Συνεχίζονται ακόμη οι τοποθετήσεις για τις δηλώσεις του Γιώργου Νταλάρα, παρά το γεγονός ότι οι μέρες περνούν. Ήδη συμπληρώνουμε μία εβδομάδα. Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Ή πρόκειται για ένα θέμα μεγάλου -καλύτερα κορυφαίου- ενδιαφέροντος ή οι… χαβαλέδες της χώρας δεν έχουν με τι άλλο να ασχοληθούν. Δηλώσεις, λοιπόν, για τις… δηλώσεις. Γι’ αυτούς που τις κάνουν είναι ασφαλώς μέσο προβολής. Γι’ αυτούς που τις… εκμαιεύουν δουλειά, μεροκάματο, βιοπορισμός. Για όλους τους υπόλοιπους που τις ακούνε, τις διαβάζουν και τις σχολιάζουν τι ακριβώς είναι;
Η υποκρισία ως πολιτική πρακτική
Την ίδια ώρα στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πεδίο υπάρχουν αυτή την περίοδο σε συζήτηση και εκκρεμότητα πολύ μεγάλα θέματα. Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, θέμα στο οποίο ανακατεύεται, ως μη όφειλε, η εκκλησία, αφού η πρόβλεψη είναι για πολιτικό και όχι θρησκευτικό γάμο. Η επιστολική ψήφος, που σε μία χώρα με μεγάλη διασπορά θα έπρεπε να καθιερωθεί εδώ και χρόνια, αλλά, πλέον, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, τα κόμματα δηλαδή, διαγκωνίζονται για να μη μείνει στα δικά τους χέρια ο… μουντζούρης. Οι εκλογές είτε αφορούν εθνικό κοινοβούλιο, είτε ευρωκοινοβούλιο, είτε δήμους και περιφέρειες έχουν την ίδια βαρύτητα, άσχετα εάν έχουν διαφορετικές επιπτώσεις. Η βούληση των πολιτών (πρέπει να) είναι σεβαστή, ακόμη και στα δημοψηφίσματα, όποια και όταν γίνονται. Οι διαχωρισμοί του τύπου η ψήφος στις ευρωεκλογές είναι χαλαρή και στις εθνικές εκλογές… σφιχτή αφορούν μόνο αυτούς που επιβιώνουν μετρώντας απλώς κουκιά, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να αναρωτηθούν και να καταλάβουν το νόημα των κάθε φορά εκλογικών αποτελεσμάτων. Δημοκρατία αλά… καρτ. Δυστυχώς. Και η υποκριτική πολιτική συμπεριφορά των κομμάτων έναντι της επιστολικής ψήφου το αποδεικνύει για μία ακόμη -φυσικά όχι τη μοναδική- φορά. Επίσης, υποκριτική είναι η πολιτική συμπεριφορά πολλών στο θέμα των μη κρατικών πανεπιστημίων. Διότι είναι υποκριτές όσοι καταγγέλλουν ότι αφενός θα υπάρχουν αγορασμένα πτυχία και αφετέρου θα θιχτούν τα επαγγελματικά δικαιώματα όσων τελειώνουν δημόσιο πανεπιστήμιο, αλλά δεν λένε κουβέντα για όσους σπουδάζουν στο εξωτερικό, από τα δυτικά της Δύσης, μέχρι τα ανατολικά της Ανατολής και -σύμφωνα με τη λογική των αντιρρησιών των μη κρατικών πανεπιστημίων- μπορεί να γίνονται τα ίδια και χειρότερα.
Ο Διοικητής στο Άγιον Όρος
Στον Άγιον Όρος θα βρεθεί τη Δευτέρα 29 Ιανουαρίου ο νέος Πολιτικός Διοικητής, ο πρέσβης επί τιμή και πρώην υποδιοικητής της ΕΥΠ, Αναστάσιος Μητσιάλης. Θα είναι η πρώτη του επίσκεψη μετά την ορκωμοσία του ως Πολιτικός Διοικητής και οι προετοιμασίες στο Περιβόλι της Παναγίας είναι πυρετώδεις. Νωρίς το πρωί της ερχόμενης Δευτέρας και αμέσως μετά την άφιξή του στις Καρυές θα γίνει επίσημη εκκλησιαστική υποδοχή με δοξολογία στον Ναό του Πρωτάτου, κέρασμα στο Μέγαρο της Ιεράς Κοινότητας και τις καθιερωμένες προσφωνήσεις και αντιφωνήσεις. Στην υποδοχή θα παραστούν οι αντιπρόσωποι και των 20 Ιερών Μονών, ενώ στη συνέχεια ο κ. Μητσιάλης πρέπει να περάσει για να δώσει τα διαπιστευτήριά του από όλα τα μοναστήρια. Σε βάθος χρόνου βέβαια, καθώς αυτό -λόγω των αποστάσεων - δεν είναι εύκολο να γίνει την πρώτη φορά. Ωστόσο στην πρώτη του παρουσία στο Άγιον Όρος και ακολουθώντας το τυπικό θα επισκεφτεί τις Μονές Μεγίστης Λαύρας, Ιβήρων και Βατοπεδίου, που είναι τα τρία πρώτα τη τάξει μοναστήρια.
Ο Τζιτζικώστας με ποπ κορν στο μετρό της Θεσσαλονίκης
Με έναν μεγάλο… κουβά ποπ κορν στα χέρια απόλαυσε την ταινία «The Bricklayer-Αποστολή στην Ελλάδα» ο Απόστολος Τζιτζικώστας, στην avant premiére της το βράδυ της Τρίτης, εμφανώς ικανοποιημένος για τη δουλειά που έκανε το Film Office της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας για την προσέλκυση διεθνών κινηματογραφικών παραγωγών στην περιοχή. Η εντυπωσιακή παρουσία της Θεσσαλονίκης στην ταινία -από την Πλατεία Αριστοτέλους, τον Λευκό Πύργο, την Άνω Πόλη και την Πλατεία Εμπορίου μέχρι την Τσιμισκή, το Μέγαρο Μουσικής, τον περιφερειακό και τη θάλασσα- αλλά και η συχνή αναφορά της από τους πρωταγωνιστές ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για τους θεατές, που στο πρώτο πλάνο της πόλης, όπου εμφανίστηκε και το τοπωνύμιο, ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.
Παράλληλο σύμπαν στην ταινία το μετρό Θεσσαλονίκης, που εμφανίζεται να λειτουργεί, με τους ανθρώπους της παραγωγής να εξηγούν μάλιστα πως το στοιχείο αυτό ξεχάστηκε από το πρώτο σενάριο, όπου η δράση εκτυλίσσεται στο Βερολίνο, το οποίο έχει μετρό σε λειτουργία, οπότε έπρεπε αναγκαστικά να ενταχθεί. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως οι Θεσσαλονικείς κομπάρσοι θα φεύγουν με χαμόγελα από τις κινηματογραφικές αίθουσες από τις 25 Ιανουαρίου, οπότε θα αρχίσει να προβάλλεται η ταινία, καθώς στα περισσότερα πλάνα τα πρόσωπά τους φαίνονται καθαρά. Το ίδιο και η συμμετοχή δεκάδων Ελλήνων που εργάστηκαν για την ταινία και αποτυπώθηκε στους τίτλους τέλους, οι οποίοι απέσπασαν και τα περισσότερα χειροκροτήματα κατά την avant premiére.
Τα δανεικά από τις επόμενες γενιές
Κυρίαρχο σύνθημα εδώ και πολλά χρόνια για την προστασία του περιβάλλοντος είναι το γνωστό «το περιβάλλον δεν είναι δικό μας, το δανειζόμαστε από τα παιδιά μας». Κάτι που είναι σωστό, αφού όποια βλαβερή ενέργεια κι αν κάνουμε που θα πληγώσει τον πλανήτη θα έχει αντίκτυπο, όχι στις επόμενες μέρες, αλλά στις επόμενες γενιές. Τις συνέπειες κληρονομούν τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Φαίνεται πως αυτό το σύνθημα ταιριάζει εν προκειμένου και στις εκκλήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την προετοιμασία όλων μας απέναντι σε κάποια μελλοντική πανδημία. Μόλις χτες ο Γενικός Διευθυντής του ΠΟΥ, Τέντρος Αντανόμ Γκεμπρεγέσους, φαίνεται να… βγήκε από τα ρούχα του, καθώς οι εκκλήσεις που απευθύνει παγκοσμίως στις κυβερνήσεις των χωρών μελών του Οργανισμού δεν πιάνουν τόπο. Συγκεκριμένα, ο ΠΟΥ ανακοίνωσε πως οι χώρες διακινδυνεύουν να χάσουν την προθεσμία του Μαΐου, ώστε να συμφωνήσουν σε μια νομικά δεσμευτική συνθήκη για την αντιμετώπιση πανδημιών και αυτό θα ήταν ένα σημαντικό πλήγμα για τις επερχόμενες γενιές. Σκεφτείτε πως η σχεδιαζόμενη και εκκρεμής προσώρας νέα συνθήκη αφορά μεταξύ άλλων και το λίφτινγκ κανονισμών που ήδη τρέχουν και στόχο έχουν τη διαχείριση πανδημιών. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει -άσε που είναι αδύνατο- πως από την Covid-19 χάθηκαν εκατομμύρια ζωές και τραντάχτηκε συθέμελα ο πλανήτης. Και τώρα παίζουμε διεθνώς κατενάτσιο, παρά το ότι μόλις την περασμένη εβδομάδα ο ΠΟΥ -και πάλι-, ανακεφαλαίωσε τις επισημάνσεις των ειδικών επιστημόνων που κάνουν λόγο για μια νόσο «άγνωστη X» προς το παρόν, που ενδέχεται να προκαλέσει πανδημία χειρότερη από του κορωνoού ακόμη και κατά 20 φορές. Εντάξει, είπαμε δανειστήκαμε το περιβάλλον από τις επόμενες γενιές, αλλά να μην φροντίσουμε τουλάχιστον για την υγειά τους, πάει πολύ. Ή θα τους τραγουδάμε «δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά», που λέει κι ο Σαββόπουλος. Η αλήθεια είναι ότι ξέρουμε, ξέρουμε πολύ καλά απλώς σφυρίζουμε κλέφτικα, χαμένοι στην αμεριμνησία μας και πλημμυρισμένοι από την αδιαφορία μας.