Καλημέρα σας!
Η Ελλάδα –δυστυχώς- παραμένει χώρα της πλάκας. Όχι βέβαια σε όλους τους τομείς, αλλά πάντως σε πολλούς. Κυρίως στο επίπεδο της καθημερινότητας, ειδικά όπου εμπλέκεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο δημόσιος και ο ευρύτερος δημόσιος τομέας. Και αφού είναι χώρα της πλάκας έχει και γήπεδα της πλάκας. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το ρεζιλίκι του πρόσφατου αθλητικού Σαββατοκύριακου; Με μια εστία αγώνα πρώτης εθνικής –της λεγόμενης Super League, τρομάρα της- να είναι πιο χαμηλή από τις προδιαγραφές και τους υπεύθυνους να μετράνε το ύψος με μεζούρα λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας! Και με ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ –επίσης της μεγαλύτερης κατηγορίας- που έσταζε νερά με αποτέλεσμα να αναβληθεί το ματς. Αλλά και με ένα πανό υβριστικό για τον αντίπαλο, το οποίο οι οπαδοί δεν ήθελαν να το κατεβάσουν και ο διαιτητής δεν ξεκινούσε τον αγώνα. Όλα αυτά σε ένα Σαββατοκύριακο. Αν και ανάλογα φαινόμενα εμφανίζονται συχνά. Ειδικά η ιστορία με τα υβριστικά πανό επαναλαμβάνεται κάθε εβδομάδα σε ένα ή περισσότερα γήπεδα. Φαινόμενα που δείχνουν αφενός την προχειρότητα της δουλειάς και αφετέρου την έλλειψη βούλησης για να φτιάξουν τα πράγματα. Σε γήπεδα που οι εστίες «βουλιάζουν» και οι οροφές στάζουν δεν πρέπει να ξαναγίνουν αγώνες, τουλάχιστον τη φετινή χρονιά, ώστε οι διαχειριστές αυτών των υποδομών, οι οποίοι δήθεν απασχολούνται, εισπράττουν και πληρώνονται να πάρουν το μήνυμα.
Τα απίθανα των φοιτητικών εστιών
Το ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα με πολλές… ανορθογραφίες και ανισορροπίες αποδεικνύεται καθημερινά, σχεδόν στο παραμικρό. Σημειώστε: Πριν από λίγες ημέρες μια φοιτήτρια που διαμένει σε μία από τις τρεις φοιτητικές εστίες του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κατήγγειλε ανωνύμως ότι ένα βράδυ, γύρω στα μεσάνυχτα, πήγε να κάνει ντους στα κοινόχρηστα μπάνια της πτέρυγας της κι εκεί δέχθηκε επίθεση από τρεις άνδρες μεγαλύτερους σε ηλικία και σώθηκε επειδή κλειδώθηκε μέσα και άρχισε να φωνάζει, οπότε –όπως λέει- οι τρεις φοβήθηκαν και απομακρύνθηκαν απειλώντας την ότι θα επιστρέψουν. Το περιστατικό δεν μπορεί να αποδειχθεί, αφού η καταγγελία είναι ανώνυμη, ενώ δεν υπάρχει κάποιος από τους υπόλοιπους, περίπου 60, φοιτητές της πτέρυγας, που να άκουσε ή να αντιλήφθηκε το παραμικρό. Με αφορμή, όμως, αυτό το θέμα, κάποιος που ρωτάει για τις φοιτητικές εστίες και το καθεστώς που τις διέπει μαθαίνει τα εξής απίθανα πράγματα:
Πρώτον, τις φοιτητικές εστίες που ανήκουν στα 26 Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας δεν τις διαχειρίζονται τα πανεπιστήμια –εννοείται το καθένα τις δικές του-, αλλά το Ινστιτούτο Νεολαίας και Δια Βίου Μάθησης (ΙΝΕΔΙΒΙΜ), το οποίο βρίσκεται κάπου στην Αθήνα, όπως και το Διοικητικό του Συμβούλιο.
Δεύτερον, οι φύλακες των φοιτητικών εστιών έχουν αρμοδιότητες… θυρωρών. Ακόμη και αν είναι μπροστά στη διάπραξη κακουργήματος κατά της ζωής το μόνο που έχουν δικαίωμα να κάνουν είναι να καλέσουν την αστυνομία. Επίσης –θεωρητικά τουλάχιστον- εάν κάποιος εμφανιστεί στην είσοδο ως επισκέπτης κάποιου που διαμένει στην εστία οφείλουν να ρωτήσουν τον… οικοδεσπότη εάν περιμένει κάποιον μέσω του θυροτηλέφωνου, κάτι που προϋποθέτει ότι η εσωτερική επικοινωνία λειτουργεί.
Τρίτον, ειδικά για το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το 15% - 20% των δωματίων στις τρεις εστίες του είναι χρεωμένα σε πρόσωπα που δεν δικαιούνται να διαμένουν εκεί. Πρόκειται για αιώνιους φοιτητές, δηλαδή για φοιτητές που έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τον κανόνα v + 2, δηλαδή τα έτη σπουδών της σχολής που φοιτούν συν δύο ακόμη, και επομένως δεν δικαιούνται να διαμένουν σε φοιτητική εστία. Αυτά τα 150 με 200 άτομα –στις φοιτητικές εστίες του ΑΠΘ ζουν σήμερα συνολικά 1.280 φοιτητές- το πανεπιστήμιο τα γνωρίζει, αλλά προσπαθεί εδώ και καιρό να τα πείσει να αποχωρήσουν με το… καλό. Κάτι που φυσικά δεν το έχει επιτύχει και ούτε πρόκειται να τα καταφέρει, αφού υπό τον φόβο των αντιδράσεων ούτε το πανεπιστήμιο ούτε το ΙΝΕΔΙΒΙΜ αναλαμβάνουν την ευθύνη ή την πρωτοβουλία να ασκήσουν ένδικα μέσα. Να εφαρμόσουν το πλαίσιο που προβλέπεται για τους κανονικούς ανθρώπους, όταν για κάποιους λόγους πρέπει να αποβληθούν από ένα ακίνητο.
Τέταρτον, τα κτήρια των δύο μεγάλων φοιτητικών εστιών του ΑΠΘ που βρίσκονται στις 40 Εκκλησιές κτίστηκαν στη δεκαετία του 1960. Από τότε δεν έχουν συντηρηθεί επί της ουσίας, πιθανότατα λόγω των αδυναμιών του κεντρικού σοβιετικού τύπου συστήματος διαχείρισης των φοιτητικών εστιών της χώρας, οι οποίες βρίσκονται διάσπαρτες όπου υπάρχουν πανεπιστήμια, δηλαδή παντού. Οπότε φαντάζεται κανείς τι κατάσταση επικρατεί.
ΥΓ. Το σύστημα φιλοξενίας φοιτητών σε Φοιτητικές Εστίες εντελώς δωρεάν είναι πλήρως ξεπερασμένο, ειδικά από τη στιγμή που το κράτος έχει καθιερώσει την πληρωμή επιδόματος φοιτητικής στέγης στους φοιτητές με οικογενειακή οικονομική αδυναμία και στενότητα, οι οποίοι εξ’ αυτού του λόγου δυσκολεύονται να σπουδάσουν. Κατ’ αναλογίαν σε όσους τα παλαιότερα χρόνια δικαιούνταν δωμάτιο σε Φοιτητική Εστία, χωρίς να εισπράττουν κανένα επίδομα. Ανάλογες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια καλύπτονται από το επίδομα φοιτητικής στέγης, το οποίο παύει αυτόματα να χορηγείται μόλις εκλείψουν οι χρονικές ή οικονομικές προϋποθέσεις, ώστε να υπάρχουν κονδύλια και για τις επόμενες φουρνιές. Κάτι που στις φοιτητικές εστίες αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να ισχύσει, αφού αρκετοί από τους παλαιότερους μονιμοποιούνται κι έτσι δεν υπάρχουν θέσεις/δωμάτια για τους νεότερους.
10 + 2 πάρκα της Νέας Παραλίας
Συζητήσεις και προβληματισμό προκάλεσε τις τελευταίες ημέρες η καταγγελία του συλλόγου «Φίλοι της Νέας Παραλίας» για τα δεκάδες –στην πραγματικότητα εκατοντάδες- προβλήματα συντήρησης που υπάρχουν στο στολίδι της Θεσσαλονίκης. Όπως σημειώνει ο ένας από τους δύο αρχιτέκτονες που σχεδίασαν τη Νέα Παραλία, ο κ. Πρόδρομος Νικηφορίδης, το πιθανότερο είναι ο δήμος Θεσσαλονίκης να μη μπορεί να τη συντηρήσει, παρά την επιθυμία του εκάστοτε δημάρχου. Διότι το πρόβλημα της συντήρησης εμφανίστηκε πολύ νωρίς μετά την παράδοση της Νέας Παραλίας. Όπως λέει, ειδικά ο Κωνσταντίνος Ζέρβας στο προεκλογικό του πρόγραμμα είχε συγκεκριμένες προβλέψεις, τις οποίες δεν κατάφερε μέχρι στιγμής να εφαρμόσει και αφορούσαν κυρίως τη φύλαξη, την εποπτεία και τον διαρκή έλεγχο των χώρων της Νέας Παραλίας. Φαίνεται, όμως, ότι ακόμη και στις περιπτώσεις που οι υπεύθυνοι αντιληφθούν ένα πρόβλημα η γραφειοκρατία επιβάλει τους νόμους της. Για παράδειγμα, όταν διαπιστώνεται μία βλάβη ή μια καταστροφή σε κάποιο από τα πάρκα οι ιθύνοντες του δήμου το πιθανότερο είναι να αναμείνουν να υπάρξει μετά από μήνες και χρόνια και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη βλάβη ή καταστροφή, ώστε η ζημιά που θα έχει συμβεί να δικαιολογεί έναν διαγωνισμό για μία εργολαβία. Ο ίδιος παρατηρεί ότι από τα 12 θεματικά πάρκα της Νέας Παραλίας (Κήπος του Αλεξάνδρου, Κήπος του Απογευματινού Ήλιου, Κήπος της Άμμου, Κήπος της Σκιάς, Κήπος των Εποχών, Κήπος της Μεσογείου, Κήπος των Γλυπτών, Κήπος του Ήχου, Κήπος των Ρόδων, Κήπος της μνήμης, Κήπος του Νερού, Κήπος της Μουσικής) τα δύο έχει αναλάβει και να συντηρεί ο επιχειρηματίας Σταύρος Ανδρεάδης και είναι άψογα, ενώ τα υπόλοιπα δέκα έχουν αφεθεί στη μοίρα τους και τη φθορά του χρόνου και των ανθρώπων. Το συγκεκριμένο θέμα έχει δύο προσεγγίσεις: Είναι δυνατόν όταν ένας ιδιώτης συντηρεί τα δύο θεματικά πάρκα, ο δήμος Θεσσαλονίκης να μην είναι σε θέση να συντηρήσει τα υπόλοιπα δέκα; Μήπως θα ήταν πιο αποτελεσματικό να αναζητήσει ο δήμος άλλους πέντε ιδιώτες ή επιχειρήσεις για να αναλάβουν από δύο και τα υπόλοιπα δέκα πάρκα; Διαλέγετε και παίρνετε…
Ο αξεπέραστος Φράνκι στη Θεσσαλονίκη
Σε σκηνή μεγάλου θεάτρου ή ακόμη και σε αίθουσα καζίνο του Las Vegas, όπου εμφανιζόταν συχνά ο Φρανκ Σινάτρα, μετατράπηκε χθες το βράδυ για μία ώρα και δέκα λεπτά η αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης. Αιτία η προβολή μίας συναυλίας του μεγάλου Αμερικάνου τραγουδιστή - για πολλούς η σημαντικότερη φωνή του 20ού αιώνα- που δόθηκε το 1985 στο Τόκιο, την πρωτεύουσα της Ιαπωνίας. Ο γνωστός δημοσιογράφος και γνωστός παραγωγός Λευτερής Κογκαλίδης, σε συνεργασία με τη διοίκηση της ΔΕΘ-Helexpo, οργάνωσε μία βραδιά με πρωταγωνιστή τον Φρανκ Σινάτρα, ο οποίος εμφανίστηκε στη σκηνή φορώντας μαύρο σμόκιν, παπιγιόν, λουστρίνια παπούτσια και ένα κόκκινο μαντίλι στο τσεπάκι του σακακιού του. Τον συνόδευε μία πολύ μεγάλη ορχήστρα, ο ίδιος κρατούσε ένα χρυσό μικρόφωνο και τραγούδησε τα μεγάλα τραγούδια της καριέρας του. Στη συγκεκριμένη συναυλία, ο εβδομηντάρης πια Φρανκ Σινάτρα - γεννήθηκε το 1915-, σε πλήρη ωριμότητα και με όλη τη συσσωρευμένη εμπειρία μάγεψε το κοινό που ήταν στο θέατρο αλλά και τους δεκάδες Θεσσαλονικείς που βρέθηκαν χθες στην αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης. Σε μία πολύ κρύα βραδιά για τη Θεσσαλονίκη η συγκεκριμένη εκδήλωση υπήρξε απόλυτα ταιριαστή καθώς η ζεστή φωνή του Φράνκι και τα πασίγνωστα τραγούδια του ζέσταναν όσους είχαν την τύχη να την παρακολουθήσουν.
