησαν όταν είχα ανάγκη, χωρίς να μου ζητήσουν αντάλλαγμα».
Την επόμενη ημέρα βρέθηκε στα χέρια της αστυνομίας, βιώνοντας ίσως μία από τις χειρότερες στιγμές της πορείας του έως σήμερα. «Με συνέλαβαν, με πήγαν στο τμήμα και ήρθε ένας αστυνόμος δύο μέτρα. Με χτύπησαν αρκετά» λέει και στην ερώτηση «γιατί τον χτύπησαν», απαντάει: «Το γιατί ρώτησέ τον όταν τον βρεις, δεν ξέρω». Το χειρότερο όμως, διηγείται, δεν ήταν το ξύλο. «Με έβαλαν σε ένα δωμάτιο που υπήρχαν κι άλλοι ξένοι και με έγδυσαν μπροστά τους. Τους ζήτησα να πάμε σε ένα δωμάτιο - no here, no here, room, room έλεγα τότε αφού δεν ήξερα ελληνικά- και μου είπαν όχι. Μου έβγαλαν όλα τα ρούχα και με έβαζαν να σκύψω για να με ψάξουν. Ένιωσα μεγάλη ντροπή, ένιωσα σαν να βιάζουν την ψυχή μου».
Από εκεί, τον μετέφεραν σε έναν χώρο όμοιο, όπως λέει, με φυλακή, δίπλα από camp στην Ορεστιάδα. Έκατσε για δυόμισι μήνες, μένοντας με ακόμη περίπου 150 άτομα σε ένα μεγάλο δωμάτιο. Ακολούθησε η καταγραφή του στο camp της Ορεστιάδας και στη συνέχεια τον μετέφεραν σε camp στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Εκεί ήταν και η πρώτη φορά που εργάστηκε ως κομμωτής στην Ελλάδα. Τον Δεκέμβριο του 2017 πήγε στο κέντρο προσφύγων και μεταναστών στη Βόλβη και το 2018, μέσω προγράμματος, του προσέφεραν ένα σπίτι πίσω στον σταθμό, όπου συγκατοικούσε με άλλα επτά άτομα. Ήταν η στιγμή που αποφάσισε να ξεκινήσει το ελληνικό σχολείο, έχοντας παράλληλα δύο δουλειές για την επιβίωσή του, μία πρωινή στις 5.30 πριν το σχολικό κουδούνι και μία απογευματινή έως τις 9.00 το βράδυ. Το 2019 ο Brwa κατάφερε να νοικιάσει το πρώτο του σπίτι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Η καραντίνα του κορωνοϊού τον βρήκε να μην δικαιούται λεφτά από το κράτος, μιας και στην απογευματινή του δουλειά τον απέλυσαν πέντε ημέρες πριν αρχίσουν τα μέτρα προστασίας για την πανδημία. Πέρασε δύο χρόνια δύσκολα, πολλές φορές χωρίς να έχει να φάει, ωστόσο δεν τα παράτησε ούτε τότε. «Τις περισσότερες φορές πήγαινα σε φούρνο, έπαιρνα δύο ψωμιά από 1€ και έτρωγα για δύο μέρες. Άλλες φορές πήγαινα στη λαϊκή για να παίρνω φθηνά πράγματα. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας κατάφερα να πληρώνω το νοίκι μου, επειδή είχα κάποια λεφτά στην άκρη. Είχα μάθει έτσι κι αλλιώς να μην ξοδεύω τα χρήματα από εδώ κι από κεί» λέει ο Brwa.
Το 2021 ήρθε αντιμέτωπος με μία ευχάριστη έκπληξη που του έδωσε ένα ακόμη κίνητρο να προχωρήσει τη ζωή του. Ο 27χρονος Κούρδος είχε μεταβεί στην Ορεστιάδα, όπου εργαζόταν σε οργανώσεις βοηθώντας μεταφράσεις. «Εκεί συνάντησα έναν από τους αστυνομικούς που είχα δει όταν πέρασα τα σύνορα. Όταν του είπα ότι τον ξέρω και ότι με είχε καταγράψει το 2017, δεν πίστευε στα μάτια του. Χάρηκε πολύ και μου είπε πολλά μπράβο» θυμάται.
Οι μήνες πέρασαν, την άνοιξη του 2023 ο Brwa πηγαίνει Μύκονο και Σαντορίνη για δουλειά και τον Αύγουστο κάποιες υποχρεώσεις που είχε με τα χαρτιά του τον φέρνουν πίσω στη Θεσσαλονίκη. Ήταν και το διάστημα που βρήκε τον χώρο, όπου θα έκανε το όνειρό του πραγματικότητα.
Το όνειρο και οι επόμενοι στόχοι
Στις 15 Φεβρουαρίου, ο Brwa περίμενε με πλατύ χαμόγελο έξω από το κομμωτήριό του, το «B1 Barber Shop» επί της οδού Στ. Δουμπιωτού 30. Ήταν η ημέρα που έκανε τα εγκαίνια του καταστήματος. Προσέφερε κεράσματα στους περαστικούς και ένα δωρεάν κούρεμα για να τον γνωρίσει η γειτονιά. «Όταν βλέπουν ότι είμαι ξένος, κρατούν κάποιες επιφυλάξεις. Πολλές φορές με ρωτούν από πού είμαι. Με την ευγένεια όμως και την επικοινωνία μπορούν να λυθούν πολλά προβλήματα» λέει χαμογελώντας. Όσοι περνούν από το κομμωτήριο, κοιτούν με έκπληξη το νέο κατάστημα και ένα μειδίαμα σχηματίζεται στα χείλη τους. Ο χώρος που νοίκιασε ο 27χρονος Κούρδος ήταν για χρόνια παρατημένος, έχοντας μετατραπεί σε υγειονομική βόμβα και σε στέκι παραβατικών. Αρκετοί μάλιστα τον συνεχάρηκαν που κατάφερε να δώσει ξανά ζωή στο σημείο.
«Τον χώρο τον βρήκα τον Σεπτέμβριο του 2023 και όταν ζήτησα από τον ιδιοκτήτη να το νοικιάσω, δίστασε λέγοντάς μου πως ο χώρος είναι τόσο χάλια που δεν μπορεί να φτιαχτεί. Όταν κατάλαβε τη θέλησή μου, πείστηκε. Όταν μάλιστα το είδε ολοκληρωμένο, σχεδόν δεν το πίστευε» εξηγεί ο Brwa. Επί έξι μήνες, μέχρι τα εγκαίνια του κομμωτηρίου, δούλευε νυχθημερόν, με τη βοήθεια φίλων του, για να μετατρέψει τον χώρο σε κομμωτήριο.
Στο B1 Barber Shop, ο Brwa προσφέρει υπηρεσίες κομμωτικής αλλά και καθαρισμό προσώπου με ατμό, μετά τη χρήση της τεχνικής της κλωστής. Για τους φοιτητές μάλιστα έχει εκπτωτικές τιμές, καθώς, όπως εξηγεί «τον πρώτο καιρό που ήμουν εδώ, πέρασα πολύ δύσκολα. Έκανα φίλους φοιτητές και είδα με πόσο λίγα χρήματα πρέπει να ζήσουν, πληρώνοντας το ενοίκιο και τα έξοδά τους». Όσο για το όνομα της επιχείρησης, ο Brwa τονίζει πως κάθε στοιχείο αντιστοιχεί και σε ένα μέλος της οικογένειάς του. «Το Β είναι το αρχικό του ονόματός μου και μετά έχουμε το ONE, όπου το Ο είναι ο πατέρας μου, το Ν η μαμά μου και το Ε η αδερφή μου. Έτσι θα τους έχω πάντα μαζί μου».
Επόμενος στόχος του Brwa είναι να νοικιάσει το διπλανό κατάστημα του κομμωτηρίου που παραμένει κλειστό για χρόνια και να προσπαθήσει να δημιουργήσει έναν χώρο όπου θα προσφέρει δωρεάν τσάι σε περαστικούς και πελάτες, καθώς και ρούχα, φαγητό και ό,τι άλλο μπορεί να χρειαστούν ευάλωτοι άνθρωποι. «Όπως με βοήθησαν, θέλω να βοηθήσω. Δεν θέλω να κρατάω τα λεφτά στην τσέπη μου. Η Ελλάδα μου άνοιξε την πόρτα της και με βοήθησε, είναι η σειρά μου να βοηθήσω. Όλο τον κόσμο» σημειώνει.
Στους στόχους του βέβαια είναι και η απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας, για να σταματήσει η οδύσσεια με την ανανέωση της άδειας παραμονής. «Έχω τελειώσει το ΕΠΑΛ, έχω πάρει το πτυχίο της ειδικότητας και το μόνο που μένει είναι οι εξετάσεις Πιστοποίησης Επάρκειας Γλώσσας για την πολιτογράφησή μου». Όνειρό του είναι να μπορέσει να φέρει την αδερφή του και τον πατέρα του από το Ιράκ στην Ελλάδα για να μπορέσουν, όπως λέει, να ζήσουν κι εκείνοι ελεύθεροι. «Δεν θέλω η αδερφή μου που είναι 20 χρονών να μεγαλώσει με αυτή την κουλτούρα που υπάρχει κάτω. Θέλει να γίνει ηθοποιός, τώρα είναι λογίστρια. Μπορεί να έρθει στην Ελλάδα όπως εγώ, παράνομα, αλλά ένα κορίτσι πώς να έρθει, ο μπαμπάς μου που είναι 57 χρονών πώς να έρθει;» διερωτάται και προσθέτει: «Μακάρι να πάρω ελληνική ταυτότητα για να μπορέσω να καταφέρω κάτι γι αυτούς».
Κλείνοντας τη συνέντευξη, ο Brwa θέλει να απευθύνει ένα μήνυμα: «Στη ζωή πάντα θα υπάρχουν δυσκολίες, το θέμα είναι να μην αφήσεις τον φόβο να σε πάει πίσω. Πάντα πρέπει να προσπαθείς για το καλύτερο έχοντας στο μυαλό σου ένα πράγμα. Όλοι είμαστε ίσοι, είμαστε ένα και οφείλουμε να ανταποδίδουμε τα καλά που μας δίνει η ζωή».