Η εικόνα του παραλιακού μετώπου του δήμου Θερμαϊκού από την Περαία μέχρι την Αγία Τριάδα προκαλεί μελαγχολία. Η βόλτα με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο αποκαλύπτει ότι μια παραθαλάσσια περιοχή που θα μπορούσε να είναι θελκτική και γοητευτική εκπέμπει ακριβώς αντίθετα μηνύματα. H αυτοψία είναι αποκαλυπτική. Ασυνέχεια. Πρόχειρα μπαλώματα. Σκουπίδια. Θλίψη. Και κυρίως μια βεβαιότητα ότι με τίποτε αυτή η εικόνα δεν μπορεί να αλλάξει. Ίσως διότι αυτή είναι η νοοτροπία των ανθρώπων. Ίσως διότι το θεσμικό πλαίσιο είναι ανεπαρκές. Ίσως διότι τα λεφτά δε φτάνουν. Πιθανόν όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως, σε συνδυασμό με τις προτεραιότητες της τοπικής κοινωνίας και τις δυνατότητες της τοπικής επιχειρηματικότητας, που στο συγκεκριμένο πεδίο δεν έχει εκσυγχρονιστεί. Για να μην πούμε ότι έχει μείνει δεκαετίες πίσω. Οκτώβρη μήνα με τα μισοφωτισμένα ταβερνάκια, που αναζητούν εναγωνίως πελατεία, τα πολύβουα μπαράκια, που επιμένουν στα υψηλά ντεσιμπέλ ακόμη και για τον… κανένα και με τα ξενοδοχεία, που η εικόνα τους παραπέμπει σε ανά την επικράτεια λαϊκές λουτροπόλεις περασμένων δεκαετιών.
Τα τρία γνωστά χωριά, την Περαία, τους Νέους Επιβάτες και την Αγία Τριάδα, ενώνει μια παραθαλάσσια διαδρομή, η οποία αλλού είναι πεζόδρομος, αλλού χωματόδρομος, αλλού σκουπιδότοπος και αλλού πάρκινγκ. Καμία αίσθηση ενότητας χώρου, κάτι που ισχύει και στη διάταξη των κτισμάτων. Είναι προφανές ότι η δρομολόγηση από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο της θαλάσσιας συγκοινωνίας στην περιοχή εξελίσσεται σε δίκοπο μαχαίρι, αν σκεφτεί κανείς τι βλέπουν και ποια αίσθηση αποκομίζουν από τη θέα αυτή οι επιβάτες του «Κωνσταντή» και του «Άγιος Γεώργιος», όταν βρίσκονται με το φως της ημέρας κοντά στην ακτή. Διότι τη νύχτα από μακριά, με τα λιγοστά φώτα, η ατμόσφαιρα ενδέχεται να αποπνέει μέχρι και ρομαντισμό.
Η ενοποίηση του θαλάσσιου μετώπου της Θεσσαλονίκης που φτάνει μέχρι εκεί, θα μπορούσε ενδεχομένως να δώσει κάποιες διεξόδους, αλλά –όπως αποκαλύπτει η συστηματική και πολύμηνη έρευνα της Voria.gr- πρόκειται για ένα πρότζεκτ εξαιρετικά δύσκολο στην υλοποίηση του. Όπως όλοι γνωρίζουν, στη ζωή ευκολότερα ξεκινάει κάτι από το μηδέν, παρά διορθώνεται κάτι που έχει στηθεί και προχωράει με στραβό τρόπο.
Η παραθαλάσσια περιοχή του δήμου Θερμαϊκού έχει από τη φύση υψηλές προδιαγραφές. Διαθέτει θάλασσα και αίσθηση εξοχής, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται μόλις 25 – 30 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, μια πόλη ενός εκατομμυρίου, που μπορεί να λειτουργήσει ως δεξαμενή στήριξης της τοπικής οικονομίας. Αυτό, όμως, δεν πρόκειται να συμβεί με τη σημερινή κατάσταση, αφού εκτός από τη δυσκολία πρόσβασης η περιοχή έχει στην ουσία απολέσει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Κάποτε οι Θεσσαλονικείς είχαν εξοχικά στο σημερινό δήμο Θερμαϊκού, αλλά τώρα ολόκληρα οικοδομικά συγκροτήματα μαραζώνουν, διότι οι ιδιοκτήτες τους τα έχουν εγκαταλείψει.
Μια φθινοπωρινή βόλτα στις παράκτιες περιοχές του δήμου Θερμαϊκού δεν τονώνει την αισιοδοξία. Είναι προφανές ότι η περιοχή στερείται χωροταξικού σχεδίου και αρχιτεκτονικών προτύπων, κάτι που ισχύει και σε πολλά άλλα σημεία της Ελλάδας. Μόνο που όταν συμβαίνει σε έναν τόπο ευλογημένο από τη φύση και με πραγματικές δυνατότητες πονάει περισσότερο. Δεν είναι τυχαίο ότι όσο κι αν ψάξει κανείς σημάδια νέας τουριστικής ανάπτυξης δεν υπάρχουν. Οι επενδύσεις στην περιοχή περιορίζονται στα σούπερ μάρκετ –ένα ακόμη γιγαντιαίο ορθώνεται αυτή την εποχή μέρα με τη μέρα ανάμεσα στην Περαία και τους Νέους Επιβάτες. Οι κάτοικοι τη περιοχής πρέπει να φάνε και να καθαρίσουν τα σπίτια τους, αλλά μέχρι εκεί.