Οι επαναλαμβανόμενες παλινωδίες στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα γεννούν πολλά ερωτηματικά σχετικά με την ικανότητα όσων έχουν στα χέρια τους τις τύχες της ελληνικής οικονομίας .
To πιθανότερο και φυσιολογικότερο είναι ότι σε μια διαπραγμάτευση γίνονται λάθη. Και από τις δύο πλευρές. Στη μια, όμως, θα στοιχίσουν ακριβότερα. Κι αυτός είναι νόμος της φύσης. Ο κανόνας αυτός βρίσκει εφαρμογή και στην περίπτωση των συζητήσεων της ελληνικής πλευράς με εκείνη της τρόικας των ελεγκτών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείο, της Ευρωπαικής Επιτροπής και της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση των απολύσεων από τον δημόσιο τομέα. Ολο το προηγούμενο διάστημα, οι διαρροές που γίνονταν, ακόμα κι από κορυφαία στελέχη του υπουργείου Οικονομικών, ήταν ότι οι "τροικανοί" είναι ανένδοτοι σχετικά με το θέμα, το οποίο βάζουν μετ΄ επιτάσεως στο τραπεζι των συζητήσεων, υποστηρίζοντας ότι είναι ο μοναδικός τρόπος για επιτευχθεί η μείωση των δαπανών του δημοσίου, που αποτελεί και το βασιικό ζητούμενο. Μάλιστα, προς επίρρωση όλων των παραπάνω, χρησιμοποιούνται κι ορισμένες κλισέ εκφράσεις, όπως ότι "πρέπει να κοπέι σάρκα και μυικός ιστός" αφού "δεν υπάρχει πλέον άλλο λίπος" και τα σχετικά.
Την ίδια ώρα, όμως, από άλλους υπουργούς της κυβέρνησης, οι οποίοι επίσης συναντώνταν με τους ελεγκτές, μεταφέρονταν ένα διαφορετικό κλίμα. Ότι δηλαδή, ποτέ δεν τέθηκε ζήτημα απολύσεων από το δημόσιο κι ότι "από τη στιγμή που δεν τέθηκε στην περίπτωση του ΟΣΕ, το πρόγραμμμα εξυγίανσης του οποίου ενέκριναν, πως ήταν δυνατόν να το θέσουν σε άλλες, ευκολότερες, περιπτώσεις". Αυτό ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Υπήρχαν όμως κι άλλα, που τελικά δικαίωσαν όλους όσοι τα υποστήριζαν. Και κάπως έτσι, αργά αλλά σταθερά σημειώθηκε μια σταδιάκή μετατόπιση της θέσης και του υπουργείου Οικονομικών. Το οποίο δεν επανέλεβε το "αίτημα" των απολύσεων στη συνέντευξη τύπου της Πέμπτης, όπου αναμένονταν ότι θα ήταν το κλου.
Ανάλογα τέτοια κρούσματα διαπιστώνει κανείς πολλά, το τελευταίο διάστημα, σε βαθμό που να αναρωτιέται: είναι θέμα κακής αντίληψης ή μήπως κακής διαπραγμάτευσης; Προς το παρόν, φαίνεται να υπερισχύει η δεύτερη εκδοχή, γιατί αν δεχθούμε ότι ισχύει η πρώτη, τότε κάτι ενδεχομένως να έχει πάει στραβά από την αρχή αυτής της περιπέτειας...
Την ίδια ώρα, όμως, από άλλους υπουργούς της κυβέρνησης, οι οποίοι επίσης συναντώνταν με τους ελεγκτές, μεταφέρονταν ένα διαφορετικό κλίμα. Ότι δηλαδή, ποτέ δεν τέθηκε ζήτημα απολύσεων από το δημόσιο κι ότι "από τη στιγμή που δεν τέθηκε στην περίπτωση του ΟΣΕ, το πρόγραμμμα εξυγίανσης του οποίου ενέκριναν, πως ήταν δυνατόν να το θέσουν σε άλλες, ευκολότερες, περιπτώσεις". Αυτό ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Υπήρχαν όμως κι άλλα, που τελικά δικαίωσαν όλους όσοι τα υποστήριζαν. Και κάπως έτσι, αργά αλλά σταθερά σημειώθηκε μια σταδιάκή μετατόπιση της θέσης και του υπουργείου Οικονομικών. Το οποίο δεν επανέλεβε το "αίτημα" των απολύσεων στη συνέντευξη τύπου της Πέμπτης, όπου αναμένονταν ότι θα ήταν το κλου.
Ανάλογα τέτοια κρούσματα διαπιστώνει κανείς πολλά, το τελευταίο διάστημα, σε βαθμό που να αναρωτιέται: είναι θέμα κακής αντίληψης ή μήπως κακής διαπραγμάτευσης; Προς το παρόν, φαίνεται να υπερισχύει η δεύτερη εκδοχή, γιατί αν δεχθούμε ότι ισχύει η πρώτη, τότε κάτι ενδεχομένως να έχει πάει στραβά από την αρχή αυτής της περιπέτειας...