Όπου περισσεύει ο θάνατος, εκτιμάται η ζωή. Και μια εβδομάδα αυτό λέμε. Μια εβδομάδα άλλωστε συμπληρώνουν σήμερα τα δύο τρομακτικά χτυπήματα των 7,8 και 7,5 Ρίχτερ που διέλυσαν δεκάδες πόλεις και χωριά στην Τουρκία και τη Συρία. Οι εικόνες, τα ισοπεδωμένα κτήρια, οι χιλιάδες νεκροί που συνεχώς πληθαίνουν είναι όχι γροθιά στο στομάχι, κάτι περισσότερο, μη μετρήσιμο.
Αυτές οι δυο περιοχές πρέπει να μετρήσουν τις πληγές τους. Ακόμη και το μέτρημα όμως θα πάρει πολύ καιρό. Ίσως και δεκαετίες. Και κανείς δεν θα μπορέσει τελικά να εξακριβώσει πόσοι είναι οι νεκροί συνολικά, μέχρι τώρα ανεβαίνει γεωμετρικά και ψυχρά ο αριθμός τους. Χιλιάδες που δεν τα κατάφεραν θα θαφτούν εκεί όπου ξεψύχησαν: μέσα στα μπετά και τα σίδερα, που θα αρχίσουν να σπρώχνουν οι μπουλντόζες. Μόνο κατ΄ εκτίμηση θα λέμε πόσοι είναι οι νεκροί. Με ακρίβεια θα μετρηθούν οι τραυματίες και τα κτίρια που κατέρρευσαν. Και σε ό,τι αφορά την αποκατάσταση, θα περάσουν χρόνια για να δούμε το συνολικό οικονομικό κόστος.
Ήδη οι εκτιμήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αναφέρουν πως πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη φυσική καταστροφή του αιώνα. Πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μπορεί να έχουν πληγεί περισσότερα από 26 εκατομμύρια άνθρωποι στην Τουρκία και τη Συρία. Δεν ξέρω εάν είναι η μεγαλύτερη καταστροφή, γιατί στο νου μου έρχονται τραγικότερες ίσως εικόνες από την Ασία, όταν τα Χριστούγεννα του 2004 με σεισμό 9,1 και τσουνάμι - γίγαντα χτυπήθηκαν η Σουμάτρα κι άλλες 13 χώρες με καταστροφές ανείπωτες και 230.000 ανθρώπους νεκρούς.
Σε αυτό που παρακολουθούμε όλοι μας τις τελευταίες μέρες, ξεχωρίζω αυτούς τους περίπου 170.000 διασώστες που ρίχτηκαν στη μάχη, για να σώσουν κόσμο. Άφησαν τα σπιτικά τους, τους δικούς τους ανθρώπους και πολεμούν με κίνδυνο να θαφτούν κι οι ίδιοι κάτω από χαλάσματα. Πάνε κόντρα στον χρόνο, αντέχουν στον παγωμένο κρανίου τόπο. Βοήθεια στην Τουρκία στάλθηκε από συνολικά περίπου 45 χώρες. Εξάλλου αυτή επλήγη περισσότερο. Δεν συνέβη το ίδιο με τη Συρία. Εκεί ο κόσμος πληρώνει ακόμη τα δεινά του πολέμου των τελευταίων χρόνων. Τα κλειστά σύνορα, πληγές που χάσκουν ακόμη ανοιχτές στο σώμα της σύγχρονης ιστορίας.
Ανάμεσα στους χιλιάδες διασώστες από τις πρώτες στιγμές βρέθηκαν και τα δικά μας στελέχη, πυροσβέστες, ειδικοί μηχανικοί από τις δύο ΕΜΑΚ και το ΕΚΑΒ. Στη συνέχεια προστέθηκαν και στελέχη από δικές μας εθελοντικές ομάδες διάσωσης. Σε όλους βγάζουμε το καπέλο. Για την προσπάθεια, για τα αποτελέσματα, για τις ικανότητες, για το μεγαλείο ψυχής τους. Σε όλα τα δύσκολα πάντα αυτοί μπαίνουν μπροστά κι ας τους ανταμείβουμε με χειροκροτήματα και μόνο με 1.060 ευρώ καθαρά τον μήνα στο χέρι.
Δεν ξέρουμε επίσης πόσοι κατασκευαστές – εργολάβοι της κακιάς ώρας και λαμόγια θα συλληφθούν τελικώς στην Τουρκία για κτήρια, πολυκατοικίες που τις σήκωσαν ακόμη και χωρίς… θεμέλια. Δεν ξέρουμε επίσης πόσους πλιατσικολόγους θα πιάσουν και τις επόμενες μέρες που ψάχνουν ανάμεσα στα μπάζα. Όπως επίσης δεν ξέρουμε εάν θα μετακινηθούν οι κάλπες πιο αργά, εάν η οργή αυτής της περιοχής στην Τουρκία θα ξεχειλίσει κατά του Ερντογάν (περιοχή όπου μέχρι τώρα αλώνιζε με ποσοστά πάνω από 70%), ούτε και ξέρουμε εάν θα ξανακλείσει το twitter το καθεστώς του για να μην ακούει τον ηλεκτρονικό εξάψαλμο για ολιγωρία κι ανικανότητα.
Με όλον αυτόν τον απολογισμό ωστόσο, θα τολμούσα σήμερα να πω ότι δεν περιμένω να δω καμία διπλωματία των σεισμών να χτίζεται μέσα από τα ερείπια ανάμεσα στη χώρα μας και την Τουρκία. Αναμφισβήτητα τώρα ακούμε πολλά «ευχαριστώ» για τη βοήθεια που παρέχουμε στον τουρκικό λαό. Η επίσκεψη Δένδια ήταν εξαιρετικά σημαντική. Τα μηνύματα Μητσοτάκη, της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας πολλαπλώς σημαντικά. Το κύμα συμπαράστασης κι αλληλεγγύης συνεχίζεται σε όλη τη χώρα μας με τη συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης - για άλλη μια φορά δείχνουμε ποιοι είμαστε, το έχουμε ξανακάνει. Ωστόσο, εκτιμώ πως δεν θα γεφυρωθεί -δυστυχώς με ευθύνη της Άγκυρας- το χάσμα με τη χώρα μας. Θα παγώσει για λίγο καιρό το κρεσέντο των απειλών, των παραβιάσεων, αλλά μετά θα επανακάμψουν με την ίδια απειλητική συνταγή καθημερινά απέναντι μας.
Το είχαμε δει σε ανάλογη περίσταση με τα χτυπήματα του Εγκέλαδου το 1999. Το είδαμε και με τις κουμπαριές, το είδαμε και με τα ζεϊμπέκικα. Μάνι μάνι αναδύθηκε ξανά από τα… ρηχά ο αναθεωρητισμός κι ο επεκτατισμός του τουρκικού κατεστημένου. Κι αυτός ο αναθεωρητισμός δυστυχώς δεν στέκει πάνω σε κολώνες με… μπουκάλια κι άλλα ευτελή υλικά αντί σκυροδέματος (τέτοιες είδε φευ ο Πρόεδρος του Οργανισμού Αντισεισμικής Προστασίας, ο Καθηγητής Ευ. Λέκκας στην πληγείσα περιοχή). Δεν είναι αναθεωρητισμός ασταθής και αλά καρτ, είναι made in Turkey κι έχει γερά, αντισεισμικά θεμέλια.