Της Κατερίνας Ζιούτα
Η συζήτηση για τη νέα αύξηση του βασικού μισθού που αναμένεται τον Απρίλιο, βρίσκεται εύλογα στην επικαιρότητα, με τον Πρωθυπουργό, τους κοινωνικούς εταίρους, τους εκπροσώπους εργαζομένων και τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη να δίνουν μια εικόνα για το ύψος του. Η αύξηση αυτή είναι η τέταρτη που χορηγείται από την παρούσα κυβέρνηση για τον ιδιωτικό τομέα και η πρώτη, μετά από πολλά χρόνια, για τον Δημόσιο. Αποτελεί αναμφισβήτητα μια ακόμη έμπρακτη συμπαράσταση προς τους εργαζόμενους για την αντιμετώπιση της δύσκολης καθημερινότητας, ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στον μέσο ευρωπαϊκό μισθό, που αποτελεί τον βασικό στόχο.
Παρόλα αυτά ο μισθός δεν είναι το μοναδικό ζητούμενο για τον σημερινό εργαζόμενο. Οι συνθήκες εργασίας αποτελούν ένα εξίσου σημαντικό διακύβευμα, καθώς επηρεάζουν τη σωματική και την ψυχική του υγεία τόσο εντός όσο και εκτός εργασίας. Τα ανησυχητικά ευρήματα πρόσφατων μελετών, αλλά και περιστατικά βίας σε χώρους εργασίας, επιβεβαιώνουν πως οι εργαζόμενοι βιώνουν κατά ένα μεγάλο ποσοστό, άγχος, κατάθλιψη, θυμό και άλλα αρνητικά συναισθήματα, τα οποία δεν μπορούν να διαχειριστούν. Εξίσου επιβαρυντικοί παράγοντες αποτελούν στο εργασιακό περιβάλλον, ο εργασιακός εκφοβισμός και οι παρενοχλήσεις. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την καθημερινή ένταση και τη μόνιμη αγωνία για το μέλλον, αποτελούν ένα εκρηκτικό «κοκτέιλ» που απειλεί την ψυχική και τη σωματική υγεία των ίδιων των εργαζομένων, επηρεάζει όμως σημαντικά την κοινωνική ευημερία γενικότερα.
Η διαφύλαξη και η προαγωγή της ψυχικής υγείας των εργαζομένων θα πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα για το υπουργείο εργασίας τόσο για τον ιδιωτικό όσο και για τον δημόσιο τομέα, εξασφαλίζοντας αφενός τρόπους διαχείρισης των αρνητικών τους συναισθημάτων, καλλιεργώντας αφετέρου την ανοιχτή συζήτηση τους, έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί το στίγμα των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν θέματα ψυχικής υγείας. Η πρόσφατη απόφαση σταθμός, του ΜονΠρΘεσ/νίκης, που δέχθηκε πως εργαζόμενη οδηγήθηκε σταδιακά στον θάνατο λόγω του εργασιακού εκφοβισμού που υπέστη, με αποτέλεσμα την ψυχολογική και τη νευρική της κατάπτωση, καταδεικνύουν ένα υπαρκτό φαινόμενο, καθώς και την παντελή απουσία οποιουδήποτε υποστηρικτικού μηχανισμού. Αυτός θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καταφύγιο για τον εργαζόμενο που βιώνει μια στρεσογόνα κατάσταση αλλά και μια λύση για την εργοδοσία ή για τους συναδέλφους του, που είτε αδυνατούν για γραφειοκρατικούς ή άλλους λόγους να δώσουν λύση είτε δυστυχώς, αδιαφορούν για τον ίδιο. Σε κάθε περίπτωση επιβάλλεται η θεσμοθέτηση πρακτικών, που εφαρμόζονται ήδη στο εξωτερικό, για την αντιμετώπιση ενός φαινομένου που δυστυχώς μεγενθύνει το ήδη οξύ πρόβλημα της βίας.