«Στους δρόμους της μιας αναπνοής δεν χωρούν όσοι λιποψυχούν, όσοι δεν ελπίζουν, όσοι δεν πιστεύουν στην κατίσχυση της ομορφιάς και της αθωότητας, όσοι δεν δίδουν τον καθημερινό αγώνα με αίσθημα νίκης. Στους δρόμους της μιας αναπνοής ένα πράγμα μόνο μετράει: Η καρδιά».
Η φράση αυτή ανήκει στον πρώην δήμαρχο της Θεσσαλονίκης, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο κι αποτελεί κατακλείδα στην παρότρυνσή του για τη δημιουργία συνθηκών ενότητας, ώστε να βγει η χώρα από τη δύσκολη οικονομική θέση στην οποία έχει περιέλθει. «Πέρα από τις προσωπικές μας ιστορίες, υπάρχει η αλήθεια του τόπου μας. Της Ελλάδας μας. Αυτή την αλήθεια πρέπει να αντιληφθούμε και ενωμένοι να αγωνιστούμε, όπως οι ομογενείς 100στάρηδες, για να επιτύχουμε ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο αντάξιο της μεγάλης ιστορίας της πατρίδας μας», υπογράμμισε ο κ. Παπαγεωργόπουλος, προλογίζοντας το βιβλίο του δημοσιογράφου Νίκου Βουργουντζή, με τίτλο «Στους δρόμους μιας αναπνοής», σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευής.
Ο «φτερωτός γιατρός», καθώς μνημονεύεται εκτενώς στην πλοκή του νέου βιβλίου του βετεράνου δημοσιογράφου, θέλησε να ξεκαθαρίσει στο κοινό και την στιγμή εκείνη που τον «άγγιξε» συναισθηματικά, πάνω από κάθε άλλη στα σχεδόν 17 χρόνια της αθλητικής του καριέρας.
«Οι περισσότεροι περιμένουν να αναφερθώ σε κάποια μεγάλη επιτυχία σε βαλκανικούς, σε μεσογειακούς, σε πανευρωπαϊκούς, σε παγκόσμιους ή σε Ολυμπιακούς Αγώνες», τόνισε ο κ. Παπαγεωργόπουλος και αφού σημείωσε ότι «δεν είναι λίγο να έχεις ισοφαρίσει το ευρωπαϊκό ρεκόρ και να υπολείπεσαι μόνο ένα δέκατο του δευτερολέπτου από το παγκόσμιο», συμπλήρωσε: «Εγώ διηγούμαι μια διαφορετική σκηνή από το Μόντρεαλ. Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976. Είχε ξημερώσει παραμονή της έναρξης των μεγάλων αγώνων. Στις 9.30 το πρωί με κάλεσε στο γραφείο της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο, στο Μόντρεαλ, ο τότε πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής, ο αείμνηστος Τζώρτζης Αθανασιάδης, εκδότης της Βραδυνής, μαζί με τον τότε γενικό γραμματέα της Επιτροπής. Με ύφος σοβαρό, ο Αθανασιάδης μου είπε ότι συνεδρίασε το Διοικητικό Συμβούλιο της ελληνικής επιτροπής και έλαβε την απόφαση να δώσει σε εσένα τη σημαία. Εσύ θα είσαι ο σημαιοφόρος της ελληνικής ομάδας. Εσύ θα μπεις πρώτος στο Ολυμπιακό Στάδιο. Με την είσοδό σου στο στάδιο, θα αρχίσουν επίσημα οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μόντρεαλ. Η τιμή όπως αντιλαμβάνεστε ήταν εξαιρετική. Η χαρά, η συγκίνηση και η αγωνία πρωτόγνωρη. Η επόμενη ημέρα ήταν ίσως η μεγαλύτερη μέρα της ζωής μου. Με στήθος φουσκωμένο από περηφάνια, με το αίσθημα ανατριχίλας να έχει καταλάβει όλο μου το σώμα, μπήκα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μόντρεαλ κρατώντας ψηλά την ελληνική σημαία. Το εθνικό μας σύμβολο. Πάνω από 100.000 θεατές σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκρότησαν ασταμάτητα την ελληνική αποστολή. Ήταν ίσως οι ομορφότερες στιγμές της ζωής μου».