Το 2015, στα 17 του χρόνια, με το άλμα στα 7,69 μέτρα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων-Νεανίδων στις Σέρρες, είχε πάρει ένα εισιτήριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Κολομβία. Από τότε με πείσμα, προσπάθεια, πρόγραμμα πέταξε σε άλλα μήκη στο άλμα εις μήκος. Ο 26χρονος σήμερα Μίλτος Τεντόγλου έχει ήδη γράψει ένα απίστευτο βιβλίο επιτυχιών. Φόρεσε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, έχει σαρώσει σε παγκόσμια πρωταθλήματα, σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα τόσο στον κλειστό όσο και στον ανοιχτό στίβο και συνεχίζει να πετά. Και οι Ολυμπιακοί στο Παρίσι δεν είναι μακριά. Πόση χαρά ακόμη να μας δώσει ένα παλικάρι που μεγάλωσε στα Γρεβενά κι η υφήλιος μιλά γι΄ αυτόν με κάθε ευκαιρία.
Ο Τεντόγλου σε κάθε του άλμα ξεδιπλώνει το ταλέντο του, τη χάρη του, την επίμονη προσπάθειά του, τα ατέλειωτα μερόνυχτα των προπονήσεών του, τη θέλησή του και την ευγένειά του. Ξεδιπλώνει όμως και τη λαχτάρα όλων μας να σπάσει από περηφάνεια η καρδιά μας, να φορέσουμε ένα χαμόγελο ειλικρινές, αβίαστο στα χείλη μας.
Ο Τεντόγλου φυσικά δεν μας κερδίζει μόνο επειδή ξέρει να πετά συστηματικά και με μεθοδικότητα πάνω από τα 8 μέτρα κάθε φορά. Ως ένας απλός άνθρωπος, ανεπιτήδευτος, ο «φίλος που έχουμε από το σχολείο» μας δείχνει και τον δρόμο της ειλικρίνειας, του αυθορμητισμού, της αλήθειας, του ήθους και της ευγενούς άμιλλας κι όλα αυτά με τη σοφία ενός ανθρώπου που μετρά μόλις 26 Μάηδες.
Είναι αδύνατον να αποφύγει κανείς τις συγκρίσεις σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου βίου μας. Αλήθεια, τι θα γινόταν εάν είχαμε τύπους σαν τον Μίλτο Τεντόγλου στη Βουλή, στην πολιτική; Πώς θα ήταν η πολιτική μας σκακιέρα με τέτοια καθαρά, ανυπόκριτα άλματα; Τι θα γινόταν εάν είχαμε στο προεδρείο της Εξεταστικής για τα Τέμπη τύπους σαν τον Μίλτο Τεντόγλου; Ποια σκοπιμότητα θα σταματούσε το σπριντ του στο κουλουάρ;
Αλήθεια, τι θα γινόταν εάν είχαμε στην τηλεόραση τύπους σαν τον Τεντόγλου; Ποια δήθεν πρότυπα θα άντεχαν τη φόρα του; Αν μπροστά από τις οθόνες μας παρήλαυναν τύποι σαν αυτόν, που θα έκαναν την αυτοκριτική τους, θα αναγνώριζαν τον καλό ανταγωνισμό των «απέναντι», θα μιλούσαν χωρίς έπαρση και αλαζονική διάθεση για όσα συμβαίνουν γύρω μας;
Αλήθεια, τι θα γινόταν εάν στους… κατά-διώκτες της ακρίβειας είχαμε τύπους σαν τον Μίλτο Τεντόγλου; Να λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη; Ποια τερτίπια με τις τιμές θα αντιστέκονταν στο πάτημα του βατήρα του;
Τι θα γινόταν εάν είχαμε τύπους σαν τον Τεντόγλου στα πανεπιστήμιά μας, στα σχολειά μας, στα νοσοκομεία μας, στους δήμους μας, στις πολυκατοικίες μας, στους μποτιλιαρισμένους δρόμους μας;
Τέτοιους έχουμε ανάγκη στην καθημερινότητά μας. Οι γονείς του μας χάρισαν αυτό το απίστευτο παλικάρι. Τους άλλους Τεντόγλου πρέπει να τους… γεννήσουμε εμείς οι υπόλοιποι. Να τους φτιάξουμε. Τους χρειαζόμαστε. Έχω τα διπλάσια και παραπάνω χρόνια από τον Μίλτο. Δεν διστάζω να πω ότι μαθαίνω από τις επιτυχίες και τη στάση του. Είναι ο τύπος που θα θέλαμε όλοι να έχουμε για γείτονα, φιλαράκι, τακίμι, για παιδί μας.
Μου έρχεται μετά από όλα αυτά στο μυαλό μια παράφραση από το κείμενο του Σκαμπαρδώνη στην ταινία «Όλα Είναι Δρόμος» του Βούλγαρη. Σκέφτομαι τον Αρμένη να φωνάζει «Ηλία, ρίχτο» και μου ‘ρχεται να πω «Μίλτο, ρίχτο», ρίχτο, ρε Μίλτο, και πάμε πάλι να το στήσουμε απ’ την αρχή με τα δικά σου οικοδομικά υλικά.
ΥΓ: Ο προπονητής του, Γιώργος Πομάσκι, αφιέρωσε το χρυσό μετάλλιο του Μίλτου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γλασκώβης στις οικογένειες που κλαίνε τα παιδιά που έχασαν στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Υποκλίνομαι.