Επιβάλλεται να επαναλαμβάνονται ορισμένες διαπιστώσεις, έως ότου γίνει πλέον συνείδηση πως οι καταστάσεις δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνουν πάντοτε «εική και ως έτυχε», αλλά ας έχουμε και κατά νου ότι μπορεί να συμβαίνουν και βάσει σχεδίου.
Ομολογώ, πως με μεγάλη επιφύλαξη κρίνω καταστάσεις, που ενώ θεωρούνται αυτονόητες, ουδεμία μέριμνα λαμβάνεται γι’ αυτές, ώστε να παρουσιάσουν θετικό έργο, παρά τις επαναλαμβανόμενες με κάθε αφορμή εξαγγελίες και επίδειξη ενδιαφέροντος. Εννοώ συγκεκριμένα την πολύφερνη «ανάπτυξη» περί της οποίας γίνεται συνεχώς λόγος επί έξι έτη, αλλά δεν είδαμε ούτε το παραμικρό βήμα να πραγματοποιεί.
Τι να υποθέσουμε; Ότι όλοι τους, που ασχολήθηκαν μ’ αυτήν ήταν τόσο ανίκανοι να την υπηρετήσουν; Τόσοι πρωθυπουργοί, τόσοι «ειδικοί» υπουργοί, τόσοι σύμβουλοι, ενώ αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητά της, ούτε ένας δεν μπόρεσε να προσφέρει κάτι θετικό;
Αλλά ας δούμε το ζήτημα και από άλλη οπτική γωνία. Γιατί οι δανειστές μάς επιβάλλουν συνεχώς μέτρα, επί εξαετία; Λέγουν, ότι με αυτόν τον τρόπο θα εξυγιανθεί η ελληνική οικονομία, θα επιτευχθεί ανάπτυξη και θα περισσέψουν χρήματα για να αποπληρώσουμε τα χρέη που έχουμε προς αυτούς. Αν πράγματι είναι έτσι, ποιο αναπτυξιακό μέτρο μας επέβαλαν να υλοποιήσουμε; Μήπως αντιθέτως, όλα τα μέτρα που απαιτούν να λάβουμε είναι υφεσιακά; Και πώς θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους, αν πρώτοι αυτοί, ως άμεσα ενδιαφερόμενοι, δεν επιδείξουν ενδιαφέρον, ώστε να αναπτυχθεί η οικονομία μας;
Δεν έχω πάρει απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Απεναντίας, όλοι αναρωτιούνται γιατί δεν λαμβάνονται μέτρα για την ανάπτυξη. Ακόμη δε, όσοι ανέλαβαν το υπουργείο Ανάπτυξης, περιέργως δεν είχαν κάτι να επιδείξουν προηγουμένως ότι κατείχαν το αντικείμενο. Χρυσοχοΐδης, Διαμαντοπούλου, Χατζηδάκης, Λαφαζάνης, Σκουρλέτης, ποια τα έργα των επί του συγκεκριμένου πεδίου, και επί τη βάσει τους ανέλαβαν την διεκπεραίωση τόσο σπουδαίου έργου;
(Παρενθετικώς να υπενθυμίσω, ότι η Άννα Διαμαντοπούλου, σε μια από τις συμμετοχές της στις συνάξεις της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, είχε αναλάβει τη σύνταξη μελέτης για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην Ευρώπη. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη, όταν πληροφορήθηκα πως είχε στη διάθεσή της 2,5 λεπτά (διόμιση) για να αναπτύξει το θέμα. Και είναι φυσικό αυτό, με τόσους προσκεκλημένους, και με τις συνεδριάσεις των λίγων πρωτεργατών, ο χρόνος που διατίθεται να είναι ελάχιστος.
Τι να αναπτύξει κάποιος σε 2,5 λεπτά; Και υπάρχει και το ερώτημα, ποιος ο λόγος ανάθεσης τέτοιου θέματος σε πολιτικό, μη εξειδικευμένο, όταν υπάρχουν «αετοί» στα ισχυρά διεθνή κέντρα, και μάλιστα χωρίς να του δίνεται ο αναγκαίος χρόνος ανάπτυξης; Όπως και να έχει η κα Διαμαντοπούλου, και όσοι τοποθετήθηκαν στο εν λόγω υπουργείο, δεν πρόσφεραν κάτι θετικό, όπως άλλωστε δείχνουν τα αποτελέσματα).
Επανερχόμενος, λοιπόν, στο ερώτημα, μπορεί να υπάρχουν πολλές απαντήσεις, εγώ όμως παραμένω σ’ αυτήν που έγραψα το 2010 στην voria.gr, ότι οι δανειστές μας δεν θέλουν την ανάπτυξη, ακριβώς επειδή δεν θέλουν την αποπληρωμή του χρέους μας. Όχι επειδή είναι φιλάνθρωποι, ούτε είναι ανόητοι, αλλά επειδή θέλουν πρωτευόντως την εξουσία εφ’ ημών, και τα κέρδη που θα αποκτήσουν έμμεσα θα είναι πολλαπλάσια με τα όσα θα αποκτήσουν σε εξευτελιστικές τιμές (πέραν του ότι το χρέος μας ουσιαστικώς το αποπληρώσαμε στο πολλαπλάσιο, με επιτόκια που έφθασαν και στο 17,5 %).
Οταν έκαναν την εμφάνισή τους στην Ελλάδα οι πρώτες μεγάλες πολυεθνικές αλυσίδες, κυρίως στα τέλη της δεκαετίας του ’80, πολλοί προέβλεπαν πλήγμα για τις εγχώριες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ανάλογες ήταν οι προβλέψεις και πολύ αργότερα, όταν άρχισαν να εμφανίζονται τα μεγάλα εμπορικά κέντρα ή όταν το 2005 διευρύνθηκε το ωράριο των εμπορικών καταστημάτων. Οι τότε προβλέψεις έπεσαν όλες έξω, διότι το σοκ δεν ήταν τελικά τόσο ισχυρό και η ιδιωτική κατανάλωση έβαινε αυξανόμενη, ικανή να συντηρήσει πολλούς παίκτες στην αγορά, μικρούς και μεγάλους.
Και ήρθαν το Μνημόνια που έφεραν συνταρακτικό σοκ, κι έτσι τελειώνουν τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, το στήριγμα της ελληνικής οικονομίας. Και παράλληλα έφεραν και άλλο σοκ, τους δυσβάστακτους φόρους στην ιδιοκτησία, πρωτεύον περιουσιακό στοιχεία της μεσαίας τάξης. Χωρίς μικρομεσαίες επιχειρήσεις και χωρίς ακίνητα, ο αστικός κόσμος τελειώνει. Όσοι δεν βλέπουν το μέλλον, δε θέλουν να το δουν.
Όσοι μπορέσουν να γίνουν υπάλληλοι, θα δεχθούν τους όρους του εργοδότη (ο Σόιμπλε επανέφερε το θέμα των ΕΟΖ, για το οποίο είχαν δείξει μεγάλο ενδιαφέρον Γερμανοί επιχειρηματίες), και με τα κόκκινα δάνεια στα χέρια ξένων εταιριών, πρέπει κάποιος να είναι πολύ αισιόδοξος, ή πολύ ευκολόπιστος να πιστέψει ότι θα υπάρξει ανάπτυξη, και μάλιστα σύντομα. Δε θέλουν την ανάπτυξη, και προωθούνται να την υπηρετήσουν αυτοί που δεν μπορούν.