Στο χθεσινό σημείωμά μου για τις εκλογές στη Ν.Δ. προς ανάδειξη προέδρου, έγραψα: «Είναι πάντως, κρίσιμη η σημερινή ψηφοφορία και εκ του γεγονότος ότι οι δύο υποψήφιοι έχουν εντελώς διαφορετική πολιτική παιδεία, και δεν ανήκουν στην ίδια δεξαμενή πολιτικής σκέψης. Άρα, θα σφραγίσουν τη Ν.Δ. -και όλη την πολιτική σκηνή- με την παρουσία τους στο ύπατο αξίωμα του κόμματος».
Ο νέος πρόεδρος, συμφώνως προς τις εξαγγελίες του, σκοπεύει να μετατρέψει την φυσιογνωμία τη Ν.Δ., όπως ανεπιτυχώς είχε επιχειρήσει ο πατέρας του Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1991, αλλ’ ανετράπη. Η Ν.Δ. θα καταστεί φιλελεύθερο κόμμα, με αμφιβολίες αν θα διατηρήσει κάποια από τα χαρακτηριστικά της λαϊκής δεξιάς.
Πρόκειται επομένως για σημαντική εξέλιξη στα ελληνικά πράγματα, που ποτέ δεν είχε αμιγές φιλελεύθερο κόμμα (ο φιλελευθερισμός του Ελευθερίου Βενιζέλου δεν διέφερε ουσιωδώς στην οικονομική και κοινωνική πολιτική από αυτήν του συντηρητικού κόμματος των Βασιλοφρόνων), γι’ αυτό και υπήρξε εμφανής η υποστήριξη του επιχειρηματικού κόσμου στο πρόσωπο του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη.
Δεν ήταν όμως η μοναδική εξέλιξη αυτή. Ο αμερικανικός παράγοντας φαίνεται ότι εκτόπισε σε σημαντικό ποσοστό τον γερμανικό, με αποτέλεσμα να επανέλθουμε στο γνωστό πολιτικό σκηνικό της δεκαετίας του ’80, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση προσανατολισμένες στον υπερατλαντικό σύμμαχο. Όπως τότε το ΠΑΣΟΚ, έτσι σήμερα και ο ΣΥΡΙΖΑ βάπτισαν «αριστερή» την λαϊκίστικη παλαιοκομματική πολιτική τους (οι ωραιόλογες διακηρύξεις είναι για τους εύπιστους, που δεν αντελήφθησαν ακόμη πως την πολιτική της Νέας Τάξης, της ισοπέδωσης δηλαδή, η αριστερά την υλοποιεί στο όνομα της «προοδευτικότητας»).
Έτσι, στον αμερικανο-γερμανικό ανταγωνισμό η Γερμανία υφίσταται ακόμη ένα πλήγμα, με τον κ. Μητσοτάκη βεβαίως, από καιρό να έχει προσανατολιστεί προς την αμερικανική πλευρά, και να γίνει αποδεκτός, ενώ δεν το επέτυχε παρά τις προσπάθειές της η κα. Ντόρα Μπακογιάννη.
Η άλλη εξέλιξη είναι ότι ο κ. Κώστας Καραμανλής «έπαιξε και έχασε». Από αναμενόμενος ηγέτης σε όλη την παράταξη, θέλησε να βρεθεί «κομματάρχης» του αποτυχόντος υποψηφίου.
Και είναι η δεύτερη φορά σε λίγους μήνες που υφίσταται πλήγμα το κύρος του κ. Κώστα Καραμανλή. Η πρώτη ήταν με την εμφάνισή του κατά το δημοψήφισμα, η οποία επικοινωνιακώς μεν κρίθηκε αρνητική, στην ουσία δε δεν επέφερε αποτέλεσμα.
Γιατί ο κ. Κώστας Καραμανλής δεν απέφυγε την έκθεση, το γνωρίζει ο ίδιος, κι εμείς εικάζουμε από όσα κυκλοφορούν στα δημοσιογραφικά γραφεία (Είναι ενδεικτικό ότι στις Σέρρες δεν κατέστη δυνατό να υπερισχύσει ο κ. Μεϊμαράκης). Ίσως, το τελευταίο γεγονός τον αποτρέψει να συμμετάσχει εκ νέου στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. Η θέση όμως του Προέδρου της Δημοκρατίας παραμένει ανοικτή.
Είναι αναμενόμενο, ότι όλα στελέχη της Ν.Δ. στις πρώτες δηλώσεις θα τονίσουν ότι το κόμμα θα παραμείνει ενωμένο και δυνατό. Αυτό είναι ευκταίο, επειδή όπως έγραψα και εχθές, η Ελλάδα εδώ και ένα χρόνο δεν έχει αξιωματική αντιπολίτευση, που καθιστά ελλειμματικό το πολίτευμα.
Είμαι όμως περίεργος να πληροφορηθώ, πώς θα επιτευχθεί η συναίνεση που επιζητεί ο ΣΥΡΙΖΑ και επιθυμεί η Ευρώπη, γεγονός που οδήγησε τον κ. Τσίπρα να ευχηθεί την επικράτηση του κ. Μεϊμαράκη. Αν ο κ. Μητσοτάκης αρνηθεί υποστήριξη στο κυβερνητικό έργο, και μάλιστα σε κρίσιμη ψηφοφορία, οι καραμανλικοί βουλευτές θα υπακούσουν; Ερώτηση με μετέωρη απάντηση.
Πάντως είναι γεγονός, ότι παρά τις ευχές, η ιδεολογικο-πολιτική διαφορά των δύο ρευμάτων στη Ν.Δ. είναι μεγάλη. Πάντα ήταν, αλλά η προσωπικότητα του αρχηγού δεν επέτρεπε μεγάλες ζημίες. Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, έχει το κύρος να επιβάλει προς όλους τις θέσεις του, την ώρα μάλιστα που υπήρξαν βουλευτές και στελέχη που καταφέρθηκαν με απαξιωτικό τρόπο προς αυτόν; Ο χρόνος θα δείξει. Η αλήθεια είναι ότι η Ν.Δ. χρειαζόταν ένα ταρακούνημα για να συνέλθει. Αρκεί να μη είναι τόσο ισχυρό, όσο ήταν θανατηφόρο προς το ΠΑΣΟΚ.
Ο Μακεδών