Η αναβίωση του οθωμανισμού που οραματίστηκε ο Ερντογάν είναι προφανές ότι δεν έχει να παρουσιάσει επιτυχίες, κάθε άλλο μάλιστα, με μόνη εξαίρεση τα όσα αφορούν την Ελλάδα, όπου τείνει να καθιερωθεί η "οθωμανολαγνεία", σε επίπεδο τόσο της κεντρικής εξουσίας, όσο και της αυτοδιοικητικής, και όχι μόνο της Θράκης.
Οι λόγοι είναι δύο. Ο πρώτος είναι η όλη συμπεριφορά των Οθωμανών και των Τούρκων σήμερα ως κληρονόμους τους, οι οποίοι σε όποιο τόπο πήγαιναν τον καθιστούσαν έρημο. Σταμάτησαν εξ ανάγκης την "φιλοπρόοδο" πολιτική τους, όταν μετά την ήττα των οθωμανικών στρατευμάτων στη Βιέννη (1529), εφόσον δεν μπορούσαν άλλο να επεκταθούν, υποχρεώθηκαν στη δημιουργία κράτους, το οποίο βεβαίως στηρίχθηκε σε Έλληνες (από Μέγα Βεζύρη, διπλωμάτες Φαναριώτες, διοικητικούς υπαλλήλους μέχρι εμπόρους και φοροεισπράχτορες).
Η βίαιη συμπεριφορά των Οθωμανών (ας με συγχωρέσουν ο κ. Βερέμης και η κα. Ρεπούση, αλλά δεν είναι οι μόνοι που μελετούν την πολιτική ιστορία) δεν εκδηλωνόταν μόνο κατά των χριστιανών, αλλά και κατά μουσουλμάνων, και αυτό είναι το πρόβλημά τους. Η απελευθέρωση των Αράβων είναι πρόσφατη, δεν έχει περάσει ακόμη αιώνας και οι μνήμες νωπές. Η κινηματογραφική ταινία "Λώρενς της Αραβίας" αποτύπωνε ρεαλιστικά τα όσα υπέφεραν οι Άραβες από τους Οθωμανούς.
Αυτός είναι και ο λόγος που το εδώ και δεκαετίες σχέδιο, να επιχειρηθεί μέσω της δήθεν "δημοκρατικής" Τουρκίας η επιβολή παρόμοιων καθεστώτων και στις αραβικές χώρες, δεν είχε και δεν πρόκειται να έχει επιτυχία (και για άλλους λόγους, που δεν είναι του παρόντος), και αυτό φάνηκε άλλωστε από το γεγονός πως μόνο το Κατάρ από τις θεωρούμενες αραβικές χώρες απέμεινε σύμμαχός της.
Σε αντίθεση με την αρχαιοελληνική διείσδυση σε μακρινές χώρες, που δεν ήταν ποτέ καταπιεστική, αλλά και απελευθερωτική επί Μεγάλου Αλεξάνδρου -γι’ αυτό και οι αναμνήσεις εξακολουθούν να είναι ακόμη θετικές από την Ινδία μέχρι τη Μασσαλία-, οι Οθωμανοί μεταχειρίστηκαν το ξίφος, που τα σημάδια του ακόμη υπάρχουν.
Ο δεύτερος λόγος, που δεν μπορεί να έχει επιτυχία ο νέο-οθωμανισμός του Ερντογάν είναι φυσικά η αντίδραση των ισχυρών της γης, που είναι προς βλάβη των συμφερόντων τους η δημιουργία μιας "υπερδύναμης", που θα σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά τους. Δεν επιζητείς συνεταίρο, όταν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος σου. Για λίγο διάστημα βέβαια, ως ότου με τον έναν ή άλλον τρόπο ρυθμιστεί το θέμα του Ιράν, οι ισχυροί την χρειάζονται, και ανέχονται πολλά μετά δυσφορίας.
Πλην της Ελλάδας, επομένως, όπου οι επιτυχίες τους είναι σημαντικές (ο Μπουτάρης, σχεδίαζε, πλην των άλλων, να επαναφέρει τις οθωμανικές ονομασίες στις οδούς της πόλης), δεν υπάρχει χώρα την οποία μπορούν να θεωρήσουν ως "ελεγχόμενη". Ούτε καν το τουρκόφωνο Αζερμπαϊτζάν, αλλά ούτε και το Ουζμπεκιστάν (του πιο ισχυρού κράτους της Κεντρικής Ασίας), κράτη που δεν θέλουν επικυρίαρχο.
Το Ουζμπεκιστάν μάλιστα, έφθασε προ καιρού να κατηγορήσει τις τουρκικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται εκεί, ότι προωθούν παράνομες ισλαμικές δράσεις! Οι εταιρείες χαρακτηρίζονται ως "βιτρίνα" απαγορευμένων ακραίων ισλαμικών κινημάτων, μεταξύ των οποίων είναι και το Nurcu (Νουρτζού) και δημιουργίας ιεροδιδασκαλείων.
Η ουζμπεκική τηλεόραση προχώρησε στην προβολή ντοκιμαντέρ με τίτλο "Οι Αχάριστοι", που κατηγορούσε τις τουρκικές εταιρείες για δημιουργία παραοικονομίας, για χρήση διπλών βιβλίων, προπαγανδιστικού υλικού και ακραίας ιδεολογίας. Τα τελευταία δύο χρόνια 50 εταιρείες που συνεργάζονταν με τουρκικά κεφάλαια, έκλεισαν για παραβίαση νομοθεσίας και δημιουργίας προβλημάτων στην οικονομία, ενώ 54 άτομα τουρκικής εθνικότητας οδηγήθηκαν στις φυλακές.
Για τον ίδιο λόγο ενοχλήθηκαν ακόμη και οι Κοσοβάροι, αλλά και Αλβανοί, από αυτούς που βρίσκονται μακριά από την επίδραση του Έντι Ράμα.
Τα δε εσωτερικά της προβλήματα είναι τόσο πολλά, που δεν αρκεί ο χώρος ούτε για απαρίθμησή τους. Επομένως, είναι δυστύχημα για τη χώρα μας, που κάποιοι επέβαλαν -και επικράτησε- τον μύθο της τουρκικής ισχύος.