Μία διαφορετική διάσταση στο θέμα της συγχώνευσης του 4ου με το 13ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης δίνουν ο σύλλογος διδασκόντων και ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του 4ου Γυμνασίου, επισημαίνοντας πως τα ζητήματα που προκύπτουν δεν είναι μόνο αυτά που αντιμετωπίζουν άλλα σχολεία που βρέθηκαν στην ίδια διαδικασία.
Με νέα ανακοίνωση, ο σύλλογος του 4ου Γυμνασίου Θεσσαλονίκης εστιάζει στο κομμάτι της «σύνδεσης» και επιχειρεί να ξεδιπλώσει το βάθος της «σημασίας της συγχώνευσης και τον καταλυτικό της ρόλο στην όλη εκπαιδευτική διαδικασία, στην παιδαγωγική προσέγγιση και στην κοινωνικοποίηση των μαθητών αλλά και στον οικογενειακό τους προγραμματισμό».
«Το σχολείο μας είναι για πολλά παιδιά η δεύτερή τους οικογένεια, για κάποια παιδιά ίσως είναι και η μόνη οικογένεια που γνώρισαν», αναφέρεται στην ανακοίνωση και παράλληλα επισημαίνεται η ιστορικότητα του σχολείου.
Εξάλλου, στη συγχώνευση των δύο σχολείων αντιτίθεται και το σχολικό συμβούλιο του 4ου Γυμνασίου, που είχε πρόσφατα εκδώσει και σχετική ανακοίνωση.
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
«Περί συγχωνεύσεως του 4ου με το 13ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης
Το σχολείο μας, 4ο Γυμνάσιο Θεσαλονίκης, βρίσκεται αντιμέτωπο με μια άνευ προηγουμένου κρίση, παντελώς διαφορετική από αυτές που έχουν - κατά καιρούς – αντιμετωπίσει άλλα σχολεία που βρέθηκαν στη διαδικασία της συγχώνευσης.
Ζητήματα διαδικαστικά και πρακτικά που απορρέουν από την απόφαση αυτή (της συγχώνευσης), έχουν όλα διατυπωθεί και αναλυθεί και κάθε αρνητική πλευρά (που είναι και η μόνη πλευρά που εμπεριέχει το ζήτημα) έχει καταδειχτεί και αποδεχτεί μέσα από εισηγήσεις, δηλώσεις και αναφορές γονέων, εκπαιδευτικών, μαθητών και εκπαιδευτικών – συνδικαλιστικών φορέων.
Αυτό στο οποίο στοχεύει το παρόν κείμενο είναι να παρουσιάσει και μια πλευρά του θέματος που μέχρι τώρα ίσως δεν έχει καταδειχθεί ή αναλυθεί όσο έπρεπε, μια πλευρά στην οποία δεν δόθηκε ο χώρος και ο χρόνος (καθώς τα γεγονότα και οι αποφάσεις ήταν ραγδαίες και ξαφνικές), ή η απαιτούμενη προσοχή για να ξεδιπλώσει το βάθος της σημασίας της συγχώνευσης και τον καταλυτικό της ρόλο στην όλη εκπαιδευτική διαδικασία, στην παιδαγωγική προσέγγιση και στην κοινωνικοποίηση των μαθητών αλλά και στον οικογενειακό τους προγραμματισμό. Αυτή η πλευρά έχει να κάνει με την σχέση σχολείου και μαθητών με τους δεσμούς τους με αυτό, κοντολογής με την έννοια της ΣΥΝΔΕΣΗΣ.
Το σχολείο μας είναι για πολλά παιδιά η δεύτερή τους οικογένεια, για κάποια παιδιά ίσως είναι και η ΜΟΝΗ οικογένεια που γνώρισαν. Τα τελευταία 10 χρόνια το 4ο Γυμνάσιο έχει γίνει χώρος υποδοχής προσφύγων και καταφύγιο για παιδιά (και γονείς) που βρέθηκαν στους συνοικισμούς γύρω από το σχολείο, διωγμένοι, εκτοπισμένοι από άλλες περιοχές (περιστάσεις, πολιτικές ή κοινωνικές) ή ανθρώπινους παράγοντες (εξ’ ου και η ίδρυση ΔΙΕΠ στο σχολείο μας). Έχει φιλοξενήσει και διδάξει παιδιά που προέρχονται από κατώτερα και λιγότερο ευνοημένα κοινωνικά στρώματα (οικονομικά, μορφωτικά) και έχει φροντίσει για όλους αυτούς να δώσει με ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟ το αίσθημα της ασφάλειας και της οικογένειας, με την τελευταία να είναι μια συνθήκη ζωής που κάποια παιδιά μας δεν γνώρισαν καν.
Η γειτονιά και ο περιβάλλον συνοικισμός με κέντρο το σχολείο μας, είναι κάτι παραπάνω από ένας οικείος χώρος για κάποια (αρκετά βέβαια) παιδιά. Είναι το σπίτι, το καταφύγιο, συχνά η ψυχαγωγία και η διασκέδαση, καθώς με τις γιορτές 4ου που καθιέρωσε το σχολείο μας εδώ και 15 χρόνια, ενώνεται η γειτονιά (με πάνδημη συμμετοχή) με τις οικογένειες των μαθητών και αποτελούν το μεγάλο γεγονός της Άνοιξης.
Το σχολείο μας επίσης αγωνίστηκε με κάθε τρόπο, να σταματήσει τη σχολική διαρροή, την παραβατικότητα και αυτό πρέπει πλέον να τονιστεί γιατί έχει αποσιωποιηθεί, μια και οι προσπάθειες από μέρους του σχολείου μας υπήρξαν αφανείς. Παιδιά που έφευγαν πριν καν ολοκληρώσουν δύο ή τρία χρόνια γυμνασίου έλαβαν φροντίδα και προσοχή μέσα από δράσεις και ενέργειες που είχαν (σχεδόν πάντα) ως κέντρο το σχολικό κτήριο.
Η θέση του, επίσης, στο κέντρο της πόλης, η σύνδεσή του με την παλιά αγορά (μπιτ μπαζαρ), την εβραϊκή κοινότητα (παραπλεύρως της Συναγωγής) την ρωμαϊκή αγορά, προσέδωσαν στο σχολείο αλλά και στη συνείδηση των μαθητών μας την αίσθηση του οικείου αστικού χώρου, που μέσα στα χρόνια και παρά τις αλλαγές, παραμένει γνώριμος, μέσα από τις καθημερινές οικείες και αγαπημένες διαδρομές. Μέσα από αυτές τις διαδρομές όμως πέρασαν όχι μόνο οι μαθητές αλλά και οι γονείς τους ίσως και οι παππούδες τους μια και η ιστορικότητα του σχολείου μας έχει τόσο βαθιά πορεία όσο και η νεώτερη ιστορία της πόλης.
Προπολεμικό κτήριο, διασώθηκε στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, γλύτωσε από σεισμούς και φωτιές και όλα αυτά τα βιώματα ριζώθηκαν στο συλλογικό ασυνείδητο μαθητών και γονέων της γειτονιάς, ως ένα ιστορικό συνεχές, κομμάτι του οποίου νοιώθουν και οι ίδιοι. Ιστορία και παράδοση είναι αποτυπωμένες σε αμέτρητες φωτογραφίες που κοσμούν όλους τους χώρους του σχολείου μας, για να θυμούνται οι παλιοί (κάθε φορά που μας επισκέπτονται – όπως ο Σύλλογος Φοιτησάντων και Αποφοίτων του 4ου) και να μαθαίνουν οι νεώτεροι οι οποίοι διδάχθηκαν και διδάσκονται (τοπική) ιστορία μέσα από αυτές.
Τα κτήρια και η σύνδεσή τους με τον ανθρώπινο παράγοντα δεν είναι μόνο μια ρομαντική θεωρία. Είναι η απόδειξη πως η ασφάλεια, το καταφύγιο, η ιστορία, η σχολική οικογένεια είναι η συνισταμένη του χώρου, του κτηρίου, του τόπου και των ανθρώπων που τα πλαισιώνουν. Ευχή μας είναι όλο αυτό να μην διαταραχτεί, ώστε τα παιδιά μας να μη νοιώσουν ότι θα βρεθούν πάλι στα «ξένα», μακριά από τα σημεία αναφοράς τους.
Ελπίζουμε ότι η ευαισθησία, η ανθρωπιά και η κατανόηση θα είναι ο γνώμονας όλων για κάθε απόφαση που αφορά τα παιδιά μας».